Nowi święci hiszpańscy

Podczas Mszy na Placu Kolumba w Madrycie Jan Paweł II ogłosił świętymi pięcioro dotychczasowych błogosławionych hiszpańskich. Są wśród nich dwaj kapłani, w tym jeden założyciel instytutu zakonnego, a zarazem męczennik wojny domowej oraz trzy siostry zakonne, w tym dwie założycielki zgromadzeń zakonnych.

*1. Piotr Poveda Castroverde* (3 XII 1874-27 VII 1936) – Hiszpan, kapłan, założyciel Instytutu Terezjańskiego, męczennik wojny domowej; wychowawca, apostoł świeckich, zwłaszcza nauczycieli katolickich.Był najstarszym z sześciorga dzieci w rodzinie chemika, pracującego w kopalni, a przy tym radnego miejskiego z Linares w płd. Hiszpanii.
Mając 10 lat wstąpił do seminarium w Jaen, zanim jednak został księdzem, musiał zdobyć wykształcenie ogólne i przezwyciężyć trudności materialne, w jakich znalazła się rodzina, gdy zachorował jego ojciec. Księdzem został w 1897 roku.
Wykładał w miejscowym seminarium, zakładał konferencje charytatywne św. Wincentego a Paulo, organizował misje ludowe i katechezy. W czasie rekolekcji wielkopostnych w 1902, włączył do swych nauk zagadnienia społeczne, m.in. sprawy głodu, analfabetyzmu, samotności, ubóstwa itp., które odtąd miały się stać częścią składową jego duszpasterstwa. Zakładał Szkoły Najświętszego Serca Jezusa, w których najuboższe dzieci i młodzież zdobywały wykształcenie. W 1905 przeniósł się do Madrytu, gdzie odkrył swoje główne powołanie: społeczny wymiar wychowania oraz troskę o to, aby nauczyciele byli dobrze przygotowani zawodowo, żyli wiarą, aby byli solidarni i potrafili współpracować ze sobą. Od r. 1911 zakładał ośrodki pedagogiczne i czasopisma dla nauczycieli – ze wszystkich tych instytucji powstało później dzieło jego życia: Instytut św. Teresy (Terezjański). W 1914 r. w Madrycie założył pierwszą w Hiszpanii żeńską rezydencję (akademik).
W 1921 został kapelanem królewskim, co zmusiło go do przeniesienia się na stałe do Madrytu; był tam zaangażowany m.in. w walkę z analfabetyzmem, a jednocześnie nadal zajmował się założonym przez siebie Instytutem Terezjańskim, który w 1924 uzyskał aprobatę papieską jako „związek pobożny” (stowarzyszenie świeckich).
W stolicy zasłynął jako wspaniały kaznodzieja, nauczyciel życia chrześcijańskiego, a jego Instytut potrafił dać studiującym w nim kobietom pełną formację naukową i chrześcijańską. Od 1930 był członkiem Bractwa Schronienia i Pobożności, służącego ubogim, włóczęgom i chorym. Przyczynił się do powstania oddziałów Instytutu w Chile (1928) i we Włoszech (1934).Gdy w 1936 wybuchła wojna domowa w Hiszpanii, nawoływał do niestosowania przemocy, gdyż świat można podbić tylko łagodnością, dobrocią i serdecznością. Pozostał do końca wierny Kościołowi, nawet w najtrudniejszych chwilach. 27 lipca 1936 tuż po odprawieniu Mszy św. został zatrzymany w swym domu w Madrycie. Nie ukrywał swej tożsamości kapłańskiej. Po kilku godzinach odłączono go od towarzyszącego mu brata, któremu zdążył jeszcze powiedzieć, że Chrystus go tak ukochał, że chce dla niego męczeństwa. Rankiem następnego dnia jego ciało odnaleziono przy kaplicy cmentarnej w La Almudena ze szkaplerzem na piersiach.
Jan Paweł II ogłosił go błogosławionym 10 grudnia 1993.

*2. Józef Maria Rubio Rubio y Peralta* (22 VII 1864-2 V 1929) – Hiszpan, jezuita, zwany apostołem i katechetą Madrytu.
Był pierwszym z 12 dzieci w rolniczej rodzinie mieszkającej w Dalias na południu kraju. Święcenia kapłańskie przyjął w 1887 r. w Madrycie. Wiele czasu i uwagi poświęcał katechizowaniu dzieci, wyróżniając się prostotą i skromnością, a także poświęceniem dla najuboższych.Jako wykładowca w seminarium duchownego w Mardycie zasłynął jako znakomity spowiednik, nie rezygnując przy tym z katechizowania ubogich dzieci w szkółkach niedzielnych. Udzielał się też jako rekolekcjonista. 2 lutego 1917 złożył w Madrycie śluby wieczyste jako jezuita. Był kaznodzieją i spowiednikiem, poszukiwanym i uwielbianym przez wiernych. Chociaż nie miał takiego daru wymowy, jak wielu innych kapłanów, jego kazania przyciągały ludzi, którzy widzieli, że żył tym, co mówił. Jego dewizą były słowa: „Robić to, czego chce Bóg i chcieć tego, co czyni Bóg”.
Organizował misje ludowe w małych dzielnicach na obrzeżach Madrytu, głosił tam kazania i spowiadał. Jego sława rosła, tym bardziej że z czasem otrzymał niezwykłe dary duchowe, m.in. bilokacji, a więc równoczesnego przebywania w dwóch różnych miejscach, a także czytania w duszach i prorokowania. Przyszły święty działał zwłaszcza w jednej a najbiedniejszych dzielnic stolicy Hiszpanii – La Ventilla, gdzie były silne wpływy socjalistów: zakładał tam szkoły, głosił Słowo Boże i umacniał w wierze młodych chrześcijan, z których wielu zginęło później jako męczennicy w czasie wojny domowej. Zmarł 2 maja 1929 r. w opinii świętości. Beatyfikował go 6 października 1985 Jan Paweł II, wyznaczając jego wspomnienie liturgiczne na 4 maja.

*3. Genowefa Torres Morales* (3 I 1870-5 I 1956) – Hiszpanka, dziewica, założycielka Zgromadzenia Sióstr od Najświętszego Serca Jezusa i od Świętych Aniołów (angeliki), opiekunka osób samotnych, zwłaszcza kobiet.
Urodziła się w Almenara jako najmłodsza z szóstki dzieci w rodzinie chłopskiej. Gdy miała 8 lat, została sierotą. Wczesne podjęcie różnych prac domowych sprawiło, że już w młodym wieku stała się osobą dojrzałą, odpowiedzialną i skłonną do refleksji. Jako 13-letnia dziewczynka trafiła do sierocińca w Walencji, w którym przebywała 9 lat. Tam umocniło się jej życie duchowe. Chciała nawet wstąpić do karmelitanek miłosierdzia, które kierowały tą placówką, nie przyjęto jej jednak ze względu na kalectwo.Zetknęła się wówczas z problemem, który był wtedy udziałem wielu kobiet: z samotnością. Tak narodziła się myśl o nowym instytucie zakonnym. W 1911 r. w Walencji założyła pierwszy Dom-Ognisko. Było to Towarzystwo Anielskie, z którego następnie wyłonił się Instytut Najświętszego Serca Jezusa i Świętych Aniołów. Jego charyzmatem i powołaniem było „ulżenie w samotności osobom, które z różnych powodów mieszkają samotnie i potrzebują miłości, pociechy i troski na ciele i duszy”. Genowefa została pierwszą przełożoną nowego instytutu. Jej marzeniem było tworzenie „ogniska domowego”, w którym osoby przybywające w nim mogłyby np. umeblować według własnego gustu i czuć się w nim jak najlepiej. Nowe stowarzyszenie powstało jako „związek pobożny” w 1912 r. W okresie wojny domowej w Hiszpanii siostry nie zaprzestały działalności, mimo bardzo trudnych warunków i udzielały schronienia m.in. zakonnicom i świeckim, prześladowanym przez republikanów.
Genowefa zmarła 4 stycznia 1956 r. w swym domu zakonnym w Saragossie, nazwana przez ludzi „Aniołem samotności”. Założona przez nią wspólnota ma domy w Hiszpanii, we Włoszech, w Meksyku i Wenezueli.
Jan Paweł II ogłosił ją błogosławioną 29 stycznia 1995.

*4. Aniela od Krzyża* (Maria de los Angeles Martina de la Santisima Trinidad Guerrero Gonzalez; 30 I 1846-2 III 1932) – Hiszpanka, dziewica, założycielka Zgromadzenia Sióstr Towarzystwa Krzyża, wielka czcicielka Krzyża Świętego.
Urodziła się na przedmieściach Sewilli w ubogiej rodzinie. Podobnie jak wiele innych biednych dzieci swoich czasów, jej edukacja trwała krótko. Mając 12 lat musiała już pójść do pracy, aby pomóc rodzinie. Praktykując u szewca nie rozstawała się z różańcem; wtedy też doznała pierwszych przeżyć mistycznych.W 1875 podczas modlitwy zobaczyła Kalwarię z Krzyżem i wiszącym na nim Chrystusem. Zaczęła dojrzewać w niej myśl o założeniu zgromadzenia, które służyłoby ubogim i potrzebującym modlitwą i dzieleniem ich cierpień. W 1875 r. podczas Mszy św. Aniela, już tercjarka franciszkańska, wraz z trzema innymi kobietami, ślubowały zgłębiać tajemnicę Krzyża przez modlitwę i służbę ubogim. Tak narodziło się Towarzystwo Sióstr od Krzyża. Siostry zaczęły przyjmować sieroty, opiekowały się też osobami samotnymi i chorymi w ich domach. W 1879 zatwierdzono pierwsze konstytucje Towarzystwa Sióstr od Krzyża, będące syntezą modlitwy i surowości, kontemplacji i radości w służbie ubogim. Siostry zaczęły działać też w innych miastach Hiszpanii. W 1932 założycielka zmarła w opinii świętości w swym mieście rodzinnym.Beatyfikował ją Jan Paweł II dnia 5 listopada 1982 podczas pobytu w Sewilli.

*5. Maria od Cudów Jezusa Pidal y Chico de Guzman* (4 XI 1891-11 XII 1974) – Hiszpanka, dziewica, karmelitanka bosa; założyła wiele klasztorów karmelitańskich w całym kraju. Wielka mistyczka i znakomita organizatorka życia zakonnego.
Pochodziła z Madrytu, była najmłodszą z czwórki dzieci arystokratycznej rodziny markizów Pidal. Jej ojciec był w pewnym okresie ministrem, a następnie ambasadorem Hiszpanii przy Stolicy Apostolskiej. Uczyła się w domu, ćwicząc się od najmłodszych lat w dziełach miłosierdzia, pomagając wielu rodzinom w potrzebie. Często czytała pisma św. Teresy od Jezusa i św. Jana od Krzyża, starając się wzorować na ich życiu i doświadczeniach mistycznych.W 1919 r. wstąpiła do karmelitanek bosych przyjmując imię Maravillas de Jesus (czyli Cuda Jezusa). W 1923 r. postanowiła założyć Karmel w geograficznym środku Hiszpanii – El Cerro de los Angeles. W 1926 r. została przeoryszą tej wspólnoty.W lipcu 1936, w okresie prześladowań religijnych w Hiszpanii, siostry wypędzono z klasztoru, schroniły się w Lourdes i po dłuższym czasie wróciły do Hiszpanii. Siostra Maravillas założyła nowy Karmel w diecezji Coria-Caceres. W 1939 zaczęła odbudowywać całkowicie zniszczony konwent w El Cerro, w którym ponownie została przełożoną.Od tamtego czasu założyła wiele nowych konwentów. Klauzura nie przeszkadzała jej również zajmować się takimi sprawami jak projektowanie i wykonywanie prefabrykowanych materiałów budowlanych, pomagając w ten sposób w rozwiązywaniu problemów mieszkaniowych w okolicy. Ze swoich środków wybudowała kościół i kolegium. Wspierała materialnie wielu seminarzystów, powołała fundację pomocy chorym siostrom zakonnym, kupiła w Madrycie dom dla zakonnic, które musiały się leczyć oraz doprowadziła do powołania kliniki dla sióstr klauzurowych. Idąc za wskazaniami Vaticanum II, które zalecało łączenie lub stowarzyszanie klasztorów kontemplacyjnych, uzyskała w 1972 aprobatę Stolicy Apostolskiej dla Stowarzyszenia św. Teresy, integrującego założone przez nią i inne klasztory. W rok później została przełożoną tego gremium. Zmarła w klasztorze La Aldehuela, powtarzając: „Jakie to szczęście umierać jako karmelitanka”. Beatyfikował ją 10 maja 1998 Jan Paweł II.

Będzie to pierwsza kanonizacja w tym roku, a 49. od początku pontyfikatu. Podczas poprzednich 48 Ojciec Święty ogłosił świętymi 464 osób. 35 tego rodzaju obrzędów odbyło się w Watykanie, reszta w różnych miastach i państwach świata, m.in. w Polsce (kanonizacje św. Kingi, Jadwigi i Jana z Dukli). Będzie to jednocześnie pierwsza kanonizacja zbiorowa, której wszystkich uczestników beatyfikował wcześniej ten sam Papież.