Karoń-Ostrowska o śp. Danucie Michałowskiej: Jan Paweł II był wielkim wielbicielem jej talentu

– Jan Paweł II był wielkim wielbicielem jej talentu, podczas wizyt w Watykanie wspólnie recytowali ulubioną poezję – powiedziała w rozmowie z KAI Anna Karoń-Ostrowska. Danuta Michałowska, aktorka, reżyser teatralny, pedagog, związana m.in. z Teatrem Rapsodycznym, w którym zaprzyjaźniła się z Karolem Wojtyłą, zmarła wczoraj w Krakowie. Miała 92 lata.

– Była wielką aktorką i wielką damą polskiego teatru – tak o śp. Danucie Michałowskiej mówi zaprzyjaźniona z nią Anna Karoń-Ostrowska.

Karoń-Ostrowska w rozmowie z KAI podkreśliła przyjaźń Danuty Michałowskiej i Karola Wojtyły, mówiąc, że byli "pasjonatami tej samej wielkiej sprawy". – Poznali się w Krakowie jako 20-latkowie. Oboje byli pasjonatami poezji i teatru. Od tej strony bardzo dobrze się znali i przyjaźnili, byli pasjonatami tej samej wielkiej sprawy. Czasami podczas wizyty Michałowskiej w Rzymie wspólnie recytowali ulubione fragmenty romantycznej poezji, Mickiewicza czy Słowackiego – powiedziała Karoń-Ostrowska.

Jak dodała, "Jan Paweł był wielkim wielbicielem jej talentu, prosił o nagrania z jej recytacji i przedstawień, a ona przesyłała je do Watykanu. Byli w stałej korespondencji do końca życia papieża. Bywało tak, że Jan Paweł II w czasie swoich prywatnych rekolekcji słuchał jej nagrań, przedstawień i monodramów".

Danuta Michałowska była także autorką książek i monodramów. Premiera jednego z nich – "Ja bez imienia" miała swoją prapremierę w Watykanie, w obecności Ojca Świętego i 6 innych osób. "To było dla wszystkich wielkie przeżycie" – powiedziała Karoń-Ostrowska wspominając opowieści aktorki.

W zespole Teatru Rapsodycznego powołanego w 1941 roku przez katolickie podziemne ugrupowanie polityczne "Unia" i kierowanego przez Mieczysława Kotlarczyka, Danuta Michałowska grała w sześcioosobowym zespole obok Karola Wojtyły. Występowała w Teatrze Rapsodycznym w latach 1941-1953 i 1957-1961.

Od 1961 r. pracowała we własnym teatrze Jednego Aktora, zaś w 1979 założyła swój jednoosobowy teatr religijny. Jeszcze w latach 60. rozpoczęła działalność dydaktyczną w krakowskiej PWST, będąc w latach 1981-84 jej rektorem.

W latach 1981-1984 dyrektor Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej im. Ludwika Solskiego w Krakowie, później profesor tej uczelni. Stworzyła wiele aktorskich kreacji, m.in. na scenie Starego teatru w Krakowie.