Koniec, kropka.

Kiedy w końcu maja papież Franciszek zapowiadał, że duchownych, którzy dopuścili się czynów pedofilnych, czeka „zero tolerancji”, nikt zapewne nie podejrzewał go o żarty.

Jednak realizacja tej zapowiedzi, a za taką można uznać karne wydalenie abp. Józefa Wesołowskiego ze stanu kapłańskiego, wywołała w świecie wrażenie piorunujące. Nikt nie może już mieć wątpliwości, że zero tolerancji to zero tolerancji. Koniec, kropka.

Kościół w Polsce przeżywa właśnie intensywny kurs zapobiegania pedofilii duchownych oraz pomocy ofiarom takich nadużyć. Doskonała, międzynarodowa konferencja zorganizowana niedawno w Krakowie przez o. Adama Żaka SJ dała okazję do zapoznania się z doświadczeniami Kościoła na Zachodzie. Ważne, by z tych doświadczeń konsekwentnie korzystać.

Sprawa abp. Wesołowskiego ma wiele aspektów. Można zastanawiać się nad tym, kiedy i przez jaki wymiar sprawiedliwości będzie jeszcze sądzony, czy, kiedy i do jakiego kraju nastąpi jego ekstradycja. Ale to są wątki poboczne. Najważniejsze, by w całym Kościele, także w Kościele w Polsce, zasadą naczelną była ta krzewiona dziś jak Polska długa i szeroka przez o. Żaka: dobrem Kościoła jest dobro osoby poszkodowanej. To, a nie żadne inne.

Kolejne, bulwersujące naszą opinię publiczną przypadki wykorzystywania nieletnich przez księży uświadamiają Kościołowi w Polsce, że temat ten nie jest wymysłem wrażych sił, lecz, niestety, rzeczywistością, z którą trzeba się zmierzyć. O tym właśnie mówił bp Piotr Libera podczas przejmującej liturgii pokutnej w Krakowie, gdy ubolewał, iż „pewna część naszego Kościoła wciąż nie potrafi – niestety – tego uznać”, to znaczy, nie potrafi nazwać po imieniu zbrodni pedofilii.

Mam nadzieję, że decyzja watykańskiego trybunału w sprawie abp. Wesołowskiego spowoduje wstrząs wśród tych, którzy z nazwaniem rzeczy po imieniu mieli jakiś problem. Oby spostrzeżenie bp. Piotra jak najszybciej straciło na aktualności.