O. Szmydki o najważniejszych wyzwaniach stojących przed Kościołem

– Kościół ze swojej natury jest misyjny i pozostaje w służbie wszystkich ludzi – pisze o. Ryszard Szmydki, oblat, który w piątek zakończył rekolekcje dla polskich biskupów na Jasnej Górze. Jego artykuł na ten temat zawarty jest w programie duszpasterskim Kościoła w Polsce na rozpoczynający się w najbliższą niedzielę rok liturgiczny.

Za najważniejszą posługę Kościoła o. Szmydki uznaje: „czynić obecnym Syna Bożego wobec wszystkich ludzi, aby wszystkim ofiarować życie wieczne, które objawiło się w Jezusie Chrystusie”.

Rekolekcjonista wyjaśnia, że papież Franciszek od początku pontyfikatu wprowadził nowy – i zobowiązujący nas wszystkich – styl pasterzowania oparty na prostocie, ubóstwie i bliskości do ludzi ubogich. Z mocą więc wzywa cały Kościół do ewangelicznej odnowy i do „misyjnego nawrócenia” – do rozpoczęcia nowego etapu ewangelizacji, do misji pełnej zapału i dynamizmu, naznaczonej ewangeliczną radością.

Wyjaśniając czym ma być postulowane przez Franciszka „nawrócenie misyjne” w Kościele, o. Szmydki zaznacza, że proces tej nie dokona się samodzielnie. Przytacza słowa Franciszka, który w 2014 r. mówił do Papieskich Dzieł Misyjnych, że „aby zmienić świat, potrzebujemy dogłębnie odnowionego i przemienionego Kościoła przez kontemplację i personalną więź z Chrystusem”. O. Szmydki podkreśla, że „naśladowanie Jezusa w misji prowadzi Kościół do ogołocenia i zniżenia oraz do świadomego wyboru ubóstwa, aż do opcji na rzecz ubogich”. Wyjaśnia, że dlatego papież tak często powtarza: „Pragnę Kościoła ubogiego i dla ubogich. Oni nas wiele mogą nauczyć!”.

Na czym konkretnie ten nowy etap ma zatem polegać? Zdaniem o. Szmydkiego, papież charakteryzuje go kilkoma zwrotami: – misyjne wyjście, by dotrzeć na wszystkie peryferie świata i Kościoła, potrzebujące Ewangelii; wyruszenie w drogę, by stanowić misyjną wspólnotę uczniów, którzy podejmują nowe inicjatywy; duszpasterskie i misyjne nawrócenia, by być w permanentnym stanie misji, i aby wszystkie struktury kościelne stały się bardziej misyjne.

W związku z tym – dodaje o. Szmydki – Franciszek tyle uwagi poświęca potrzebie „radykalnej odnowy ewangelicznej Kościoła, mówi o potrzebie oczyszczania się Kościoła ze światowości, o wrażliwości na peryferie egzystencjalne”. Wyjaśnia, że ten nowy etap misyjny dotyczyć winien całego Kościoła, wszystkich ochrzczonych bez wyjątku, wszystkie kościelne struktury i instytucje.

Dlatego – jak podkreśla oblat – papież używa często mocnych słów, obrazów i określeń. Do jego ulubionych należą: „Kościół szpitalem polowym”, „kapłani powinni pobrudzić sobie ręce”, paterz o zapachu owiec”, „od duszpasterstwa zachowawczego do duszpasterstwa misyjnego”, itd.

O. Szmydki przyznaje, że Franciszek wzywając do misyjnego wyjścia mówi najpierw o zagrożeniach w samym Kościele. Zalicza do nich nadmierny indywidualizm, kryzys tożsamości chrześcijańskiej oraz spadek gorliwości. Wśród największych zagrożeń w Kościele wskazuje „miernotę wiary”, którą określa syndromem „zwietrzałej soli”. Wśród innych pokus zagrażających misji Kościoła papież wymienia: „poczucie przegranej przemieniające nas w niezadowolonych i rozczarowanych pesymistów o posępnej twarzy”.

Mocnym wyzwaniem Franciszka – co przypomina o. Szmydki – jest potrzeba zdecydowanego sprzeciwu wobec „ponurej światowości duchowej” w Kościele. A kryje się ona za pozorami religijności, polegającej na „szukaniu chwały ludzkiej i osobistych korzyści zamiast chwały Pana”.

W związku z taką sytuacją – podkreśla o. Szmydki – Franciszek widzi pilną potrzebę skierowania Kościoła na drogę „wyjścia poza siebie” na drogę „misji skoncentrowanej na Jezusie Chrystusie” i zaangażowania na rzecz ubogich.

O. Szmydki dodaje, że „w misyjną opcję na rzecz ubogich może łatwo wkraść się pokusa zawężenia ewangelizacji do działań na rzecz sprawiedliwości społecznej, postępu i rozwoju, do walki z ubóstwem i wyzyskiem”. Dlatego – wyjaśnia – misyjne nawrócenie Kościoła jest jednocześnie wezwaniem do stałego przezwyciężania „horyzontalizmu zbawczego”.

Ryszard Szmydki studiował filozofię w oblackim Wyższym Seminarium Duchownym w Obrze po czym kontynuował teologię na Papieskim Uniwersytecie Gregoriańskim w Rzymie. Po zakończeniu studiów odbył dwuletni staż na misjach w Kamerunie.

Po powrocie do kraju przyjął święcenia kapłańskie 2 lipca 1978 roku w Jabłecznej. Po świeceniach rozpoczął studia doktoranckie na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim, obronił doktorat z teologii dogmatycznej.

W latach 1983-91 był adiunktem w I Katedrze Teologii Dogmatycznej KUL-u. Jest autorem wielu artykułów naukowych z zakresu teologii dogmatycznej i ekumenizmu.

W latach 1991-92 był katechistą wędrownym w ramach drogi neokatechumenalnej. W 1992 roku został delegatem na Kapitułę Generalną do Rzymu po czym został wybrany asystentem generalnym do spraw misji.

Przebywał na rocznym stażu w Jerozolimie w Ecole Biblique. W 2005 roku powrócił do Polski i został mianowany Wikariuszem Prowincjalnym do spraw Misji Polskiej Prowincji Oblatów.

W 2010 roku został Prowincjałem Polskiej Prowincji Misjonarzy Oblatów Maryi Niepokalanej. 1 maja 2014 r. objął funkcję sekretarza generalnego Papieskiego Dzieła Rozkrzewienia Wiary w Kongregacji Ewangelizacji Narodów.