Majdan Królewski: podczas Zaduszek Misyjnych uhonorowano śp. o. S. Czapiewskiego SJ

Podczas II Zaduszek Misyjnych Fundacja im. Księdza Kardynała Adama Kozłowieckiego „Serce bez granic” przyznała pośmiertnie za działalność na rzecz misji – statuetkę „Serce bez granic” im. „Misjonarza Afryki” śp. o. Stanisławowi Czapiewskiemu SJ – założycielowi Biura Pomocy Polskiej Misji w Rodezji Północnej. Uroczystość odbyła się 7 listopada br. w kościele pod wezwaniem Świętego Bartłomieja Apostoła w Majdanie Królewskim.

II Zaduszki Misyjne zgromadziły licznych wiernych z dekanatu i zaproszonych gości, wśród których nie zabrakło przedstawicieli rodziny śp. o. Czapiewskiego. W imieniu biskupa Edwarda Frankowskiego – prezesa Zarządu Fundacji im. Księdza Kardynała Adama Kozłowieckiego „Serce bez granic” statuetkę za działalność za rzecz misji złożyli na ręce rodziny laureata: ks. Daniel Koryciński – dyrektor Papieskich Dzieł Misyjnych Diecezji Sandomierskiej oraz przedstawiciele Fundacji – Bogdan Romaniuk i Dariusz Bździkot.

Kapituła Fundacji w swym uzasadnieniu podkreśliła to, że w sposób szczególny pragnie uhonorować swym wyróżnieniem śp. o. Stanisława Czapiewskiego – jezuitę, założyciela Biura Pomocy Polskiej Misji w Rodezji Północnej, który przez 36 lat wspierał materialnie misje w dzisiejszej Zambii, w tym działalność ówczesnego arcybiskupa Adama Kozłowieckiego SJ.

Przedstawiciele rodziny laureata – Barbara Czapiewska i Ryszard Tysarczyk, byli wzruszeni charakterem uroczystości i nagrodą, którą pośmiertnie uhonorowano misjonarza

i przekazali cenne eksponaty, w tym m.in. egzemplarze książki autorstwa Elżbiety Szybowskiej pt. „Ojciec Stanisław Czapiewski SJ. W labiryncie posłuszeństwa”.

Stanisław Czapiewski urodził się 14 maja 1911 r. w miejscowości Linierskie Góry k. Kościerzyny. Po ukończeniu 4. klasy gimnazjum dawnego typu, mając 16 lat, zgłosił się do Towarzystwa Jezusowego. 12 sierpnia 1927 r. rozpoczął nowicjat w Kaliszu. 13 sierpnia 1929 r. w Starej Wsi złożył pierwsze śluby zakonne. We wrześniu 1939 r. wyjechał do Wilna, aby kontynuować studia teologiczne na Uniwersytecie Stefana Batorego. 21 grudnia 1940 r. otrzymał w terminie przyspieszonym święcenia kapłańskie. 15 czerwca 1941 r. jako młody kapłan został aresztowany przez Rosjan i zesłany na Syberię.

15 stycznia 1942 r. został zwolniony ze zsyłki i przedostał się do tworzonej w tym czasie Armii Polskiej. 5 marca 1942 r. otrzymał przydział do 10. Dywizji Piechoty, stacjonującej w Ługawoj (kilka godzin jazdy pociągiem na wschód od miasta Ariz w kierunku Ałma-Aty, pod chińską granicę).

W wojskowym mundurze, z odznakami kapitana i z krzyżem kapelańskim, zaczął stawiać pierwsze kroki w wojskowym duszpasterstwie w 28. Pułku Piechoty. Przeszedł wtedy szlak przez Kazachstan i Środkowy Wschód do Bejrutu. Od maja 1944 r. był kapelanem Szkół Junackich i Młodszych Ochotniczek z przydziałem do 1. Junackiej Szkoły Mechanicznej w Tel-El-Kebir w Egipcie.

Okres czteroletniej opieki nad młodzieżą uratowaną z „nieludzkiej ziemi” uważał za ogromnie doniosłą życiową misję. Po ewakuacji szkół do Anglii w lipcu 1947 r. zwolnił się z Armii Polskiej i w kwietniu 1948 r. wyjechał do Stanów Zjednoczonych do Weston koło Bostonu, gdzie ukończył studia.

Zamierzał wyjechać na misje do Afryki, ale przełożeni zatrzymali go w USA, gdzie w 1950 r. utworzył Biuro Misyjne. Tę działalność prowadził przez 36 lat, a jej głównym celem było wspieranie finansowe misjonarzy w ówczesnej Północnej Rodezji (dzisiejszej Zambii). Redagował wówczas pismo „Polonia dla Misji Rodezyjskiej”, którego nazwę zmienione w 1953 r. na „Pionierski trud”, a w 1966 r. na „Wśród Ludu Zambii”. W tym okresie wspierał materialnie wiele inicjatyw podejmowanych przez ówczesnego arcybiskupa Lusaki, Adama Kozłowieckiego SJ.

Ks. kard. Adam Kozłowiecki urodził się l kwietnia 1911 r. w Hucie Komorowskiej k. Kolbuszowej. Był więźniem obozów koncentracyjnych w Auschwitz i Dachau, jezuitą, misjonarzem, pierwszym arcybiskupem metropolitą Lusaki w Zambii. Zmarł 28 września 2007 r. w wieku 96 lat. Pogrzeb odbył się w Lusace.