O. Waligóra: Potrzebujemy żywej relacji z Chrystusem

„Nasze powołanie do służby kapłańskiej nosi w sobie potrzebę żywej relacji z Chrystusem” – mówił w homilii o. Marian Waligóra, przeor Jasnej Góry, który 13 czerwca przewodniczył Mszy św. odpustowej w kościele seminaryjnym pw. Jezusa Chrystusa Najwyższego i Wiecznego Kapłana w Wyższym Seminarium Duchownym w Częstochowie.

Msze św. koncelebrowali m.in. neoprezbiterzy z archidiecezji częstochowskiej i diecezji sosnowieckiej, przełożeni i profesorzy seminarium. Obecni byli również przedstawiciele kapituł archidiecezji częstochowskiej i diecezji sosnowieckiej.

„Dziękujemy dzisiaj za wielką łaskę kapłaństwa. Niech Maryja Matka kapłanów czuwa nad każdym z nas, nad naszą drogą” – mówił na początku Mszy św. ks. dr Grzegorz Szumera, rektor Wyższego Seminarium Duchownego w Częstochowie.

W homilii o. Waligóra wskazał na „potrzebę bliskości Chrystusa, którą odkrywamy jeśli każdego dnia staramy się coraz głębiej wchodzić w dar, który Pan wpisuje w nasze serca”.

– „Pan mym pasterzem, nie brak mi niczego”. Te słowa psalmu są dla nas bardzo pocieszające, ale z drugiej strony mają w sobie również tę wielką moc, wezwanie i przynaglenie do tego, by rzeczywiście Pan był moim pasterzem – mówił o. Waligóra i dodał: „Z podniesioną głową, z pełnym ufności sercem wołam: „Panie, Ty jesteś moim pasterzem”. Chociaż odczuwam wiele braków, znam swoje ograniczenia, a jednak wołam i jestem pewny, że dzięki Tobie nie brak mi niczego, Ty jesteś przy mnie”.

Przeor Jasnej Góry wskazał na to, że „wszelkie zagubienia kapłańskie, kryzysy, odejścia od powołania zaczynały się od systematycznego pozbawiania żywej więzi z Chrystusem. Od unikania osobistej modlitwy, rozmowy z Nim, od zrywania żywej relacji z Bogiem”.

– Potrzebujemy żywej relacji z Chrystusem. Czujemy się pasterzami, albo przygotowujemy się do bycia pasterzami, ale tak naprawdę to najpierw my potrzebujemy Pasterza. Wtedy moje bycie kapłanem, bycie żertwą będzie miało sens – kontynuował przeor Jasnej Góry.

O. Waligóra podzielił się wspomnieniami z pobytu św. Jana Pawła II w 1991 r. na Jasnej Górze – Pamiętam, że 15 sierpnia już po wielu zajęciach, po spotkaniu z młodzieżą późno w nocy Ojciec Święty udał się do chóru zakonnego. Po tym wyczerpującym dniu sam udał się na prywatną, nocną audiencję przed tabernakulum. Godzinami klęczał w zwykłej zakonnej ławce i godzinami modlił się. Pasterz Kościoła zapatrzony w Najwyższego Pasterza – wspominał o. Waligóra.

Nawiązując do tekstu Ewangelii wskazał na znaczenie modlitwy Jezusa za uczniów. -Najwyższy i Wieczny Kapłan wstawia się za sowimi uczniami, pasterzami. Ta modlitwa jest pocieszeniem dla naszych serc. Pan nas posyła do świata, ale posyłając z troską pochyla się nad każdym z nas. Ta modlitwa ukazuje Serce Chrystusa zatroskanego o Jego uczniów. Chrystus pragnie, abyśmy niesieni Jego bliskością odważnie nieśli Ewangelię – mówił ojciec paulin.

Przeor Jasnej Góry przekazał do kościoła seminaryjnego ornat z wizerunkiem Matki Bożej Jasnogórskiej.

Po Mszy św. w Auli św. Jana Pawła II neoprezbiterzy otrzymali absolutoria i dyplomy magisterskie.

Kościół seminaryjny pw. Jezusa Chrystusa Najwyższego i Wiecznego Kapłana przy Wyższym Seminarium Duchownym w Częstochowie uroczyście poświęcił 7 czerwca 1996 r. metropolita częstochowski abp Stanisław Nowak.