Nowa przeorysza klasztoru benedyktynek w Drohiczynie

Watykańska Kongregacja ds. Instytutów Życia Konsekrowanego i Stowarzyszeń Życia Apostolskiego mianowała „ad nutum Sanctae Sedes” – „na prośbę Stolicy Apostolskiej” s. Klarę Helenę Lechoszest OSB z Opactwa Benedyktynek w Przemyślu przeoryszą – administratorką Klasztoru „Wszystkich Świętych” w Drohiczynie. Zastąpiła ona piastującą ten urząd od 23 lat s. Józefę Olendzką OSB.

Przekazanie urzędu odbyło się 3 kwietnia, w Niedzielę Miłosierdzia Bożego w Klasztorze Benedyktynek w Drohiczynie.

Zgodnie z postanowieniem Stolicy Apostolskiej, wykonawcą dekretu był biskup drohiczyński Tadeusz Pikus, który uczestniczył w tym akcie razem z wikariuszem generalnym diecezji drohiczyńskiej ks. prał. prof. dr hab. Tadeuszem Syczewskim i notariuszem Kurii Diecezjalnej w Drohiczynie ks. kan. dr Jarosławem Rzymskim w obecności całej wspólnoty sióstr benedyktynek z Drohiczyna i przedstawicielek wspólnoty z Przemyśla.

Bp Pikus przekazał również ustępującej z urzędu s. Józefie Olendzkiej OSB podziękowanie od Nuncjusza Apostolskiego w Polsce abp. Celestino Migliore. Uroczyście obsadził on też nową przeoryszę w wyznaczonym miejscu zakonnej kaplicy.

Po obrzędzie bp Pikus przewodniczył Eucharystii celebrowanej z udziałem wiernych w klasztornym kościele, w intencji nowej przełożonej i całej wspólnoty zakonnej. Zaprezentował także zebranym – udzielając pasterskiego błogosławieństwa – zarówno nową przełożoną, jak i drohiczyńską wspólnotę kontemplacyjnego klasztoru, funkcjonującego na podstawie Reguły św. Benedykta pod patronatem św. Scholastyki, założycielki żeńskich klasztorów benedyktyńskich.

W homilii, nawiązując do przeżywanej Niedzieli Miłosierdzia, bp Pikus przypomniał, że źródłem wszelkiego prawdziwego miłosierdzia jest tylko Bóg. Pozwala ono bowiem na przebaczanie także tym, którzy na przebaczenie według tylko ludzkiej miłości nie zasługują. Podkreślił również, że Miłosierdzie Boże jest barierą nie do pokonania przez zło.

Klasztor Benedyktynek w Drohiczynie założył w 1623 r. Wojciech Niemira, kasztelan i wojewoda podlaski, ofiarując plac oraz posiadłości w celu stworzenia możliwości edukacji dziewcząt z możniejszych rodów szlacheckich na Podlasiu. Kościół i klasztor w 1657 r. zostały doszczętnie zniszczone w czasie najazdu wojsk szwedzkich i Jerzego II Rakoczego.

W 1659, dzięki pomocy króla Jana II Kazimierza Wazy oraz rodziny Niemirów, odremontowano klasztor. Benedyktynki prowadziły resocjalizację kobiet moralnie upadłych, kształciły dziewczęta, otaczały opieką ubogich i chorych. W 1667 prowadziły przytułek-szpital. W latach epidemii, która pustoszyła Podlasie, cztery siostry przypłaciły to życiem. W kościele mieściło się też archiwum ksiąg ziemskich i grodzkich Sądu Drohickiego. W 1734 rozpoczęto budowę nowego, murowanego kościoła i budynków klasztornych. Konsekracji świątyni 21 września 1744 dokonał biskup łucki Franciszek Antoni Kobielski.

W 1854 r. rząd carski nakazał zamknięcie kościoła benedyktynek za patriotyczną postawę zakonnic. Po śmierci ostatniej ksieni konwentu drohiczyńskiego, s. Ludwiki Roszkowskiej, zamknięto klasztor, a zakonnice wywieziono do Wilna. Jednak w następnym roku ponownie w Drohiczynie znalazły się cztery benedyktynki. W czasie powstania styczniowego przechowywały one powstańców i prowadziły polską szkołę.

W ramach represji osadzono je najpierw w więzieniu w Bielsku Podlaskim, a następnie pod eskortą przewieziono do Grodna. Kościół i klasztor ostatecznie zamknięto 2 września 1864 z rozkazu gubernatora Mikołaja Murawjewa „Wieszatiela”, a następnie oddano mniszkom prawosławnym, urządzając w zakrystii małą cerkiew pw. św. Agapita. Po ich wyjeździe w 1885 pomieszczenia klasztorne zamieniono na koszary wojskowe. Władze carskie nakazały je rozebrać, a cegłę przeznaczyć na budynki cerkiewne.

W 1918 r. rewindykowano ruiny kościoła i rozpoczęto odbudowę, przywracając go do kultu jako kościół szkolny. W latach 1939-1941 Sowieci zamienili świątynię na szalet, służący żołnierzom strzegącym granicy na Bugu. W okresie okupacji niemieckiej 1941-1944, kościół benedyktynek funkcjonował jednak jako jedyny kościół w Drohiczynie. 8 listopada 1957 r. wróciły do Drohiczyna siostry benedyktynki wypędzone z Nieświeża na Białorusi w ZSRR. Przystąpiły one do restauracji kościoła pw. Wszystkich Świętych i klasztoru na zarysie dawnych fundamentów, pod kierownictwem przeoryszy s. Benedykty Stalińskiej OSB.

Benedyktynki w Drohiczynie są jednym z dwóch zakonów kontemplacyjnym w diecezji drohiczyńskiej obok klarysek w Hajnówce. Prowadzą one także wypiek opłatków.