Kraków: bp Małysiak nawet po śmierci przysparza ludziom wiele radości

Nie tylko Jana Pawła II potrafił doprowadzić do łez ze śmiechu, także po śmierci bp Albin Małysiak przysparza ludziom wiele radości. W czwartek wieczorem odbył się wieczór wspomnień po zmarłym dwa lata temu krakowskim biskupie pomocniczym.

Pretekstem spotkania znajomych i przyjaciół bp. Albina Małysiaka była wydana właśnie książka z anegdotami z życia hierarchy. Publikacja „Z pastorałem i humorem” ukazała się nakładem wydawnictwa Petrus. Na scenie szczelnie wypełnionej Auli bł. Jana Pawła II przy Sanktuarium Bożego Miłosierdzia w Krakowie-Łagiewnikach o bohaterze wieczoru opowiadali jego przyjaciele i współpracownicy: bp Jan Szkodoń, ks. Jerzy Bryła, Łukasz Lech, Marek Mirosławski, Jan Rybarski.

– Charakteryzowało go niezwykłe zaangażowanie. Nigdy nie był lelum polelum, ale był pełen życia i energii – tak duszpasterzował, tak walczył o Polskę i o wiarę – mówił ks. Jerzy Bryła, współpracownik i sąsiad bp. Małysiaka. Bp Albin posługiwał się też barwnym językiem. – Jego porównania były pełne humoru. Uśmiechem zdobywał serca ludzi – komentował ks. Bryła. Kapłan wspominał spotkania bp. Małysiaka z papieżem Janem Pawłem II, w czasie których Ojciec Święty ronił łzy ze śmiechu od słuchania dowcipów Księdza Biskupa. Bp Albin słynął zresztą z wielkiej miłości do papieża – Polaka. – W czasie jednej z wizyt Ojca Świętego w Krakowie, biskup wyszedł na dach swojego mieszkania i trzymając się komina machał do samolotu z papieżem na pokładzie. Był bardzo odważnym człowiekiem – innym razem, gdy zatrzasnął w środku klucze do mieszkania, wchodził po chwiejącej się drabinie przez okno na drugim piętrze – wspominał ks. Bryła ku radości zebranych.

Bp Jan Szkodoń przypomniał o wielkiej pasji współbrata w biskupstwie jaką było wojsko. – Pamiętam, jak współpracę między księżmi porównywał do lotów myśliwców na wojnie – mówił krakowski biskup pomocniczy. Bp Szkodoń nazywając bp. Albina „odważnym prorokiem” podkreślił, że hierarcha był autentycznie przejęty problemami współczesnego małżeństwa i rodziny, krytykował pornografią i powszechne rozseksualizowanie, w których widział olbrzymie zagrożenie dla wiary młodych ludzi.

Liczne anegdoty z życia bp. Małysiaka przypomnieli Łukasz Lech i Marek Mirosławski – asystenci i sekretarze biskupa. Lech, wraz z Anną Kaszewską, jest autorem filmu o hierarsze „Z wiarą na głęboką wodę”, którego fragment obejrzała publiczność zgromadzona w Łagiewnikach. Mirosławski zebrał wiele anegdot w książce „Z pastorałem i humorem”. Jej wydawca – Paweł Piotrowski – tylko raz spotkał się z bp. Małysiakiem. Miał wtedy 13 lat, hierarcha wizytował jego parafię, a rodzina Piotrowskich została wskazana przez proboszcza jako ta, która miała przyjąć biskupa. W czasie spotkania bp Albin wygwizdywał różne melodie, a mały Paweł wtórował mu grając na …zębach.

– To był duch. Wszędzie go było pełno. Na ambonie tak się poruszał, tak gestykulował, że była obawa, że z niej wypadnie. Był bardzo gorliwy – w niedziele, pierwsze czwartki i piątki – prawie nie wychodził z kościoła. Był też w ciągłym kontakcie z ludźmi – wspominał Jan Rybarski, dyrygent Chóru Mariańskiego w parafii Księży Misjonarzy pw. Najświętszej Maryi Panny z Lourdes, gdzie ks. Albin Małysiak był proboszczem.

Po wspomnieniach przyjaciół i współpracowników bp. Małysiaka zgromadzeni w Łagiewnikach mogli obejrzeć pamiątki po hierarsze – m.in. lipowy pastorał – ponoć najlżejszy jaki używali biskupi, a także „zimową” wersję piuski biskupa or jego „letnią” mitrę, ze specjalnym otworem, bo jak mawiał hierarcha – „w czasie kazania tlen musi dopływać do mózgu”.

Spotkanie zakończono słowami samego bohatera wieczoru: „Trzymajmy się, nie dajmy się!”.

Bp Albin Małysiak (1917-2011) od jedenastego roku życia był związany ze Zgromadzeniem Księży Misjonarzy. Święcenia kapłańskie przyjął 1 maja 1941 r., a pracę duszpasterską prowadził w Zembrzycach, Szczawnicy, Tarnowie i Krakowie. Był kapelanem Zakładu im. Helclów, dyrektorem Zakładu Księdza Siemaszki, rekolekcjonistą, wykładowcą teologii pastoralnej i fundamentalnej, proboszczem i duszpasterzem akademickim. W latach 1970—1993 pełnił posługę biskupa pomocniczego archidiecezji krakowskiej, a na forum Konferencji Episkopatu Polski troską otaczał przede wszystkim sprawę zaangażowania mediów w dzieło nowej ewangelizacji. Jako jedyny polski biskup posiadał tytuł „Sprawiedliwy wśród narodów świata”, przyznany przez Instytut Yad Vashem za uratowanie pięciu osób narodowości żydowskiej podczas II wojny światowej.