Kardynał-nominat Stanisław Nagy przyjął sakrę biskupią

Kardynał-nominat Stanisław Nagy przyjął sakrę biskupią. Święceń biskupich przy konfesji św. Stanisława w katedrze na Wawelu udzielił mu kard. Franciszek Macharski.

Współkonsekratorami byli kard. Marian Jaworski z Lwowa oraz nuncjusz apostolski w Polsce abp Józef Kowalczyk. Decyzją Ojca Świętego ks. Nagy otrzymał tytuł arcybiskupa.
W uroczystości uczestniczyło czternastu biskupów oraz nabliżsi ks. Profesora: siostrzeniec z rodziną i księża sercanie. Kard. Franciszek Macharski przypomniał zgromadzonym, że ponad czterdzieści lat temu z katedry na Wawelu wyjeżdżał do Rzymu bp Karol Wojtyła. Nawiązując do tego wydarzenia metropolita krakowski podkreślił, że podobną drogę – od grobu św. Stanisława do grobu św. Piotra – musi teraz przebyć kardynał-nominat Stanisław Nagy.
Po obrzędzie konsekracji abp Stanisław Nagy zapewnił, że uczyni wszystko „by być wiernym aż do końca Kościołowi świętemu, miłości dla ukochanego Ojca Świętego”.
Dewizą nowego kardynała będą słowa „W Tobie, Serce Jezusa, swą ufnośc złożyłem”. W jego kardynalskim herbie znajdą się symbol Serca Jezusa, Biblia, kotwica- symbol nadziei i wiary oraz monogram słów Ave Maria. Nowy biskup decyzją Ojca Świętego otrzymał tytuł arcybiskupa tytularnego istniejącej do XVI w. diecezji Holar na Islandii. Kapelusz kardynalski otrzyma on 21 października br. w Rzymie.
Ks. Stanisław Nagy, ze Zgromadzenia Księży Najświętszego Serca Jezusowego (SCJ – sercanie), jest emerytowanym profesorem Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego, znanym ekumenistą. Był wykładowcą teologii fundamentalnej, przewodniczącym Rady Naukowej Instytutu Jana Pawła II w Lublinie, wykładowcą w Wyższym Seminarium Księży Sercanów w Stadnikach. Należał do bliskich współpracowników Karola Wojtyły, gdy ten był metropolitą krakowskim.
Urodził się 30 września 1921 r w Bieruniu Starym k. Katowic, w rodzinie robotniczej. Jest profesorem zwyczajnym, doktorem habilitowanym z teologii fundamentalnej i ekumenizmu. Ks. Nagy uzyskał magisterium na Uniwersytecie Jagiellońskim w 1948 r., w 1950 r. uzyskał licencjat na KUL, w 1952 r. doktoryzował się, w 1968 r. habilitował, w 1979 r. został profesorem nadzwyczajnym, a w 1985 r. profesorem zwyczajnym. Do zgromadzenia sercanów wstąpił w 1937 r., śluby wieczyste złożył w czasie okupacji -22 września 1941 r., święcenia kapłańskie przyjął 8 lipca 1945 r. w Krakowie. W latach 1947-1950 był rektorem Małego Seminarium księży sercanów w Krakowie-Płaszowie, od 1952 do 1958 r. rektorem Wyższego Seminarium ks. Sercanów w Tarnowie, w latach 1956-1962 kierownikiem Studium Teologicznego księży sercanów, od 1958 – wykładał w KUL, był m.in. kierownikiem nowo utworzonej Sekcji Teologii Porównawczej i Ekumenicznej, w latach 1972-1974 prodziekanem Wydziału Teologicznego.
Angażował się także w działalność ekumeniczną. W latach 1973-1974 był członkiem Komisji Mieszanej Katolicko-Luterańskiej powołanej przez watykański Sekretariat ds. Jedności Chrześcijan i Światową Federację Luterańską. Był członkiem Międzynarodowej Komisji Teologicznej, a także kierownikiem działu „Teologia ekumeniczna” w Encyklopedii Katolickiej KUL. W latach 1983-1991 pełnił funkcję przewodniczącego Sekcji Profesorów Teologii Fundamentalnej przy Komisji Episkopatu ds. Nauki. Brał również udział w Synodach Biskupów w 1985 i 1991 Do jego najważniejszych publikacji należą: „Chrystus w Kościele. Zarys eklezjologii fundamentalnej”, Wrocław 1982 (tłumaczenie w jęz. rosyjskim Rzym-Lublin 1994); „Kościół na drogach jedności”, Wrocław 1985; „Papież z Krakowa”, Częstochowa 1997; „Ty jesteś Piotr”, Kraków 2003.