Międzynarodowe Kongresy Eucharystyczne

W dniach 10-17 czerwca w Dublinie odbędzie się 50. Międzynarodowy Kongres Eucharystyczny (MKE). Przyświecać mu będzie hasło „Eucharystia: wspólnota z Chrystusem i między nami”.

Benedykt XVI, który nie pojedzie do stolicy Irlandii, mianował 7 kwietnia swym osobistym wysłannikiem kanadyjskiego kardynała kurialnego Marca Ouelleta, prefekta Kongregacji ds. Biskupów.

To jubileuszowe spotkanie wiernych z całego świata z Chrystusem w Eucharystii rozpocznie się w niedzielę 10 czerwca Mszą św. pod przewodnictwem wysłannika papieskiego na terenach należących do Królewskiego Towarzystwa Dublinu (RDS), a zakończy liturgią eucharystyczną w następną niedzielę – 17 bm., tym razem na nowoczesnym stadionie Croke Park. Oczekuje się, że przybędzie na nią 80 tys. wiernych. W całym zaś Kongresie spodziewany jest udział co najmniej kilkudziesięciu tysięcy pielgrzymów z Irlandii i z ponad stu krajów z całego świata.

Program tego wielkiego wydarzenia kościelnego i społecznego przewiduje m.in. odbywanie tzw. konferencji generalnych (ogólnych) w 18 oratoriach na terenie miasta i okolic oraz 150 warsztatów i grup dyskusyjnych. Oprawę muzyczną liturgii sprawowanych w czasie tego wielkiego wydarzenia zapewni ponad sto chórów z całej „Zielonej Wyspy”.

Na konferencji prasowej w Watykanie 10 maja abp Piero Marini, przewodniczący Papieskiego Komitetu ds. Międzynarodowych Kongresów Eucharystycznych zaznaczył m.in., że zanim bł. Jan Paweł II wprowadził w Kościele powszechnym w latach osiemdziesiątych (i później) XX wieku Światowe Dni Młodzieży, Dni Chorego czy Światowe Spotkania Rodzin, to właśnie odbywające się co kilka lat Kongresy były przez ponad wiek jedynymi okazjami do zgromadzenia się przedstawicieli całego ludu Bożego wokół Eucharystii. A to przecież ona stanowi „serce życia chrześcijańskiego i niezwykłą przestrzeń ewangelizacji społeczeństwa” – przypomniał arcybiskup.

Metropolita Dublina abp Diarmuid Martin powiedział na tejże konferencji prasowej, że w ramach przygotowań do zbliżającego się spotkania zorganizowano w stolicy Irlandii spotkanie niewielkiej już garstki żyjących jeszcze uczestników Kongresu w tym samym mieście sprzed 80 lat – bardzo już sędziwych, powyżej 90. roku życia. „Ich wspomnienia były wielkim świadectwem wiary i znaczenia tych wydarzeń” – podkreślił hierarcha, obecnie 67-letni. Wyraził nadzieję, że Kongres będzie czasem odnowy i pojednania dla Kościoła w Irlandii, przeżywającego od kilku lat trudne chwile, związane z ujawnionymi przypadkami nadużyć seksualnych wobec nieletnich ze strony miejscowego duchowieństwa.

Początki inicjatywy

Idea międzynarodowych spotkań poświęconych kultowi eucharystycznemu zrodziła się w Europie Zachodniej w połowie lat siedemdziesiątych XIX wieku. Ich inicjatorom chodziło zarówno o ożywienie i rozszerzenie nabożeństwa do Chrystusa w Eucharystii, jak i o przeciwstawienie się nasilającym się już wówczas tendencjom laicyzacyjnym o wyraźnie antykościelnym, a nawet antyreligijnym zabarwieniu.

Rzecz znamienna, że szczególne zainteresowanie tymi zagadnieniami okazywali świeccy we Francji, a największe zasługi miała Émilie-Marie Tamisier (1834-1910) z Tours, która na przełomie lat sześćdziesiątych i siedemdziesiątych XIX stulecia organizowała pielgrzymki eucharystyczne. Popierali ją w tym jej spowiednicy, zwłaszcza późniejszy święty – ks. Piotr Julian Eymard (1811-68), zwany „apostołem Eucharystii” i bp Gaston De Ségur (1820-80) z Paryża, a także biskupi Gaspard Mermillod z Fryburga (Szwajcaria; późniejszy kardynał; 1824-92) i Victor-Joseph Doutreloux z Liège (Belgia; 1837-1901).

Biskup De Ségur sporządził wykaz wszystkich łaskami słynących miejsc kultu eucharystycznego we Francji, ogromnie ożywiając pielgrzymowanie do nich. Przełomowe znaczenie miały masowa pielgrzymka z Lille do Douai w maju 1875 oraz nabożeństwa eucharystyczne w Awinionie (1876) i w Favernay (1878) – w istocie nieoficjalne kongresy eucharystyczne.

Oficjalne zorganizowanie takiego zgromadzenia wiernych zaproponowała panna Tamisier. Chciała ona nie tylko ożywić pielgrzymki do miejsc kultu eucharystycznego, lecz również połączyć je z konferencjami i tym samym przekształcić je w międzynarodowe spotkania religijno-naukowe. Pragnęła w ten sposób ożywić kult eucharystyczny, rozszerzyć jego zasięg i przeciwstawić się laicyzacji, jak również wzbudzić w katolikach poczucie siły i dumy z wyznawanej wiary.

Myśli swe przedstawiła najpierw gorącemu entuzjaście nabożeństw eucharystycznych, św. Piotrowi Eymardowi, który jeszcze w 1856 r. założył w Paryżu Zgromadzenie Kapłanów od Najświętszego Sakramentu (eucharystynów lub ejmardystów). Odniósł się on z wielkim zapałem i zrozumieniem do idei takich spotkań, lecz sam nie doczekał spełnienia tych zamiarów. 27 kwietnia 1879 r. pomysł E. Tamisier poparł Leon XIII, wydając odpowiednią bullę w tym celu.

Wkrótce jednak okazało się, że ani we Francji, ani w sąsiedniej Belgii nie można było zorganizować takich masowych spotkań, ze względu na panujące tam nastroje liberalne i antykatolickie, podczas gdy pozostałe kraje, proponowane jako miejsca kongresu, zwłaszcza Holandia, nie wykazały większego zainteresowania tą sprawą. I gdy wydawało się, że z planów trzeba będzie zrezygnować lub przynajmniej odłożyć je na inny, bliżej nieokreślony termin, sytuacja zmieniła się w samej Francji. Całą ideą zainteresowało się mianowicie dwóch przemysłowców Vrau z Lille: Philibert i jego kuzyn Feron, do których dołączył później jeszcze wicehrabia de Damas. Sfinansowali oni całe przedsięwzięcie, dzięki czemu we Francji odbył się I Międzynarodowy Kongres Eucharystyczny.

Początki

Po uzyskaniu akceptacji i zgody Leona XIII przeprowadzono go w Lille w dniach 28-30 czerwca 1881 r. pod hasłami „Społeczne królestwo Chrystusa” i „Eucharystia zbawia świat” (w owym czasie nie było jeszcze zwyczaju ogłaszania oficjalnego hasła, stąd w źródłach panują rozbieżności co do tematu, jaki przyświecał tamtemu wydarzeniu). Uczestniczyło w nim ponad 8 tysięcy osób, w tym 363 delegatów z Francji i 47 z zagranicy: z Austrii, Belgii, Chile, Grecji, Hiszpanii, Holandii, Szwajcarii i Meksyku. Obradom przewodniczył biskup pomocniczy diecezji Cambrai – Henri Monnier.

W czasie tego pierwszego, historycznego spotkania czcicieli Chrystusa w Eucharystii wygłoszono kilkanaście referatów w trzech zespołach tematycznych: adoracja i pokuta; kult i cześć zewnętrzna; propaganda. Bardzo mocno podkreślano wówczas konieczność poszukiwania sposobów przywrócenia prawom Bożym należnego im miejsca w życiu publicznym i społecznym. Na zakończenie tamtego wydarzenia jego uczestnicy powołali komitet, na razie jeszcze doraźny, przygotowujący następne Międzynarodowe Kongresy Eucharystyczne. Przewodniczącym został bp A. de la Bouillerie, a na jego zastępców wybrano dwóch świeckich: hrabiego de Nicolaya i J. de Beneque’a.

Drugi Kongres zwołano do Awinionu na 13-17 września 1882 r. pod hasłem (nieoficjalnym) „Schrystianizować życie przez Eucharystię”. Przewodniczył mu miejscowy arcybiskup F. E. Hasley. Miejscem trzeciego było Liège (5-10 czerwca 1883), gdzie pod przewodnictwem abp. A. Duquesnaya, metropolity Cambrai, obradowano nad sposobami reagowania Kościoła na rozszerzające się zeświecczenie społeczeństw w państwach zachodnich. Tutaj też powołano stały komitet MKE, któremu przewodniczył kard. Victor-Auguste-Isidore Dechamps z Mechelen (Malines; 1810-83) w Belgii. Był to jednocześnie pierwszy Kongres, zorganizowany poza Francją.

Również następny odbył się poza tym krajem – we Fryburgu Szwajcarskim (9-13 września 1885). Jego biskup, wspomniany Gaspard Mermillod stanął po śmierci bp. de la Bouillerie na czele stałego Komitetu Międzynarodowych Kongresów Eucharystycznych. Forum fryburskie zorganizowano przy znacznym udziale miejscowych władz świeckich.

Tematyka i organizacja Kongresów

W latach 1881-1902, to znaczy za pontyfikatu Leona XIII, przeprowadzono łącznie 14 kongresów, czyli średnio odbywały się one co roku, później co dwa-trzy lata. Z czasem częstotliwość tych spotkań zmniejszyła się, a jednocześnie wyszły one poza Europę. W 1893 r. kongres odbył się w Jerozolimie, a w 1910 r. w Montrealu.

Chociaż spotkania coraz bardziej umacniały się w życiu i świadomości katolików, a pośrednio też miejscowych społeczeństw w ogóle, to jednak napotykały nieraz szereg trudności na etapie organizacji i w wykonaniu. Na przykład podczas 18. Kongresu w Londynie (8-13 IX 1908) władze brytyjskie nie zezwoliły na procesję eucharystyczną z monstrancją, toteż przeszła ona ulicami miasta bez Najświętszego Sakramentu, za to w imponującym składzie: ponad 25 tys. dorosłych i prawie 20 tys. dzieci, a wśród duchownych było 7 kardynałów, ponad 90 biskupów i prawie tysiąc kapłanów.

Pierwszy Kongres z udziałem katolików obrządków wschodnich odbył się w Jerozolimie 14-21 maja 1908 r. Obecni byli wówczas m.in. katolicy obrządku ormiańskiego i kilku innych wschodnich; po raz pierwszy też przybył wtedy oficjalny legat papieski.

Pierwszym papieżem, który przewodniczył kongresowi i czynnie w nim uczestniczył, był św. Pius X – było to podczas szesnastego spotkania z kolei, które odbywało się 1-4 czerwca 1905 w Rzymie. W czasie 21. Kongresu w Montrealu (7-11 września 1910) do wczesnej I Komunii św. przystąpiło prawie 30 tys. dzieci. A 23. Kongresowi, obradującemu w Wiedniu w dniach 12-15 września 1912 r., patronował cesarz Franciszek Józef I. Kongres ten upamiętniał ponadto kolejną rocznicę odsieczy wiedeńskiej. Dla podkreślenia wkładu Polaków w tamto zwycięstwo, stanowili oni odrębną i liczną sekcję, obradującą w kościele św. Michała.

Poszczególne kongresy łączono często z ważnymi rocznicami czy wydarzeniami o dużym znaczeniu dla chrześcijan, a zwłaszcza katolików kraju, w którym się odbywały. Na przykład 30. Kongres, przeprowadzony 7-11 maja 1930 r. w Kartaginie (dziś Tunezja), upamiętniał 1500. rocznicę śmierci św. Augustyna. Podobnie następne spotkanie, 21-26 czerwca 1932 w Dublinie, wspominało 1500. rocznicę przybycia do Irlandii apostoła i patrona tego kraju św. Patryka. Z kolei kongres w Sydney w dniach 6-9 września 1928 po raz pierwszy miał wymiar mariologiczny i przebiegał pod hasłem „Maryja a Eucharystia”.

Od pontyfikatu Piusa XI (1922-39) kongresy mają charakter w pełni międzynarodowy, a nawet międzykontynentalny, gdyż odbywają się na przemian w różnych częściach świata. Ponadto zyskały wówczas wymiar misyjny a od spotkania w Manili (1937) zaczęto mówić także o towarzyszącej im „reewangelizacji”.

Bardzo istotne i trwałe zmiany organizacyjne wprowadził kongres w Monachium (1960). Na wniosek teologa i liturgisty niemieckiego Josefa A. Jungmanna SI (1889-1975), późniejszego współtwórcy soborowej reformy liturgii, poszczególne etapy (dni) kongresów lub całe te spotkania noszą nazwę statio orbis, a ich ośrodkiem i uwieńczeniem jest codzienna msza św., niezależnie od innych punktów programu danego dnia.

Ważnymi dokumentami dotyczącymi kongresów były dokumenty soborowe i papieskie: konstytucja o liturgii „Sacrosanctum Concilium” (4 XII 1963), instrukcja Kongregacji Obrzędów „Eucharisticum mysterium” z 25 V 1967 (która o MKE wspomina w punkcie 67), a zwłaszcza Rytuał Rzymski „De sacra communione et de cultu mysterii eucaristici extra Missam” z 21 VI 1973. To one, każdy na swój sposób i w różnym stopniu wpłynęły i do dzisiaj kształtują oblicze tych międzynarodowych spotkań eucharystycznych, wyznaczają ich miejsce w życiu Kościoła, ich otwarcie na ekumenizm, a w pewnym stopniu także na dialog międzyreligijny, choć ten jest, jak na razie, sprawą dalszej przyszłości.

Najwięcej kongresów odbyło się za Leona XIII – 14, następnie za św. Piusa X, zwanego „papieżem eucharystii” – 11, Piusa XI – 9. W okresie pontyfikatu Jana XXIII (1958-63) zorganizowano tylko jeden Międzynarodowy Kongres Eucharystyczny, 37. z kolei – w Monachium (31 lipca-7 sierpnia 1960), ale były to już czasy, gdy utrwaliła się praktyka urządzania tego rodzaju spotkań co 4-5 lat.

Nasze czasy

Ostatni kongres przed wojną (34. z kolei) odbył się w Budapeszcie w dniach 25-30 maja 1938 r. (początkowo jego gospodarzem miała być Polska, ale na prośbę naszych bratanków, którzy obchodzili wówczas 900. rocznicę śmierci swego króla – św. Stefana, kongres przeniesiono na Węgry). Po wojnie miejscem pierwszego tego rodzaju międzynarodowego spotkania eucharystycznego była Barcelona w dn. 27 maja-1 czerwca 1952 r.

W stolicy Węgier obradowano pod hasłem „Eucharystia więzią miłości”, a legatem papieskim był wówczas kard. Eugenio Pacelli, który niespełna rok później został wybrany papieżem jako Pius XII. Na kongres ten przybyło ponad 100 tys. osób z całego świata, ale bez Niemców i Austriaków, którym wyjazdu zabronił Hitler. Wśród duchownych było 15 kardynałów (w tym prymas Polski kard. Augustyn Hlond) i 330 biskupów (wśród nich 14 z naszego kraju).

Kolejny kongres miał się odbyć w 1940 r. w Nicei, ale uniemożliwił to wybuch II wojny światowej. Z kolei w Barcelonie po raz pierwszy głównym punktem kongresu była już nie procesja, ale Msza św. jako bezkrwawa ofiara eucharystyczna. Procesja oczywiście też się odbyła, a na jej zakończenie przywódca Hiszpanii gen. Francisco Franco zawierzył swój kraj Chrystusowi w Eucharystii.

Paweł VI jako pierwszy papież przewodniczył osobiście końcowej części obrad Kongresu, odbywającego się poza Rzymem (1964 – Bombaj i 1968 – Bogota), później zwyczaj ten przejął Jan Paweł II (1985 – Nairobi, 1989 – Seul, 1993 – Sewilla, 1997 – Wrocław, 2000 – Rzym).

Dodajmy jeszcze, że w wymiarach Kościoła powszechnego organizacją tych światowych spotkań zajmuje się Papieski Komitet ds. Międzynarodowych Kongresów Eucharystycznych. Ustanowił go, a właściwie zatwierdził powołanie go do życia przez duchownych i świeckich (początkowo bez przymiotnika „Papieski”) Leon XIII, o czym już wspominaliśmy, 27 kwietnia 1879 r. Obecną nazwę instytucja ta otrzymała na mocy brewe apostolskiego Jana Pawła II z 11 lutego 1986 r. Przewodniczącym Komitetu jest od 1 października 2007 r. włoski arcybiskup kurialny Piero Marini (ur. 13 I 1942).

Krajowe i diecezjalne kongresy eucharystyczne

Oprócz kongresów międzynarodowych odbywają się też podobne spotkania na szczeblu krajowym, m.in. w Hiszpanii, we Francji, Włoszech, w Niemczech, USA i Polsce, jak również wielokrotnie w diecezjach, a nieraz nawet w dekanatach i parafiach.

W naszym kraju pierwszy diecezjalny kongres eucharystyczny odbył się w dn. 25-26 czerwca 1927 r. w Inowrocławiu, natomiast I Kongres Krajowy przeprowadzono w dn. 26-29 czerwca 1930 r. w Poznaniu. W okresie międzywojennym zorganizowano w Polsce prawie 60 kongresów diecezjalnych – ostatnie w 1937 r. w Lublinie, Płocku i Bydgoszczy. Odbywały się również tzw. Dni Eucharystyczne, zwane małymi kongresami eucharystycznymi: w latach 1927-37 przeprowadzono je np. w Pułtusku, Sierpcu, Krakowie i Gostyninie.

II Krajowy Kongres Eucharystyczny odbył się w czasie trzeciej podróży Jana Pawła II do naszego kraju w dn. 8-14 czerwca 1987 r. i przebiegał pod hasłem „Do końca ich umiłował”. 9 miast, które odwiedził wówczas Ojciec Święty, stanowiły stacje kongresowe, poświęcone różnym sakramentom, wszystko zaś w powiązaniu z Eucharystią. Dopełnieniem i rozwinięciem tamtego wydarzenia były kongresy diecezjalne, które przy licznym udziale episkopatu i wiernych odbywały się po wizycie papieskiej do połowy 1988 r. we wszystkich ówczesnych biskupstwach Polski.

Trzecie tego rodzaju spotkanie z Chrystusem eucharystycznym odbyło się w dniach 18-19 czerwca 2005 w Warszawie w pod hasłem „Pozostań, Panie, w naszych rodzinach”. Jego uwieńczeniem i najważniejszym akcentem była uroczysta Msza św. na Placu Piłsudskiego pod przewodnictwem ówczesnego prymasa Polski kard. Józefa Glempa, który ogłosił błogosławionymi 3 kapłanów: Włądysława Findysza, Ignacego Kłopotowskiego, Bronisława Markiewicza. Po raz pierwszy obrzędowi beatyfikacji przewodniczył polski hierarcha. Ważnym elementem tamtego Kongresu był akt pojednania między narodami polskim i ukraińskim, odczytany w imieniu biskupów z obu krajów przez abp. Józefa Michalika i kard. Lubomyra Huzara.

***
Wykaz dotychczasowych Międzynarodowych Kongresów Eucharystycznych:
(Poszczególne pozycje oznaczają: numer kolejny, miejsce, datę, nazwisko hierarchy, który przewodniczył obradom i hasło danego spotkania – od 25. MKE w 1914. Gwiazdką * zaznaczono te Kongresy, w których uczestniczył papież i podano jego imię).

1. Lille (Francja); 28-30 VI 1881. bp H. Monnier (bp pom. diec. Cambrai).

2. Awinion (Francja); 13-17 IX 1882. abp F. E. Hasley (Awinion).

3. Liège (Belgia); 5-10 VI 1883. abp A. Duquesnay (Cambrai).

4. Fryburg (Szwajcaria); 9-13 IX 1885. bp (póżniej kard.) G. Mernillod (Genewa).

5. Tuluza (Francja); 20-25 VI 1886. kard. V. G. Desprez (Tuluza).

6. Paryż (Francja); 2-6 VII 1888. kard. F. M. Richard (Paryż).

7. Antwerpia (Belgia); 16-21 VIII 1890. kard. P. L. Goossens (Mechelen).

8. Jerozolima (Syria); 14-21 V 1893. kard. B. Langenieux (Reims).

9. Reims (Francja); 25-29 VII 1894. kard. B. Langenieux (Reims).

10. Paray-le-Monial (Francja); 20-24 IX 1897. kard. A. L. Perraud (ord. Autun).

11. Bruksela (Belgia); 13-17 VII 1898. kard. V. Vannutelli (archiprezbiter bazyliki św. Jana na Lateranie).

12. Lourdes (Francja – I); 7-11 VIII 1899. kard. B. Langenieux (Reims).

13. Angers (Francja); 4-9 IX 1901. kard. P. L. Goossens (Mechelen).

14. Namur (Belgia); 3-7 IX 1902. kard. P. L. Goossens (Mechelen).

15. Angoulême (Francja); 20-24 VI 1904. kard. V. Sulpizio Lecot (Bordeaux).

16. Rzym (Włochy); 1-4 VI 1905. papież Pius X.

17. Tournai (Belgia); 15-19 VIII 1906. kard. V. Vannutelli (prefekt Świętej Kongregacji Soborowej).

18. Metz (Lotaryngia, dzis. Francja). 6-11 VIII 1907; kard. V. Vannutelli.

19. Londyn (Anglia); 8-13 IX 1908. kard. V. Vannutelli.

20. Kolonia (Niemcy); 4-8 VIII 1909. kard. V. Vannutelli.

21. Montreal (Kanada); 7-11 IX 1910. kard. V. Vannutelli.

22. Madryt (Hiszpania); 23 VI-1 VII 1911. kard. G. Aguirre (Toledo).

23. Wiedeń (Austria); 12-15 IX 1912. kard. G. van Rossum.

24. Malta; 23-27 IV 1913. kard. D. Ferrara (prefekt Kongregacji ds. Sakramentów).

25. Lourdes (II); 22-26 VII 1914. kard. G. Pignatelli di Belmonte. [Od tego Kongresu każdy kolejny MKE miał własne hasło] „Eucharystia a społeczna królewskość Jezusa Chrystusa”

26. Rzym (Włochy – I); 24-29 V 1922. Pius X. „Pokojowe Królestwo Naszego Pana w Eucharystii”

27. Amsterdam (Holandia); 22-27 VI 1924. kard. G. van Rossum (prefekt Kongregacji Propaganda Fide). “Eucharystia a Holandia”

28. Chicago (USA); 20-24 VI 1926. kard. G. Bonzano. „Pokój Chrystusa w Królestwie Chrystusa”

29. Sydney (Australia); 6-9 IX 1928. kard. B. Carretti. „Matka Boża a Eucharystia”

30. Kartagina (Tunezja); 7-11 V 1930. kard. A. E. Lépicier (prefekt Kongregacji ds. Życia Zakonnego). „Eucharystia w świadectwie afrykańskim”

31. Dublin (Irlandia); 21-26 VI 1932. kard. L. Lauri (najwyższy penitencjariusz). „Eucharystia a Irlandia”

32. Buenos Aires (Argentyna); 10-14 X 1934. kard. E. Pacelli (sekr. stanu). „Społeczna królewskość naszego Pana Jezusa Chrystusa a Eucharystia”

33. Manila (Filipiny); 3-7 II 1937. kard. Dougherty (Filadelfia). „Apostolat eucharystyczny na misjach”

34. Budapeszt (Węgry); 25-30 V 1938. kard. E. Pacelli (sekr. stanu). „Eucharystia więzią miłości”

35. Barcelona (Hiszpania); 27 V-1 VI 1952. kard. F. Tedeschini (Dataria Jego Świątobliwości). „Eucharystia a pokój”

36. Rio de Janeiro (Brazylia) 17-24 VII 1955. kard. B. Aloisi Masella (prefekt Kongregacji ds. Sakramentów). „Królestwo eucharystyczne Chrystusa Odkupiciela”

37. Monachium (Niemcy); 31 VII-7 VIII 1960. kard. G. Testa (prefekt Kongregacji Kościołów Wschodnich). „Pro Mundi Vita” [Dla życia świata]

38. *Bombaj (Indie); 28 XI-8 XII 1964. Paweł VI; kard. P. Agagianian (prefekt Kongregacji Propaganda Fide). „Eucharystia a nowy człowiek”

39. *Bogota (Kolumbia); 18-25 VIII 1968. Paweł VI; kard. G. Lercaro (Bolonia). “Vinculum Charitatis” [Więź miłości]

40. Melbourne (Australia); 18-25 II 1973. kard. L. Sheehan (Baltimore). “Miłujcie się jak Ja was umiłowałem”

41. Filadelfia (USA); 1-8 VIII 1976. kard. J. Knox (prefekt Kongregacji Sakramentów i Kultu Bożego). “Eucharystia a dążenia rodziny ludzkiej”

42. Lourdes (III); 16-23 VII 1981. kard. B. Gantin (przewodniczący Komisji „Iustitia et Pax”). „Jezus Chrystus – Chleb łamany dla nowego świata”

43. *Nairobi (Kenia); 11-18 VIII 1985. Jan Paweł II; kard. J. Cordeiro (Karaczi). „Eucharystia a rodzina chrześcijańska”

44. *Seul (Korea Płd.); 5-8 X 1989. Jan Paweł II; kard. R. Etchegaray (przewodniczący Komisji „Iustitia et Pax”). „Christus Pax Nostra” [Chrystus naszym pokojem]

45. *Sewilla (Hiszpania); 7-13 VI 1993. Jan Paweł II; kard. N. Lopez Rodriguez (Santo Domingo – Dominikana). „Eucharystia a ewangelizacja”

46. *Wrocław (Polska); 25 V-1 VI 1997. Jan Paweł II; kard. A. Sodano (sekretarz stanu). „Eucharystia i wolność”;

47. *Rzym (II); 18-25 VI 2000. Jan Paweł II; „Jezus Chrystus – jedyny Zbawiciel świata, Chleb nowego życia”

48. Guadalajara (Meksyk); 10-17 X 2004. Kard. Jozef Tomko, przew. Papieskiego Komitetu MKE. „Eucharystia światłem i życiem nowego tysiąclecia”

49. Québec (Kanada); 15-22 VI 2008. Kard. J. Tomko, b. przew. Papieskiego Komitetu MKE. „Eucharystia – Bożym darem dla życia świata”.

50. Dublin (Irlandia); 10-17 VI 2012; Kard. Marc Ouellet, prefekt Kongregacji Biskupów. „Eucharystia: wspólnota z Chrystusem i między nami”.

W sumie kongresy międzynarodowe odbyły się dotychczas w 46 miastach 26 państw na wszystkich kontynentach (w tym trzykrotnie w Lourdes oraz po dwa razy w Rzymie i Dublinie).