KUL 14 lutego będzie wspominać ks. prof. Wincentego Granata, swojego rektora

14 lutego na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim Jana Pawła II odbędzie się uroczystość poświęcona Słudze Bożemu ks. prof. Wincentemu Granatowi, rektorowi KUL w latach 1965-1970.

O godz. 9.30 w Kościele Akademickim KUL rozpocznie się Msza św., której będzie przewodniczył i homilię wygłosi biskup sandomierski Krzysztof Nitkiewicz. Oprawę muzyczną zapewni Chór Duszpasterstwa Akademickiego KUL pod kierownictwem dr Kingi Bogacz. O godz. 10.45 w atrium Collegium Norwidianum odbędzie się otwarcie wystawy poświęconej ks. Granatowi pt. „Veritatem facientes in caritate. Ksiądz Wincenty Granat (1900-1979)”.

Ks. prof. Wincenty Granat (1900-1979) – kapłan diecezji sandomierskiej, teolog dogmatyk, prodziekan Wydziału Teologii (1956-1958) oraz rektor KUL w latach 1965-1970.

Doktorat z filozofii (1925) i teologii (1928) uzyskał na Papieskim Uniwersytecie Gregoriańskim w Rzymie.

Pracę na KUL rozpoczął w 1952 r. Jest autorem około 330 publikacji, głównie prac o charakterze filozoficzno-teologicznym, w tym monumentalnej „Dogmatyki Katolickiej” (t. I-IX, Lublin 1959-1967), przepracowanej następnie w duchu II Soboru Watykańskiego i opublikowanej pod tytułem „Ku człowiekowi i Bogu w Chrystusie” (t. I-II, Lublin 1972-1974). Miał niekwestionowane zasługi w zakresie recepcji zachodniej myśli teologicznej na grunt Polski.

Jako rektor uważał, że rolą uniwersytetu katolickiego w społeczeństwie jest rozwijanie problematyki antropologicznej, humanizacja życia narodowego i międzynarodowego. Promowanie takich wartości jak szacunek dla każdego człowieka, uznanie jego godności oraz prawa do rozwoju i twórczości. Był zwolennikiem dialogu ze środowiskami o innym światopoglądzie, uważał, że służy on ubogaceniu kultury. Na czas jego rektorowania przypadły dwie ważne rocznice, których obchody jako rektor przygotowywał – Milenium Chrztu Polski oraz 50-lecie KUL.

Był człowiekiem wielkiej wiary, ogromnej wiedzy i kultury osobistej, prawości i życzliwości dla innych. Swą dewizą życiową uczynił słowa: „czynić prawdę w miłości”. Zmarł w opinii świętości 11 grudnia 1979 r. W 1995 r. rozpoczął się jego proces beatyfikacyjny, prowadzony przez diecezję sandomierską. W 2008 r. został pośmiertnie odznaczony Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski za wybitne zasługi w działalności na rzecz protestów w marcu 1968 r.