20-lecie parafii w Nowosybirsku

Prowadzona przez franciszkanów parafia pw. Niepokalanego Poczęcia w Nowosybirsku, obchodziła dwudziestą rocznicę swego powstania.

W uroczystej Mszy św. sprawowanej pod przewodnictwem ojca dziekana Corrado Trabucciego wzięli udział zakonnicy i parafianie.
Przed Mszą św. przewodniczący fundacji franciszkańskiej w Rosji i Kazachstanie o. Gracjan Piotrowski OFM przypomniał historię miejscowej wspólnoty katolickiej i zachęcił uczestników liturgii do modlitwy za wszystkich, którzy przyczynili się do jej utworzenia i w niej pracowali.
W kazaniu ks. Andrzej Obuchowski, proboszcz parafii św. Jana Chrzciciela w Bijsku przypomniał trudne karty historii powszechnej Kościoła katolickiego. „Zdawałoby się, że sekty, rozłamy, schizmy, reformacja i wreszcie rewolucje rozbiją Kościół. Tak się nie stało, gdyż Bóg jest reżyserem historii świata i On ostatecznie roztacza nad nim opiekę” – mówił kaznodzieja. Nawiązując do jubileuszu parafii ks. Obuchowski zwrócił się do najstarszych członków wspólnoty: „Kto z was dwadzieścia lat temu mógł marzyć o takim świecie, jak dziś? Kto mógł marzyć o księżach na stałe pracujących w parafii, o dwóch zgromadzeniach zakonnych, o domu starców prowadzonym przez Kościół, o domu dziecka, o szkole katolickiej? A jednak Bóg zwyciężył – i to wszystko świadczy, że On jest reżyserem historii”.
Po Eucharystii młodzież przedstawiła program słowno-muzyczny ułożony na podstawie pamiętników i listów parafian, którzy przyczynili się do powstania niewielkiej świątyni. W trakcie występów dzieci wręczyły kwiaty szczególnie zasłużonym parafianom. Religijną część obchodów jubileuszu zakończyło nabożeństwo eucharystyczne i procesja z Najświętszym Sakramentem wokół kościoła. Po czym wszyscy uczestnicy uroczystości zostali zaproszeni na poczęstunek.
W Nowosybirsku na początku XX wieku zbudowano jeden kościół katolicki. W latach 30. zamknięto go, a w latach 50. wysadzono w powietrze. W tym czasie katolicy niemieckiego i polskiego pochodzenia zbierali się potajemnie w rożnych częściach miasta na niedzielną modlitwę.
W latach 80. z inicjatywy Róży Pietrowny Mueller zaczęto starać się o rejestrację parafii, po czym zakupiono dom, który własnymi środkami został zamieniony na kaplicę. Na prośbę parafian do Nowosybirska przyjechał z Duszanbe ks. Józef Świdnicki, który zaczął regularnie odwiedzać także inne syberyjskie wspólnoty. Po wielu trudnościach ostatecznie udało się zarejestrować parafię 15 września 1982 roku, co w konsekwencji dało możliwość uzyskania zezwolenia na budowę świątyni.
Dwa lata później, 19 grudnia 1984 roku kapłana aresztowano i osadzono w więzieniu. Parafianie jednak nie ugięli się i dalej prowadzili budowę. W 1986 roku, w ukończonej części podziemnej świątyni zamieszkał zaproszony z Litwy franciszkanin o. Paweł Vitaultas, który pomagał w ukończeniu budowy świątyni. W tym czasie niewielki kościół stał się równocześnie centrum działalności Kościoła katolickiego na Syberii. Po odtworzeniu na początku lat 90. struktur kościelnych w Rosji świątynia pełniła m.in. funkcję katedry administratora apostolskiego w Nowosybirsku bp. Josepha Werha.
W 1991 roku opiekę nad parafią przejęli franciszkanie. Proboszczem został o. Guido Treziani. Wkrótce do Nowosybirska przybyli inni zakonnicy tworząc międzynarodowa wspólnotę klasztorną.
W latach 90. została założona także podstawowa szkoła katolicka, wybudowano klasztor i dom parafialny. Ponadto w 1990 roku przybyły do parafii siostry ze zgromadzenia Matki Teresy z Kalkuty, które otrzymały pozwolenie na budowę domu dla osób w podeszłym wieku. Do 1995 roku w pracy duszpasterskiej franciszkanom pomagały siostry eucharystki, które zastąpione następnie przez elżbietanki. Obecnie mają one na terenie parafii dwa domy zakonne.