Nuncjusz Jagodziński: ojciec Rafał z Proszowic to postać wielka

Ojciec Rafał z Proszowic to postać wielka – mówił dzisiaj abp Henryk M. Jagodziński, nuncjusz apostolski w RPA, Lesotho, Botswanie i Eswatini, przewodnicząc uroczystościom nadania imienia Ojca Rafała z Proszowic miejscowemu szpitalowi.

W homilii, wprowadzając w święto narodzenia św. Jana Chrzciciela, przypomniał mało znaną w diecezji, choć coraz popularniejszą w parafii, postać Ojca Rafała z Proszowic – „urodzonego tu, w tej ziemi, który wyszedł stąd jako syn garncarza, by stać się jednym z najbardziej szanowanych bernardynów w dziejach polskiego zakonu”. – Gwardian w Poznaniu, Wilnie, Krakowie. Czterokrotny prowincjał. Mąż głębokiej duchowości, roztropny przełożony, kaznodzieja, mąż modlitwy i pokory – wyliczał nuncjusz.

Tę postać hierarcha powiązał z posługą w szpitalu, miejscu, gdzie „człowiek styka się z cierpieniem, ale też z nadzieją”, a „ojciec Rafał był lekarzem dusz, leczącym słowem, modlitwą, pokorą, przykładem”.

– Dziś modlimy się, by jego duchowa obecność była w tym miejscu: w dyrekcji, administracji, aby rządzono mądrze i roztropnie, z troską o dobro wspólne – mówił abp Jagodziński.

– Uroczystość narodzenia św. Jana Chrzciciela zawsze jest pełna duchowej głębi i tajemnicy, niosąc jednocześnie ważne przesłanie dla codziennego życia wierzących – przypomniał zarazem nuncjusz. Nakreślił postać tego, o którym ewangelista Łukasz pisze „Ręka pańska była z nim”, co wskazuje na to, że „Bóg go wychował i prowadził”.

– Każdy rodzic musi poważnie zadać sobie pytanie, czy naprawdę troszczy się o to, by „ręka Pańska była nad jego dziećmi – czy też powierza ich wychowanie wyłącznie ludzkim rękom i wartościom, które są przemijające” – zapytywał abp Jagodziński. – Ojciec Rafał, patron szpitala, był jak Jan Chrzciciel: nie wskazywał na siebie, lecz na Chrystusa – zauważył abp Henryk M. Jagodziński.

Późniejszy ojciec Rafał – Stanisław Budek ur. w 1453 r. w Proszowicach, uczył się w miejscowej szkole parafialnej, a później w szkole katedralnej przy kościele Mariackim w Krakowie. Studiował na Akademii Krakowskiej gdzie zetknął się z ówczesnymi prądami kulturalnymi i naukowymi, co w przyszłości uczyniło go jednym z najbardziej światłych zakonników bernardyńskiej społeczności zakonnej. Wpływ na przyszłość młodego, wtedy jeszcze Stanisława, wywarł Świętosław Milczący, spowiednik przy kościele Mariackim, który był jego kierownikiem duchowym.

Stanisław w nowicjacie bernardyńskim otrzymał imię zakonne – Rafał. Przyjął święcenia kapłańskie w Zakonie Braci Mniejszych. Ze względu na swoje liczne talenty i wykształcenie pełnił różne funkcje: spowiednika, gwardiana, prowincjała, aby zostać wybranym wikariuszem Wikarii Polskiej Bernardynów. Uczestniczył w kapitule generalnej w Asyżu, która odbyła się w 1507 r. Tam został wyznaczony wizytatorem generalnym Wikarii Polskiej. Dał się poznać jako świetny mówca oraz kodyfikator ustaw zakonnych.