Kieleckie Koło Towarzystwa Pomocy św. Brata Alberta świętowało 40 lat działalności

Pomoc samotnym matkom, opieka nad bezdomnymi mężczyznami czy tworzenie mieszkań wspieranych to główne nurty działalności Kieleckiego Koła Towarzystwa św. Brata Alberta, które dzisiaj świętowało 40-lecie działalności i dziękowało za nie w bazylice kieleckiej, podczas Mszy św. pod przewodnictwem bp. Andrzeja Kalety.

W homilii bp Andrzej Kaleta zwrócił uwagę na skalę potrzeb i zadań wobec ubogich i wykluczonych, które od 40 lat spełniają członkowie Towarzystwa spod znaku św. Brata Alberta. Zauważył, że zawsze wokół siebie mieć będziemy ludzi w potrzebie, a często są to sąsiedzi, ci, którzy żyją obok nas. Można ich wspomóc materialnie, ale bardzo istotne jest wsparcie emocjonalne, duchowe. – Jesteśmy nade wszystko po to, aby z nimi być, aby ich słuchać, pomagać im. Jesteśmy po to, aby zwrócić uwagę nie tylko na ich potrzeby materialne, ale także duchowe – zaznaczył bp Kaleta.

Po Eucharystii członkowie z ks. dr. Stanisławem Słowikiem na czele – prezesem, z wiceprezes Teresą Brzeską, członkami i sympatykami spotkali się w auli Wyższego Seminarium Duchownego, aby powspominać początki, podsumować cztery dekady i nakreślać nowe kierunki działania.

Koło Kieleckie Towarzystwa Pomocy im. św. Brata Alberta zostało powołane przez ówczesnego biskupa kieleckiego Stanisława Szymeckiego w lipcu 1985 r. i zarejestrowane przez władze 4 listopada 1985 r. (jako Koło Towarzystwa Pomocy im. Adama Chmielowskiego). Założycielem Koła i pierwszym prezesem był ks. prof. Jan Śledzianowski. Pierwszą placówką było Schronisko dla Samotnych Matek w Łukowej k. Chęcin, które zostało uruchomione kilka miesięcy po powstaniu Koła.

Domy dla samotnych matek w Łukowej i kolejne – w Wiernej (od 1989 r.) były jednymi z pierwszych w Polsce i jako takie stanowiły miejsca wyjątkowe w skali kraju. Był to wyraz troski Kościoła kieleckiego o matki będące w trudnej sytuacji, np. samotne czy doświadczone przemocą domową. W ośrodku do dzisiaj przebywają matki z małymi dziećmi oraz spodziewające się potomstwa. W Domu otrzymują wsparcie materialne i duchowe. Od początku schronisko prowadzą Siostry Pasterzanki, które mieszkając i pracując z matkami, uczą je właściwej troski o dzieci oraz wielu elementarnych zasad prowadzenia gospodarstwa domowego.

Także Schronisko dla mężczyzn (od 1984 r.) było absolutnie pierwsze w regionie, a powstawało przy silnym oporze władz, niedostrzegających problemu bezdomności. Placówka natychmiast się zapełniła, szybko postępowała jej rozbudowa i sukcesywne wdrażanie nowych projektów. Było to np. uruchomienie programu aktywizacji zawodowej dla bezrobotnych i udostępnienie mieszkań chronionych – jedno z pionierskich działań w skali kraju.

Obecnie dom dla bezdomnych mężczyzn jest przeznaczonych dla ok. 50 osób, dodatkowo powstały noclegownia (na 20 osób) i ogrzewalnia, a kilkanaście osób korzysta z mieszkań wspieranych.