Msza w 90. rocznicę urodzin prof. Bartoszewskiego

„Ceń sobie życie, umiej się nim cieszyć do końca i dziękuj za nie Bogu” – życzył prymas Polski, abp Józef Kowalczyk profesorowi Władysławowi Bartoszewskiemu z okazji 90. rocznicy jego urodzin.

Abp Józef Kowalczyk przewodniczył 18 lutego dziękczynnej Mszy św. sprawowanej w warszawskim kościele środowisk twórczych. Wraz z Jubilatem i jego małżonką w liturgii uczestniczyli jego rodzina i przyjaciele.

Publikujemy pełną treść homilii Prymasa Polski:

Anni nostri ubi erba transeunt.
Tu autem in aeternum es Deus
Lata nasze przemijają jak trawa
A Ty Boże trwasz na wieki.
(por. Ps 103, 15)

Drogi Jubilacie, Profesorze Władysławie wraz z małżonką!

Drodzy uczestnicy tej dziękczynnej Eucharystii, sprawowanej w warszawskiej świątyni środowisk twórczych z okazji 90. rocznicy urodzin drogiego nam Jubilata Władysława Bartoszewskiego. Witam was wszystkich i pozdrawiam, dziękując jednocześnie za solidarność z dzisiejszym Jubilatem i za udział we wspólnej modlitwie.
19 lutego 2007 roku dane mi było uczestniczyć – również w tej świątyni – w modlitwie dziękczynnej za 85 lat życia i 65 lat publicznej działalności naszego Jubilata. Przewodniczyłem wówczas Mszy św., a homilię wygłosił śp. abp Józef Życiński, pasterz Kościoła lubelskiego. Podobnie jak dzisiaj, również wówczas do dziękczynienia zachęcały nas słowa papieża Benedykta XVI.

Moi drodzy!

Życiorys profesora Bartoszewskiego jest nam dobrze znany. Obfituje on w szlachetne dokonania z czasów II wojny światowej, z okresu PRL-u i te po 1989 roku, realizowane w wymiarze humanitarnym, kulturowym, politycznym i dyplomatycznym. Szczegółowo można się z nimi zapoznać dzięki lekturze autobiografii „Życie trudne, lecz nie nudne. Ze wspomnień Polaka XX wieku”, wydanej z okazji 88 urodzin Pana Profesora.

Błogosławiony Jan Paweł II w liście do Władysława Bartoszewskiego (7 lutego 2002 r.), skierowanym z okazji 80-lecia jego urodzin przypomniał bogactwo dokonań Jubilata. Warto dziś przypomnieć tamte słowa, gdyż są w nich również nasze dzisiejsze uczucia i myśli: Zachowuję w pamięci Pański dorobek naukowy i pisarski, który w dużej mierze jest mi osobiście znany, jak również działalność społeczną i dyplomatyczną – zwłaszcza wszystkie wysiłki na rzecz zbliżania ludzi i narodów. Starał się Pan budować świat lepszy, oparty na prawdzie, sprawiedliwości, miłości i wolności.
Gratuluję bogatych owoców życia, zrodzonych również na gruncie cierpienia. Życzę, aby posługa minionych lat, pełniona z wewnętrznego nakazu serca z troską o ducha narodu i o pomyślny rozwój Ojczyzny, była dla Pana źródłem satysfakcji.
Chętnie łączę się w dziękczynnej modlitwie z Panem i uczestnikami Mszy Św., jaka będzie sprawowana w Pana intencji w kościele Środowisk Twórczych w Warszawie. Upraszam potrzebne siły i dary Bożej Opatrzności. Niech dobry Bóg pozwoli przez długie lata cieszyć się darem zadzierzgniętych przyjaźni, owocami życia i zdobytym doświadczeniem.

Benedykt XVI, idąc za myślą błogosławionego Jana Pawła II, z okazji 85 urodzin Pana Władysława napisał: Pragnę przekazać Panu wyrazy mojego głębokiego szacunku i uznania dla Pańskiej działalności, która dla Polaków jest przykładem autentycznego patriotyzmu, prawdziwej odwagi i żywej postawy chrześcijańskiej.

Dzisiejszy psalmista kieruje do nas słowa:
Anni nostri ubi erba transeunt.
Tu autem in aeternum es Deus
Lata nasze przemijają jak trawa
A Ty Boże trwasz na wieki.
(por Ps 103, 15)

Jubileuszowa uroczystość dziękczynna sprawia, że spontanicznie myślimy o darze życia, o przemijaniu, o przeżytej przeszłości i nieznanej przyszłości. Pięknie wyraził ten stan naszego ducha Cyprian Kamil Norwid:

Nie tylko przyszłość wieczną jest – nie tylko!…
I przeszłość, owszem, wieczności jest dobą:
Co stało się już, nie odstanie chwilką…
Wróci ideą, nie powróci sobą.
(C. K. Norwid, Nie tylko przyszłość…, Post scriptum. I, ww. 1-4).

Jubileusze są również okazją do dokonania bilansu: do spojrzenia wstecz, do obiektywnego ocenienia ludzi i sytuacji z przeszłości. Mijający czas zaciera kontury wydarzeń i łagodzi ich bolesne aspekty. Nasza refleksja skupia się wówczas przede wszystkim na bezpowrotnie upływającym czasie.
Myśli takie były bliskie również błogosławionemu Janowi Pawłowi II, który sam będąc w podeszłym wieku napisał w 1999 roku specjalny list do swoich rówieśników. Zawarł w nim znamienne słowa: Życie nasze, drodzy Bracia i Siostry, zostało wpisane przez Opatrzność w dwudziesty wiek, który przejął po swoim poprzedniku wieloraki spadek i był świadkiem wielu niezwykłych wydarzeń… stulecie to przyniosło straszliwe cierpienia, które naznaczyły życie wielu milionów ludzi. Mimo wszystko ostatnie lata naszego stulecia otworzyły rozległe perspektywy pokoju i postępu. Nawet z cierpień naszego pokolenia wyłania się jakieś światło, zdolne rozjaśnić lata naszej starości.
To światło wyłoniło się i wyłania między innymi dzięki wielkiemu wysiłkowi szlachetnych ludzi, patriotów – do których zaliczany jest również nasz drogi Jubilat.

Drogi Panie Władysławie!

To wielka łaska cieszyć się długim życiem. Dziś modlimy się o to, aby było ono jak najdłuższe w zdrowiu fizycznym, intelektualnym i duchowym. Wszak dla nas, wychowanych w kulturze chrześcijańskiej zakorzenionej w Starym Testamencie, osoby w podeszłym wieku zasługują na szczególny szacunek i uznanie. To właśnie najstarsi pośród nas pomnażają mądrość i służą dojrzałymi radami, są strażnikami dziedzictwa narodu i całej ludzkości – a my postrzegamy ich jako szczególnie obdarowanych Bożą łaską.
Z takim właśnie duchowym nastawieniem i osobistym przekonaniem uczestniczymy dziś w tej dziękczynnej Ofierze Eucharystycznej, składając na ołtarzu cały dorobek życia i działalności naszego Jubilata w przekonaniu, że Pan Czasu i Wieczności przyjmie go i uczyni z niego ofiarę miłą sobie.

Niech moimi życzeniami i życzeniami wszystkich tu zgromadzonych będą dla Pana słowa Jana Pawła II, również z listu do ludzi w podeszłym wieku: abyś pogodnie przeżywał lata, które Bóg ci przeznaczył. Jan Paweł II pisał o swojej starości: Mimo ograniczeń mego wieku bardzo wysoko cenię sobie życie i umiem się nim cieszyć. Dziękuję za to Bogu!

Drogi Jubilacie!

Oby takie dziękczynienie było również Twoim udziałem! Ceń sobie życie, umiej się nim cieszyć do końca i dziękuj za nie Bogu.

Przez ręce Maryi
I za Jej przyczyną
Niech strumienie łaski
Na ciebie popłyną!

Amen.

Abp Józef Kowalczyk
Metropolita Gnieźnieński
Prymas Polski