Magdeburg-Gniezno: ekumeniczna pielgrzymka Niemców i Polaków już w drodze

Blisko pięćdziesiąt osób: Polaków i Niemców, katolików i protestantów uczestniczy w ósmej polsko-niemieckiej Pielgrzymce Ekumenicznej śladem Ottona III. W tym roku tematem ekumenicznego pielgrzymowania jest Eucharystia, a dokładniej tajemnica Emaus, wyrażona w haśle: „Panie, pozostań z nami”.

Pielgrzymka wyruszyła tradycyjnie w święto św. Jana, czyli 24 czerwca. Tym razem pątnicy spotkali się w Magdeburgu, gdzie w miejscowej katedrze odprawiono ekumeniczne nabożeństwo. Homilię wygłosił abp Henryk Muszyński, który od lat wspiera inicjatywę ekumenicznego pielgrzymowania i w miarę możliwości stara się w nim uczestniczyć.

Z Magdeburga pielgrzymi wyruszyli pieszo w stronę granicy polsko-niemieckiej, skąd udadzą się w kierunku Poznania. Stamtąd, znowu pieszo, przejdą do Kicina i szlakiem przez Puszczę Zielonkę dotrą do sanktuarium w Dąbrówce Kościelnej, a następnie na Ostów Lednicki, gdzie według wielu historyków miał miejsce chrzest księcia Mieszka I.

Z Ostrowa pątnicy wyruszą do Gniezna, gdzie 29 czerwca, w uroczystość św. Piotra i Pawła, u grobu św. Wojciecha sprawowane będzie nabożeństwo kończące pielgrzymkę. Po jego zakończeniu pielgrzymi przejdą procesyjnie do pobliskiego kościoła św. Piotra i Pawła, gdzie sprawowana będzie Msza św. pod przewodnictwem bp. Bogdana Wojtusia.

Jak mówi ks. Jan Kwiatkowski, koordynator pielgrzymki po stronie polskiej, wiodącym tematem tegorocznego ekumenicznego wędrowania jest Eucharystia, a konkretnie tajemnica Emaus, wyrażona w haśle: „Panie, pozostań z nami”. Każdego dnia pątnicy rozważają kolejne etapy ewangelicznego wydarzenia, które – i to jest nowością na tegorocznej pielgrzymce – po raz pierwszy tak wyraźnie dzieli stronę katolicką i protestancką.

„Temat pielgrzymki jest w tym roku dużym wyzwaniem dla nas wszystkich – mówi ks. Kwiatkowski. – Eucharystia jest bodaj najtrudniejszą przestrzenią między nami, dlatego po obu stronach bardzo się do podjęcia tego tematu przygotowujemy. Strona protestancka proponowała nawet pewne interkomunijne zachowania: dla nich nie jest przecież problemem udzielenie nam Komunii św. podczas ich nabożeństwa. Ale my wiemy, że prowadząc ekumeniczny dialog w praktyce, nie możemy wychodzić poza ramy tego, na co zezwala Kościół” – tłumaczy kapłan.

Dodaje również, że w czasie kolejnych edycji ekumenicznego pielgrzymowania wiele udało się osiągnąć. „Nie boimy się siebie, umiemy ze sobą rozmawiać, słuchamy się nawzajem i uczymy się od siebie. Reszta tego dzieła nie należy do nas – o owoce trzeba się modlić, podobnie jak modlić się trzeba o naszą jedność i o to, żeby jak uczniom w Emaus otworzyły się nam oczy, żebyśmy umieli rozpoznać idącego z nami Jezusa” – przyznaje ks. Kwiatkowski.

Pierwsza ekumeniczna pielgrzymka szlakiem Ottona III wyruszyła z inicjatywy protestanckiego pastora Justusa Verdina, który do dziś jest jej koordynatorem po stronie niemieckiej. Podróżując niegdyś po Polsce zachwycił się fenomenem dorocznego pielgrzymowania wiernych do sanktuariów maryjnych. Postanowił przenieść tę tradycję na grunt ewangelicki, gdzie zwyczaj pielgrzymowania niemal całkowicie zaginął. Wybrał szlak ottoński, jako najbardziej symboliczny. Chciał, by szlak ten stał się drogą jednoczącą Niemców i Polaków.

W ciągu kilku lat utarła się formuła pielgrzymki. Wyrusza ona na przemian – raz z Gniezna, raz z Magdeburga w okolicach wspomnienia św. Jana i trwa do wspomnienia św. Piotra i Pawła. Co roku uczestniczy w niej kilkadziesiąt osób. Uczestnicy się zmieniają, idea jednak pozostaje ta sama – wspólnota ludzi różnych narodowości i wyznań.