Ks. Jerzy Szymik: Cztery wiersze na czas zarazy

Publikujemy „cztery wiersze na czas zarazy” ks. prof. Jerzego Szymika kapłana archidiecezji katowickiej, teologa, poety i stałego współpracownika „Gościa Niedzielnego”. Jak sam wyznał: „Dwa pierwsze wiersze są o przejmującym, niesłychanie bolesnym doświadczeniu odprawiania Mszy świętej w pustym kościele. Dwa pozostałe nie wymagają komentarza. Ufam, że wszystkie niosą nadzieję płynącą z wiary. Czyli z prawdy”. Wiersze do lektury i refleksji przekazał KAI ich Autor.

1. Moleson

Ks. Darkowi Kąpińskiemu

Liście tańczą na pustej drodze,

na placu przed stuletnim kościołem,

pod koniec lata, w ciepłym wietrze,

nocą, w Broc.

Rankiem,

kiedy słońce rozedrze bieluśką gazę mgły,

ujrzymy szafirowe niebo i wysoką górę:

Moleson.

W pustym kościele odprawimy Mszę za świat,

który kochamy. Potem wypijemy kawę,

oddalimy śmierć.

Raz jeszcze uwierzymy

Życiu.

Broc – Pszów, 16 VIII – 9 IX 2001 r.

2. Fiolet i popiół. Adwent

„Pan Bóg połknie cię jak kropelkę rosy”
św. Teresa z Lisieux, Ostatnie Rozmowy

Do szpitala zabrałem „Płótno” Zagajewskiego; świeże wydanie, z okładką szarą jak przemęczona twarz pod koniec jednego z tych dni, które nie pozwalają zapomnieć o śmierci. Popiół, fiolet, adwent. Nocą, na kilka godzin przed operacją czytałem „Łąki Burgundii”. Kilkakrotnie, głośno, ucząc się na pamięć ośmiu ostatnich wersetów, które brzmiały przed świtem jak wstęp do narkozy, jak błyski ośmiu błogosławieństw w grudniowym mroku:

„Weszliśmy do małego kościółka pod Vezelay;

nie było tam nikogo poza niemłodym księdzem,

który śpiewał mszę świętą.

Był tak zupełnie sam, że łza, od trzystu lat

formująca się pod powieką pękniętego dzwonu,

gotowa była wyruszyć w ostatnią podróż.

Jednak zatrzymała się. Jeszcze nie, jeszcze nie.

Póki samotni śpiewają…”

Rano byłem gotowy.

Na śpiew, na samotność.

Na wszystko

Rydułtowy, 3/4 grudnia 2002 r.

3. Nie samym chlebem żyje człowiek

„pytanie o jego istnienie jest dla mnie nieistotne”
(Michał Zadara, „Gazeta Wyborcza”, 1–2 marca 2014 r.)

„Gdy ich zabijał, szukali Go,
nawracali się i znów szukali Boga”
(Psalm 78,34)

że On nie istnieje

informowały wielkie bilbordy na rogatkach

i fikuśne napisy na karoseriach miejskiej komunikacji.

A także zatroskane przyszłością świata oblicza wielkich humanistów

(szpakowate brody, siedem grzechów głównych wypisanych na twarzy)

i zacięte miny młodych, znakomicie wykształconych kobiet.

Stawało się to coraz bardziej jasne. I odrobinę ciemne, zarazem.

Filozof i neurobiolog, Samuel Harris, oferował 10 tysięcy dolarów każdemu,

kto w eseju naukowym o objętości do tysiąca słów udowodni,

że moralność ma coś wspólnego z religią.

Szansa dla niedobitków, powiada,

wyrozumiale się uśmiechając.

Ale w Polsce

ciągle zdarzało się księżom tak zadomowić w konfesjonale,

że w nim zasypiali. A w kropielnicach i w słoikach po piwnicach

zalegały hektolitry wody święconej, poświęcone ziela w odrzwiach,

figurki świętych w szczytach domów, furkoczące na wietrze wstążki

przy polnych i leśnych krzyżach.

„O biedacy”, mówiła jadąca ze mną osiemdziesięciokilkuletnia Ślązaczka,

zerkając w Tychach na bilbord z napisem „Ateiści są boscy”,

„jeszcze będziecie robić różańce z chleba

i dopiero to was nawróci.

Pod warunkiem,

że się dorwiecie czasem do kawałka chleba,

że was spotka ta łaska,

że będziecie mogli cierpieć,

dla własnego nawrócenia”,

dodała.

Katowice, 3 marca 2014 r.

4. Jezu, ufam Tobie

nakładanie czapki, prawie już samodzielne, okrężne

ruchy miotłą, posuwiste, wolne

twarz wystawiona do słońca w zimowe popołudnie

dłoń mierzwiąca włosy, swoje i nieswoje

chrząkanie, podciąganie spodni/spódnicy

wizyta u psychiatry

dotyk ajfona, nerwowy i czuły

dawanie na tacę, pod chórem, w półmroku

szorowanie patelni

szukanie pilota

zapijanie pamięci

łykanie tabletek

konanie

Brenna, 14 czerwca 2017 r.