O. prof. Napiórkowski: Kościoła nie wolno redukować tylko do instytucji

„Kościoła nie wolno redukować tylko do instytucji czy wymiarów socjalnych” – uważa paulin o. prof. Andrzej Napiórkowski OSPPE. Kapłan gościł w bydgoskim seminarium duchownym, gdzie 21 listopada wygłosił wykład „Królestwo Bożym a Kościół”.

Kierownik Katedry Eklezjologii Wydziału Teologicznego UPJPII w Krakowie podkreślił, że ważnym zagadnieniem, które pozwala zrozumieć genezę, naturę i misję Kościoła, jest problematyka Królestwa Bożego. Przybliżył nm.in. najważniejsze cechy tego Królestwa w świetle Pisma Świętego. – Utożsamianie Królestwa Bożego z Kościołem stanowi poważne źródło nieporozumień tak dla współczesnych chrześcijan, jak i dla postmodernistycznego świata – mówił.

Wyjaśnił, że Królestwo Boże oznacza dynamiczną obecność Boga w świecie. Jest ono niewidzialne, absolutnie duchowe. – Duchowość Królestwa wyraża się przede wszystkim w tym, że ma ono przeniknąć do wnętrza człowieka i opanować jego myśli, uczucia i pragnienia. Królestwo Boże otwarte jest dla wszystkich ludzi, ale uczestniczenie w nim wymaga – jako warunku wstępnego – nawrócenia: „Nawróćcie się, bo bliskie jest Królestwo Niebieskie” – cytował.

Natomiast Kościół zdaniem gościa bydgoskiego seminarium to „już” i „jeszcze nie” Królestwa Bożego. – Kościół to instytucjonalny i przejściowy wyraz Królestwa Pana Boga w rzeczywistości ziemskiej. Jego podwójna struktura: widzialna (o ustroju hierarchicznym z władzą biskupią) oraz niewidzialna (z Jezusem Chrystusem – Głową Kościoła i Duchem Świętym – „Duszą Kościoła”) tworzy „jedną rzeczywistość złożoną, która zrasta się z pierwiastka Boskiego i ludzkiego” – stwierdził.

Zakonnik zaznaczył, że Kościół od początku swego istnienia nie przestaje być widzialnym znakiem Królestwa Bożego na ziemi, próbując realizować posłannictwo Chrystusa, które powinno mieć charakter przede wszystkim religijny. – Kościół, podobnie jak Chrystus, nie zamierza rozstrzygać problemów politycznych i gospodarczych czy też nawet rozwijać kultury bądź sztuki. Ziemska misja Kościoła zmierza do przemiany i odnowy człowieka przez miłość, aby mógł on stać się godnym dzieckiem Bożym i spadkobiercą wiekuistego dziedzictwa w niebie – powiedział.

Jakkolwiek nietrudno dostrzec silne powiązanie Kościoła z Królestwem Bożym, to jednak widać też zasadnicze różnice. – Królestwo Boże ma charakter absolutnie wieczny, natomiast Kościół jest czasowy: ma swój początek i koniec. Królestwo Boże jest niewidzialne; Kościół zaś jest niewidzialny i widzialny, czyli jest równocześnie widzialny i duchowy, gdyż jest społecznością hierarchiczną i Mistycznym Ciałem Chrystusa. Jest jeden, lecz utworzony z elementu ludzkiego i elementu Boskiego. Królestwo ma charakter duchowy (nadprzyrodzony), Kościół natomiast jest duchowo-materialny. Stąd Królestwo Boże jest wielkością świętą, a Kościół jest i święty, i grzeszny. Jest on święty, bo jest w nim Chrystus czy Najświętsza Maryja Panna, lecz i grzeszny, bo jesteśmy w nim i my – ludzie skażeni grzechem pierworodnym – porównywał paulin.

Zakonnik, mówiąc, że Królestwo Boże ma wartość absolutną, przypomniał, że jego wartość akcentował szczególnie w swoim nauczaniu sam Jezus Chrystus. – Jest ono najcenniejszym skarbem, jest kosztowną perłą i trzeba wszystko sprzedać, aby ten skarb i perłę zdobyć. Człowiek „najmniejszy” w Królestwie Niebieskim jest „większy” od Jana Chrzciciela – powiedział.

Na zakończenie o. prof. Andrzej Napiórkowski OSPPE podkreślił, że chrześcijanin w darze wiary doświadcza udzielającego mu się sakramentalnie Trójjedynego Boga. Stąd, jak dodał, Kościoła nie wolno redukować tylko do instytucji czy wymiarów socjalnych, ale też jest błędem widzieć go czysto duchowo. – Jest On strukturalno-pneumatyczną wspólnotą, gdzie Bóg spotyka grzesznego człowieka, usprawiedliwia go, włączając go w swoje Boskie życie. Spełnia się to dzięki przyzwoleniu człowieka oraz uprzedzającej i ogarniającej miłości Wszechmogącego – dodał.

O. Andrzej Napiórkowski OSPPE studia specjalistyczne odbył w Niemczech (Tybinga, Ratyzbona) i uwieńczył je doktoratem na Wydziale Teologicznym Uniwersytetu w Regensburgu. Habilitował się na podstawie rozprawy „Bogactwo łaski a nędza grzesznika. Zróżnicowany konsensus teologii katolickiej i luterańskiej o usprawiedliwieniu”. W 2004 objął stanowisko profesora nadzwyczajnego na Wydziale Teologicznym w PAT w Krakowie, a w 2006 otrzymał tytuł profesora. Jako teolog specjalizuje się zwłaszcza w eklezjologii integralnej (fundamentalnej i dogmatycznej). Aktualnie pracuje na Uniwersytecie Papieskim Jana Pawła II. Jego dorobek obejmuje blisko 200 publikacji.