Drukuj Powrót do artykułu

Kościoły członkowskie Polskiej Rady Ekumenicznej

16 lutego 2004 | 17:14 | Ⓒ Ⓟ

||
|Kościół Ewangelicko-Augsburski
|ul. Miodowa 21|
|00-246 Warszawa|
|tel.: 22/88 70 201|
| ||konsystorz@luteranie.pl||

|Kościół Ewangelicko-Metodystyczny
|ul. Mokotowska 12|
|00-561 Warszawa |
|tel./faks: 22/628 53 28

|Kościół Chrześcijan Baptystów
|ul. Waliców 25|
|00-865 Warszawa|
|tel.: 22/620 12 24

|Kościół Starokatolicki Mariawitów
|ul. Kazimierza Wielkiego 27|
|09-400 Płock|
|tel./faks: 24/262 30 86

|Polski Autokefaliczny Kościół Prawosławny
|Al. Solidarności 52|
|03-402|
|Warszawa|
|tel./faks 619 08 86

|Kościół Ewangelicko-Reformowany
|Al. Solidarności 76a|
|00-145 Warszawa|
|tel. 831 45 22

|Kościół Polskokatolicki
|Ul. Balonowa 7|
|02-635 Warszawa|
|tel./faks: 848 46 17

*Członkowie stowarzyszeni*

*Chrześcijańska Akademia Teologiczna*|
|ul. Miodowa 21, 00-246 Warszawa|
|Tel. 831 95 97

*Towarzystwo Biblijne w Polsce*|
|ul. Nowy Świat 40|
|00-363 Warszawa|
|tel. 826 16 23

|[na górę]|
*KOŚCIÓŁ EWANGELICKO-AUGSBURSKI (LUTERAŃSKI) W RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ*
Kościół Ewangelicko-Augsburski w RP (Luterański) wywodzi się z Reformacji ks. dr. Marcina Lutra (1517 r.). Reformacja na obecne tereny polskie dotarła wcześnie (Gdańsk 1518 r., Poznań 1522 r. – w 1600 r. były już w poznańskiem 142 luterańskie parafie, Wrocław 1525 r., Mazury 1525 r., Księstwo Cieszyńskie 1545 r., Księstwo Pszczyńskie 1568 r.). Kontrreformacja w poważnym stopniu zniszczyła młody ruch reformacyjny (1628 r.).
Kościół Luterański za postawę swej wiary uznaje jedynie Pismo Święte (norma normans), którego wykładem są księgi wyznaniowe zawarte w Księdze Zgody z 1580 r. (norma normata).
Najważniejsze pryncypia luteranizmu to:
.sola scriptura (tylko Pismo Święte),
.solus Christus (jedynie Chrystus),
.sola gratia (jedynie łaska),
.sola fides (jedynie wiara).
Kanałami łaski Bożej jest Słowo Boże i Sakramenty Święte (uznajemy dwa sakramenty: Chrzest Święty i Sakrament Ołtarza – Eucharystia, w której Chrystus wraz ze swoim ciałem i krwią jest prawdziwie, realnie i substancjalnie obecny). Stosujemy zarówno spowiedź powszechną, jak i – dla tych, którzy sobie życzą – spowiedź prywatną u księdza, a także spowiedź codzienną osobistą w modlitwie przed Bogiem. Nabożeństwo ewangelickie zawiera dwa wierzchołki: zwiastowanie Słowa Bożego (kazanie) i udzielanie Sakramentów Świętych (Chrzest i Komunia Święta). Liturgia sprawowana jest od czasów Reformacji w języku narodowym zboru (wspólnoty parafialnej). Dla zwiastowania Słowa Bożego i sprawowania oraz udzielania Sakramentów Świętych konieczny jest urząd kościelny, który zachowuje sukcesję apostolską zarówno prezbiteriańską, jak i episkopalną.
Najwyższą władzą Kościoła jest Synod Kościoła (władza ustawodawcza Kościoła) składający się zarówno z duchownych, jak i świeckich. Synod wybiera Prezesa (od 6 IV 2002 r. – Ks. Jan Gross), Radę Synodalną, Biskupa Kościoła (od 6 I 2001 r. – Ks. Biskup Janusz Jagucki) i Konsystorz (władza administracyjna Kościoła).
Kościół w Polsce składa się z 6 diecezji (cieszyńska, katowicka, pomorska-wielkopolska, warszawska, wrocławska oraz biskupstwo eksterytorialne obejmujące opiekę duszpasterską nad wojskiem) na czele z biskupami diecezjalnymi, radą diecezjalną i Synodem Diecezjalnym. Kościół Ewangelicko-Augsburski w Polsce należy od samego ich założenia do takich międzynarodowych i krajowych organizacji jak: Światowa Federacja Luterańska (1974 r.) i Światowa Rada Kościołów W Genewie (1948 r.), Polska Rada Ekumeniczna (1946 r.) i Konferencja Kościołów Europejskich (KEK). Kościół Luterański w Polsce tworzy braterską wspólnotę komunijną z Kościołem Ewangelicko-Reformowanym (1570 r. i 1970 r.) i Kościołem Ewangelicko-Metodystycznym (1994 r.). Utrzymuje również braterskie kontakty i dialog teologiczny z Kościołem Rzymskokatolickim.
opracował: Ks. Prezes Jan Gross

|[na górę]|
*KOŚCIÓŁ EWANGELICKO-METODYSTYCZNY*
*Geneza*. Kościół Ewagelicko-Metodystyczny (KEM) nawiązuje do ideałów reformacji anglikańskiej, wyrażonej w XVIII-wiecznym ruchu odnowy religijnej. Założycielami i głównymi przywódcami przebudzenia metodystycznego byli dwaj duchowni anglikańscy: ks. Jan Wesley i jego brat ks. Karol Wesley. Społeczności metodystyczne szybko ogarnęły Wyspy Brytyjskie i wyodrębniły się z anglikanizmu w 1784 r. Idee metodyzmu przeszczepione do Ameryki Północnej i na inne kontynenty przyczyniły się do powstania Kościołów metodystycznych w prawie wszystkich krajach świata. W Polsce zbory tradycji metodystycznych zaczęły powstawać we wszystkich trzech zaborach w latach osiemdziesiątych XIX wieku. Po uzyskaniu przez Polskę niepodległości, możliwa stała się działalność charytatywno-duszpasterska Południowego Episkopatu Kościoła Metodystycznego. Przyczyniła się ona do powstania polskiego Kościoła metodystycznego.
Najwyższą władzą synodalną jest Konferencja Doroczna (synod). W skład synodu wchodzą wszyscy duchowni (diakoni i prezbiterzy) oraz delegaci świeccy wszystkich parafii. Konferencji Dorocznej przewodniczy biskup. Pierwsza Konferencja Doroczna została zorganizowana w Warszawie w 1922 roku.
KEM ma podpisaną deklarację o wzajemnym uznaniu urzędu duchownego i sakramentów z Kościołami: Ewangelicko-Reformowanym i Ewangelicko–Augsburskim.
Z innym Kościołami utrzymuje braterskie więzi, aktywnie współpracując na rzecz pojednania wszystkich chrześcijan.
*Doktryna*. KEM ugruntowany na opoce wiary w Jezusa Chrystusa wyznaje, że:
.całe Pismo Święte jest natchnionym przekazem Bożej woli. Słowo Boże jest podstawą i normą formułowania doktryny i etyki metodystycznej.
.Chrystus ustanowił dwa sakramenty: Chrzest i Wieczerzę Pańską.
.Sakrament Chrztu udzielany jest w imię Ojca, Syna i Ducha Świętego zarówno dzieciom, jak i dorosłym nie ochrzczonym uprzednio w innym Kościele trynitarnym.
.Sakrament Wieczerzy Pańskiej (Eucharystia) udzielany jest, zgodnie z nakazem Chrystusa Pana, pod obiema postaciami – chleba i wina.
.Jedynie Bogu w Trójcy Jedynemu należna jest cześć i chwała. Wszelkie inne kulty – natury, człowieka, wytworów jego rąk – nie powinny mieć miejsca w Kościele Jezusa Chrystusa.
.Człowiek zbawiony jest tylko przez wiarę i podlega nieustannemu działaniu Bożej łaski: uprzedzającej, usprawiedliwiającej i uświęcającej.
.Praktykowane w Kościele środki łaski to: studiowania Pisma Świętego, modlitwa, post, sakramenty i duchowe rozmowy.
.Osoba usprawiedliwienia z łaski przez wiarę może doświadczyć pewności zbawienia, gdyż Duch Boży poświadcza duchowi naszemu, że jesteśmy dziećmi Bożymi. Rz 8, 16
.Wierzący, który doświadczył usprawiedliwienia, wkroczył na drogę duchowego wzrostu; powinien zmierzać ku doskonałości w miłości, ku świętości, bez której nikt nie ujrzy Boga.
.Podstawowe prawdy Kościoła wyrażone zostały w Wyznaniach Wiary, które stanowią wspólne dobro chrześcijaństwa.
Biblijne nauczanie Kościoła wyrażają:
.44 Kazania Jana Wesleya Poucz mnie, o czym nie wiem;
.Noty wyjaśniające do Nowego Testamentu;
.24 Artykuły Wiary (skrócona wersja 39 Anglikańskich Artykułów Wiary);
.Wyznanie Wiary Społeczności Ewangelickiej.
Społeczną naukę Kościoła ukazują:
.Zasady Ogólne;
.Zasady Socjalne;
.Socjalne Wyznanie Wiary.
Metodyści wezwani są do:
.nie czynienia nikomu krzywdy i unikania wszelkiego zła;
.czynienia dobra przez służbę bliźniemu;
.korzystania z ustanowionych środków łaski.
opracował: Ks. Superintendent Jan Jerzy Ostryk

|[na górę]|
*KOŚCIÓŁ CHRZEŚCIJAN BAPTYSTÓW*
Kościół Baptystyczny należy do rodziny Kościołów protestanckich. Powstał na przełomie XVI i XVII stulecia w Anglii na fali reform dążących do przywrócenia nowotestamentowego kształtu życia chrześcijańskiego. W centrum orędzia i praktyki baptystycznej znajduje się naśladowanie Jezusa Chrystusa, w którym człowiek spotyka Boga i nowe, pełne autentyzmu życie. Akt zawierzenia Chrystusowi powinien być świadomy i dobrowolny, czego wyrazem jest chrzest udzielany przez baptystów (gr. baptidzo – chrzcić) tylko osobom, które chrześcijaństwo traktują jako styl życia. Baptyści proponują proste formy religijności i kładą nacisk na praktykowanie wiary w codzienności. Nie tworzą rozbudowanych struktur kościelnych. Ośrodkiem życia religijnego jest lokalny zbór (gmina) rozumiany jako bliska braterska wspólnota, karmienie się Chrystusem przez słowo Boże, modlitwę, eucharystię i śpiew; mająca być środowiskiem wszechstronnego rozwoju chrześcijanina. Tradycyjnie baptyzm przejęty jest sprawą szerzenia wiary w życiu społecznym, przy zachowaniu zasady instytucjonalnego rozdziału Kościoła i państwa, by nikt nie był przymuszony do wyboru chrześcijaństwa wbrew swej woli. Stąd baptyści mają duże zasługi w zmaganiach o demokrację i ideę państwa jako dobra wspólnego oraz w zabiegach o zniesienie dyskryminacji religijnej, rasowej i płciowej.
Globalna wspólnota baptystyczna skupia współcześnie 46 mln ochrzczonych na wyznanie wiary wyznawców. Baptyści prowadzą dialog ekumeniczny z głównymi wyznaniami chrześcijańskimi. Pierwsze zbiory na ziemiach polskich powstały ok. 150 lat temu. Obecnie Kościół polski liczy ok. 4300 dorosłych członków, a ogółem (wraz z dziećmi i sympatykami) ok. 8000 członków. Jego sytuację prawną reguluje uchwalona w 1995 r. ustawa o stosunku państwa do Kościoła Chrześcijan Baptystów w RP.
opracował: prof. Tadeusz Zieliński

|[na górę]|
*KOŚCIÓŁ STAROKATOLICKI MARIAWITÓW*
Kościół Starokatolicki Mariawitów wyodrębnił się z Kościoła Rzymskokatolickiego w Polsce w 1906 r. Swoją nazwę wywodzi od łacińskich słów „Mariae vita”, które oznaczają „życie Maryi”. Kościół Starokatolicki Mariawitów opiera się na starych katolickich zasadach wiary i moralności. Te zasady zawarte są w kanonicznych księgach Pisma Świętego Starego i Nowego Testamentu, jak i we wczesnej tradycji Kościoła powszechnego, a także były ustalone na pierwszych siedmiu soborach ekumenicznych.
Kościół Starokatolicki Mariawitów jest również oparty na objawieniu Bożego Miłosierdzia otrzymanym przez Założycielkę mariawityzmu, Błogosławioną Matkę Marię Franciszkę Kozłowską (pierwsze objawienie miało miejsce 2 sierpnia 1893 r.). Pokazuje ono, że ratunek dla ginącego w grzechach świata jest w Chrystusie utajonym w Przenajświętszym Sakramencie. Celem Kościoła Starokatolickiego Mariawitów jest propagowanie kultu Jezusa Chrystusa ukrytego w Przenajświętszym Sakramencie i wskazywanie konieczności wzywania nieustającej pomocy Najświętszej Matki.
Kościół Starokatolicki Mariawitów sukcesję apostolską otrzymał od Kościoła Starokatolickiego Holandii.
Kościół Starokatolicki Mariawitów uznaje siedem sakramentów świętych, mianowicie: chrzest, pokuta, święta eucharystia, bierzmowanie, kapłaństwo, małżeństwo i namaszczenie chorych. W Kościele Starokatolickim Mariawitów nie istnieje obowiązkowy celibat duchowieństwa. Kościół Starokatolicki Mariawitów jest członkiem organizacji dążących do pojednania i zjednoczenia wyznań chrześcijańskich – Polskiej Rady Ekumenicznej, Światowej Rady Kościołów, Konferencji Kościołów Europejskich. Utrzymuje też przyjazne stosunki z Kościołami Unii Utrechckiej. Kościół Starokatolicki Mariawitów czynnie uczestniczy w pracach tych gremiów, modli się aby Bóg błogosławił i wspierał wszelkie działania na rzecz jedności w Chrystusie. Obecnie Kościół Starokatolicki Mariawitów liczy 25.000 wyznawców w Polsce i 5.000 wyznawców we Francji. Duchowieństwo składa się z biskupów (4), księży (28), diakonów i subdiakonów.
Obecnie (od 1997) Biskupem Naczelnym Kościoła Starokatolickiego Mariawitów jest Zdzisław M. Włodzimierz Jaworski.
opracował: Ks. Grzegorz Dróżdż

|[na górę]|
*POLSKI AUTOKEFALICZNY KOŚCIÓŁ PRAWOSŁAWNY*
Polski Autokefaliczny Kościół Prawosławny jest jednym z lokalnych, niezależnych członków rodziny Kościoła prawosławnego. Aktualny dyptyk kościelny liczy 15 kościołów autokefalicznych (niezależnych od jakiejkolwiek władzy zagranicznej) i trzy kościoły autonomiczne (częściowo zależne). W całości Kościół prawosławny stanowi wewnętrzną jedność. PAKP jest częścią, a zarazem pełnią Wszechświatowego Kościoła Prawosławnego.
W swej nauce Kościół opiera się na dziedzictwie kościoła pierwszego tysiąclecia, VII Soborów Powszechnych i dziewięciu lokalnych. Wyznaje więc wiarę w Przenajświętszą Trójcę, Wcielenie Drugiej Osoby Św. Trójcy. Adoruje Maryję Dziewicę jako Bogurodzicę i Świętych jako naszych orędowników przed tronem Najwyższego. Wierzymy we wstawiennictwo żywych za żyjących i zmarłych. Uznajemy, że Kościół ma wielkie znaczenie dla zbawienia człowieka, szczególnie poprzez swoją uświęcającą rolę. Realizowana jest ona poprzez sakramenty, nabożeństwa zbiorowe i praktyki kościelne.
PAKP jako niezależny Kościół prawosławny swymi korzeniami sięga misji Św. Cyryla i Metodego na Morawach w IX w. Po likwidacji w Polsce metodiańskiego chrześcijaństwa w XII w., odrodził się w formie bizantyjsko-ruskiej w XIV w. wraz z przyłączeniem do Polski przez Kazimierza Wielkiego terenów dzisiejszej lwowszczyzny i Ziemi Chełmskiej. W czasach II Rzeczpospolitej nie ustępował on wielkości Kościołowi rzymskokatolickiemu, choć prawodawstwo państwowe mocno ograniczało możliwości jego swobodnego działania. Bardzo trudne lata przeżywał po 1596 r., kiedy to na mocy postanowień Unii Brzeskiej próbowano doprowadzić do jego likwidacji. Działania te, choć zakończyły się niepowodzeniem, doprowadziły do znacznego osłabienia Kościoła, a pośrednio w XVIII w. do utraty niezależnego statutu. Od 1925 r. decyzją Patriarchatu Ekumenicznego w Konstantynopolu Kościół prawosławny w Polsce posiada statut autokefaliczny.
Aktualnym Zwierzchnikiem PAKP jest Jego Eminencja Wielce Błogosławiony Sawa Metropolita Warszawski i całej Polski, który kieruje Kościołem we współpracy z Soborem Biskupów (6 biskupów diecezjalnych i dwóch wikarych biskupów diecezji warszawsko-bielskiej). Kościół – liczący ok. 500 tys. wiernych – podzielony jest na sześć diecezji. Posiada własne szkolnictwo teologiczne: Warszawskie Seminarium Duchowne, Policealne Studium Ikonograficzne w Bielsku Podlaskim, Szkołę Psalmistów i Dyrygentów Kościelnych w Hajnówce. Prawosławni studenci pogłębiają swą wiedzę teologiczną na Sekcjach Teologii Prawosławnej Chrześcijańskiej Akademii Duchownej w Warszawie i Uniwersytecie w Białymstoku, oraz w uczelniach teologicznych na Białorusi, we Francji, Grecji, Italii, Rosji, Rumunii, Serbii. PAKP posiada trzy klasztory męskie (Jabłeczna, Supraśl, Ujkowice), dwa żeńskie (Białystok-Dojlidy i Grabarka) oraz dwa domy zakonne (męski w Sakach i żeński w Wojnowie). Łączna liczba osób stanu zakonnego przekracza 100. Ważne znaczenie w duszpastersko-wychowawczej działalności Kościoła zajmują kapelani. Obok Prawosławnego Ordynariatu Wojska Polskiego, kierowanego przez biskupa w randze generała, prawosławni kapelani niosą posługę w szpitalach, ośrodkach wychowawczych i opiekuńczych, policji, więziennictwie, straży pożarnej, środowiskach twórczych i akademickich, harcerstwie itp. W ramach opieki nad chorymi potrzebującymi w każdej diecezji PAKP działa Diecezjalny Ośrodek Miłosierdzia. Kościół prowadzi ponadto sześć Domów Opieki Społecznej, dwa Młodzieżowe Centra Kultury, pięć Dekanalnych Instytutów Kultury Prawosławnej oraz świetlice środowiskowe i punkty poradnictwa. Dużą rolę w życiu naszego Kościoła odgrywa Bractwo Prawosławne koordynujące udział świeckich w życiu Kościoła.
PAKP posiada zagraniczne placówki kościelne: Metropolię Portugalii, Hiszpanii i Brazylii (dwie diecezje) oraz parafie na Sardynii.
PAKP od wielu lat jest uczestnikiem światowego ruchu ekumenicznego, członkiem Polskiej Rady Ekumenicznej, KEK. Aktywnie współdziała z Polskim Towarzystwem Biblijnym.
opracował: Ks. Doroteusz Sawicki

|[na górę]|
*KOŚCIÓŁ EWANGELICKO-REFORMOWANY W RZECZPOSPOLITEJ POLSKIEJ*
Kościół Ewangelicko-Reformowany w Polsce (KER) należy do rodziny Kościołów wywodzących się z Reformacji szwajcarskiej XVI wieku (Zwingliego i Kalwina). Swą wiarę i życie religijne opiera tylko na Biblii uznając ją za jedyne źródło wiary i jedyną normę życia. KER uznaje dogmaty wiary właściwe Kościołowi Powszechnemu: Apostolski Skład Wiary, Nicejsko-Konstantynopolski Symbol Wiary i Atanazjańskie Wyznanie Wiary. Nawiązując do całego dziedzictwa Reformacji XVI wieku KER przyjmuje, że wykład nauki Pisma Świętego jest systematycznie zebrany w Drugim Szwajcarskim Wyznaniu Wiary (1566 r.), przeniesionym na grunt polski jako Konfesja Sandomierska (1570 r.), oraz w Katechizmie Heidelberskim (1563 r.). Formę swoich nabożeństw i wszelkich posług religijnych Kościół Ewangelicko-Reformowany normuje według Agendy Gdańskiej z 1637 roku. Podstawowe doktrynalne zasady wiary KER są tożsame z powszechnymi artykułami wiary całego chrześcijaństwa: o Trójcy Świętej, o człowieczeństwie i bóstwie Jezusa, o grzechu człowieka i zbawczym dziele Chrystusa. Kościół ER w RP jest cząstką Kościoła Powszechnego, który Jezus Chrystus mocą Ducha Świętego powołuje spośród ludzi i prowadzi go jako jedyny Pan i Zwierzchnik.
Od pierwszego wydania „Institutio Religionis Christianae” Jana Kalwina w Genewie (Nauka Religii Chrześcijańskiej 1539 r.) powstało tysiące tomów prezentujących teologię rodziny Kościołów reformowanych, prezbiteriańskich i kongregacjonalnych, do której należy KER w Polsce. Próbę krótkiej syntezy – wzorem wszystkich pokoleń od czasów Reformacji – podejmujemy następująco:
SOLA GRATIA – JEDYNIE Z ŁASKI
.1. Człowiek, którego natura została skażona przez grzech, może zyskać zbawienie jedynie z łaski Boga, na którą własnymi siłami zasłużyć nie potrafi.
SOLA FIDE – JEDYNIE PRZEZ WIARĘ
.2. Stać się to może jedynie przez wiarę w Jezusa Chrystusa, który oddał życie na
krzyżu jako okup za grzechy ludzi. Jemu zawdzięczamy dostęp przez wiarę do łaski.
SOLA SCRIPTURA – JEDYNIE PRZEZ PISMO ŚWIĘTE
.3. Jedynie przez Pismo Święte można otrzymać wiarygodną wieść o miłości Boga i Jego łasce okazanej nam w Synu Bożym, Jezusie Chrystusie. Jedynie Pismo Święte jest referencją o jakiej łasce i o jakiej wierze mówimy w p.1 i 2.
SOLI DEO GLORIA – JEDYNIE BOGU CHWAŁA
.4. Ponieważ jedynie Bogu chwała się należy, cześć religijną odbiera Bóg Ojciec, Syn Boży i Duch Święty. Matka Jezusa, Maria cieszy się miłością i szacunkiem, podobnie jak inni ludzie tego godni, nazywani świętymi, ale kult z nimi związany nie istnieje.
ECCLESIA REFORMATA ET SEMPER REFORMANDA VERBU DIVINI
.5. Wszyscy, którzy tak uważają i wierzą, tworzą społeczność KER. Kościół Ewangelicki, według Słowa Bożego Reformowany, stale się reformuje – wsłuchując w Boże Słowo – ponieważ funkcjonuje na tym świecie doczesnym, gdzie wszystko kostnieje, więdnie i przemija. Dzięki działaniu Ducha Świętego Kościół żyje i nieustannie się odnawia.
Charakter KER w Polsce kształtowały trzy nurty: rodzimy – polski, czeskobraterski oraz emigrantów z krajów Europy Zachodniej. KER w RP stosuje ustrój synodalno-prezbiterialny. Oznacza to, że wszystkie sprawy ogólnokościelne leżą w gestii Synodu – zgromadzenia duchownych (ok.20%) i wybieralnych świeckich (ok.80%), przedstawicieli zborów i diaspory. Zbierają się oni na sesji raz do roku. Organem wykonawczym jest pięcioosobowy Konsystorz wybierany przez Synod na trzyletnią kadencję. Na szczeblu podstawowym – zborowym – odpowiednio funkcje te sprawują Ogólne Zgromadzenie Członków Zboru i Kolegium Kościelne, czyli rada prezbiterów (starszych zboru). Duchowni mają te same prawa i obowiązki co świeccy, nie stanowią odrębnego stanu, są tylko powołani i upoważnieni do głoszenia Ewangelii, usługiwania sakramentami i duszpasterstwa. Kościół stara się żyć i działać tak – składając świadectwo wiary – by pomnażać potencjał dobra w narodzie, dążąc do umocnienia miłości pośród wszystkich wyznawców Jezusa Chrystusa, naszego Pana.
opracował: Ks. Roman Lipiński

|[na górę]|
*KOŚCIÓŁ POLSKOKATOLICKI W RP*
Kościół Polskokatolicki w Rzeczpospolitej Polskiej, zwany do 1951 roku Polskim Narodowym Kościołem Katolickim (PNKK), genezą swą sięga lat dziewięćdziesiątych XIX wieku. Wtedy to wśród Polonii Stanów Zjednoczonych Ameryki doszło do wystąpień wiernych w parafiach rzymskokatolickich przeciwko dominacji duchownych pochodzenia niemieckiego i irlandzkiego. Wierni domagali się w „Memoriale” wglądu w sprawy finansowe parafii, używania języka polskiego w liturgii, a także opieki duchownych z własnej zbiorowości etnicznej. Po bezskutecznym przedstawieniu Stolicy Apostolskiej próśb zawartych w „Memoriale” (1898 r.), doszło do powstania – z szeregu niezależnych parafii polskich – ośrodka w Scranton (Pensylwania) i tym samymi formalnego utworzenia Polskiego Narodowego Kościoła Katolickiego. Nowa zorganizowana kościelna społeczność w roku 1907 po otrzymaniu sakry biskupiej przez ks. Franciszka Hodura przyłączyła się do Kościołów Starokatolickich, zjednoczonych w Unii Utrechckiej. Ustrój Kościoła jest synodalny.
U podstaw programu religijno-społecznego PNKK legło hasło służenia Ojczyźnie, co w początkowym okresie przejawiało się m.in. w dążeniu Polaków do odzyskania niepodległości Macierzy. Było to świadectwem gorącego patriotyzmu i głębokiej świadomości imigrantów polskich. Kościół przyczyniał się do podtrzymywania tradycji wśród zbiorowości Polaków oraz do obrony interesów narodowych. Biskup Franciszek Hodur zdawał sobie sprawę z potrzeby nawiązania kontaktu i podtrzymywania więzi z krajem ojczystym, dlatego też myślał o zorganizowaniu PNKK w Polsce. Stało się to po odzyskaniu przez Polskę niepodległości. Jednak pracę misyjną ogromnie utrudniał brak legalizacji działalności Kościoła. Wszelkie starania Kościoła o uznanie prawne nie przyniosły do 1939 roku pozytywnego skutku. Dopiero w lutym 1946 roku Kościół uzyskał status prawny na podstawie decyzji ministra administracji publicznej. Pełne uregulowanie stanu prawnego nastąpiło jednak dopiero po uchwaleniu przez Parlament RP ustawy z dnia 30 czerwca 1995 roku o stosunku Państwa do Kościoła Polskokatolickiego w Rzeczpospolitej Polskiej (DZ. U. Nr 97, poz. 482).
Zgodnie z obowiązującym prawem kościelnym, Kościół Polskokatolicki wyznaje katolickie prawdy wiary i moralności oraz zasady ustroju zawarte w Piśmie Świętym, sformułowane w powszechnych symbolach wiary i postanowieniach siedmiu Soborów Powszechnych pierwszego tysiąclecia. W kulcie i liturgii odnoszących się do Trójcy Przenajświętszej, Bożej Rodzicielki Maryi i Świętych, Kościół Polskokatolicki nie odbiega od wiary i tradycji Świętego Powszechnego i Apostolskiego Kościoła. W sprawowaniu tych świętych czynności posługuje się kalendarzem liturgicznym roku kościelnego. Najwyższą cześć Kościół oddaje Bogu w Trójcy Świętej Jedynemu Ojcu, Synowi i Duchowi Świętemu. Centralnym elementem kultu oddawanego Bogu jest Msza Święta – Najświętsza Ofiara, która jest uobecnieniem zbawczej Ofiary Chrystusa. Kościół oddaje także cześć aniołom, apostołom, męczennikom, świętym. W kulcie świętych jednak zachowuje się właściwy umiar i powagę, a opierając się na prawdach wiary w świętych obcowanie, Kościół uznaje ich za specjalnych pośredników między ludem a Bogiem.
Kościół Polskokatolicki uczestniczy w ruchu ekumenicznym. Jest członkiem Światowej Rady Kościołów i Konferencji Europejskich. Od wielu lat pozostaje w braterskich stosunkach z Kościołem prawosławnym, z którym prowadzony jest dialog, także na płaszczyźnie międzynarodowej. Od 1997 roku Kościół Polskokatolicki prowadzi także z Kościołem rzymskokatolickim w Polsce dialog teologiczny, który przebiega w braterskiej atmosferze.
opracował: Ks. Henryk Dąbrowski
|[na górę]|

Drogi Czytelniku,
cieszymy się, że odwiedzasz nasz portal. Jesteśmy tu dla Ciebie!
Każdego dnia publikujemy najważniejsze informacje z życia Kościoła w Polsce i na świecie. Jednak bez Twojej pomocy sprostanie temu zadaniu będzie coraz trudniejsze.
Dlatego prosimy Cię o wsparcie portalu eKAI.pl za pośrednictwem serwisu Patronite.
Dzięki Tobie będziemy mogli realizować naszą misję. Więcej informacji znajdziesz tutaj.
Wersja do druku
Nasza strona internetowa używa plików cookies (tzw. ciasteczka) w celach statystycznych, reklamowych oraz funkcjonalnych. Możesz określić warunki przechowywania cookies na Twoim urządzeniu za pomocą ustawień przeglądarki internetowej.
Administratorem danych osobowych użytkowników Serwisu jest Katolicka Agencja Informacyjna sp. z o.o. z siedzibą w Warszawie (KAI). Dane osobowe przetwarzamy m.in. w celu wykonania umowy pomiędzy KAI a użytkownikiem Serwisu, wypełnienia obowiązków prawnych ciążących na Administratorze, a także w celach kontaktowych i marketingowych. Masz prawo dostępu do treści swoich danych, ich sprostowania, usunięcia lub ograniczenia przetwarzania, wniesienia sprzeciwu, a także prawo do przenoszenia danych. Szczegóły w naszej Polityce prywatności.