Najbardziej milczący święty

W Ewangelii jest najbardziej milczącym świętym – nie zapisano ani jednego jego słowa. Mimo popularność patrona nie słabnie. 19 marca Kościół wspomina św. Józefa Oblubieńca Najświętszej Maryi Panny.

To św. Józefowi anioł wyjaśnia tajemnicę wcielenia Syna Bożego (Mt 1,20-23), nakazuje ucieczkę wraz z Rodziną do Egiptu a następnie, po śmierci Heroda, powrót do Nazaretu. Według św. Mateusza pochodził z królewskiego rodu Dawida.
Był rzemieślnikiem, tradycyjnie uważa się, że cieślą. Ewangelia nazywa św. Józefa `mężem sprawiedliwym`, to znaczy prawdomównym, uczciwym, pracowitym i mądrym. Charakterystyczne cechy św. Józefa to zawierzenie Bogu, pokora i służebność. Imię Józef znaczy 'Bóg przydał’. Św. Józef jest także patronem Kościoła. Był kochający, troskliwy, czuły, mądry, ciągle obecny, zapewniał bezpieczeństwo i służył swojej rodzinie, sam usuwając się w cień. W ten sposób stał się wyraźnym i czytelnym obrazem ojcowskiej miłości Boga. Zapewne niektóre cechy Jezusa są odbiciem osobowości św. Józefa. Choć nie był ojcem naturalnym Jezusa, według prawa żydowskiego, jako mąż Maryi, był Jego ojcem i opiekunem.
Pierwszy o św. Józefie pisał św. Hieronim (+420). Szczególnie jego kult propagowała św. Teresa z Avila. Wielokrotnie wyznawała ona, że o cokolwiek poprosiła Boga za wstawiennictwem św. Józefa, zawsze to otrzymywała. Papież Leon XIII poświęcił św. Józefowi encyklikę, Pius X zatwierdził litanię do św. Józefa, a Jan XXIII, którego św. Józef był patronem chrzcielnym, wprowadził imię do kanonu rzymskiego. Jan Paweł II wydał list pasterski „Redemptoris custos”, w którym ukazuje św. Józefa jako wzór mężczyzny na nasze czasy.
W Polsce, szczególnie w Krakowie, święto Oblubieńca Maryi obchodzono 19 marca już na przełomie XI i XII w. Do liturgii wspomnienie św. Józefa weszło w Jerozolimie w V w. Na Zachodzie przyjęło się w wieku VIII. Do brewiarza i mszału wprowadził je Sykstus IV (1479) a Grzegorz XV (1621-1623) rozszerzył na cały Kościół.
Uroczystość św. Józefa, według prawa kościelnego (KPK 1246) należy do tzw. „świąt nakazanych”, choć w Polsce, na mocy dyspensy Prymasa, wierni nie mają obowiązku uczestniczenia we Mszy św. i wstrzymania od prac służebnych.