Obory: rzesze pielgrzymów modlą się przed Pietą Oborską

Sanktuarium Matki Bożej Bolesnej w Oborach w diecezji płockiej, z łaskami słynącą Pietą Oborską, w ciągu całego roku, a zwłaszcza latem, przyciąga rzesze pielgrzymów. Miejsce to znane jest przybywającym licznie pielgrzymom z niemal całej Polski. Przybywają, aby pokłonić się Maryi, spotkać na Wieczerniku Królowej Pokoju, poprosić o zdrowie czy przyjąć szkaplerz.

Sanktuarium w Oborach w diecezji płockiej, z łaskami słynącą Pietą Oborską z XIV w., ma swoje początki w XVII w. Pierwszy kościół w tej miejscowości powstał w 1605 roku, od początku opiekują się nim ojcowie karmelici. Potem powstał nowy, murowany kościół z widoczną z daleka 45-metrową wieżą.

Wnętrze zostało urządzone w stylu barokowo-rokokowym i ozdobione malowidłami oraz ozdobami ze złota. Ołtarz główny pochodzi z 1696 r., w XVIII w. był kilkakrotnie przebudowywany i odnawiany. Niszę w środkowym polu ołtarza zajmuje figura Matki Bożej Bolesnej z Synem na kolanach – Patronki świątyni.

Rzeźbę tę, już wsławioną cudami, przywieźli ze sobą bydgoscy karmelici. Cudowna Figura ocalała w czasie najazdów szwedzkich, choć wojska szwedzkie kilkukrotnie napadały na klasztor. To tylko wzmogło kult Matki Bożej i w 1747 r. wystąpiono z prośbą o rozpoczęcie procesu koronacyjnego.

Jeszcze w 1761 r. zanotowano i udokumentowano 78 nadzwyczajnych łask i cudów, lecz wkrótce Rzeczpospolita przestała istnieć i proces został wstrzymany. Karmelici pozostali jednak w Oborach przez cały okres zaborów, co też przypisano cudownemu wstawiennictwu Matki Bożej Bolesnej. W 1864 r. rząd carski zakazał pielgrzymek, ale i tak prywatnie rzesze ludzi ściągały do Obór.

Pieta Oborska – skromna, niewielka figurka wyrzeźbiona w lipowym drewnie, trwała wśród modlącego się ludu aż do wybuchu wojny w 1939 r. Ukryto ją przed hitlerowcami zamykając w drewnianej skrzyni w jednej z miejscowych katakumb. Następnie, z obawy przed jej odkryciem, skrzynię z Pietą zakopano pod budynkiem gospodarczym w okolicy Stalmierza. Najcenniejszy skarb ocalał, ale wilgoć uszkodziła polichromię i drzewo.

W maju 1945 r. oborska Pieta przeszła pierwszą, a w 1971 roku drugą konserwację. Madonna wróciła na swoje dawne miejsce w niszy głównego ołtarza kościoła. 18 lipca 1976 r. na placu przed sanktuarium kard. Stefan Wyszyński, wraz z bp. Bogdanem Sikorskim i bp. Janem Wosińskim, ozdobił figurę Matki Bożej Bolesnej papieskimi koronami.

Imponująco przedstawia się także urządzona na dużej powierzchni Droga Krzyżowa. A obok klasztornych zabudowań na wzgórzu znajduje się cmentarz z bardzo interesującymi kaplicami grobowymi rodzin szlacheckich, a także XIX-wieczne, dwupiętrowe, wspomniane już katakumby.

Obory są dziś znanym w kraju sanktuarium, do stóp Matki Bożej Bolesnej spieszą mieszkańcy Ziemi Dobrzyńskiej, Warmii, Kujaw, Ziemi Chełmińskiej i Michałowskiej oraz Pomorza. 3 maja 1982 r. wiernym pielgrzymującym do Matki Boskiej w Oborach udzielił błogosławieństwa Ojciec Święty Jan Paweł II.

Szczególnie tłumnie wierni gromadzą się przed Pietą Oborską na zainicjowanych w maju 1999 r. sobotnich Wieczernikach Królowej Pokoju. Jest to czuwanie modlitewno-ewangelizacyjne z udziałem pielgrzymów, z adoracją Najświętszego Sakramentu połączoną z modlitwą różańcową, Mszą św. w intencji pielgrzymów, Godziną Miłosierdzia, nabożeństwem przyjęcia szkaplerza, liturgicznym obrzędem błogosławieństwa chorych oraz możliwością skorzystania z sakramentu pokuty i pojednania.

Wielu pątników przybywa także do Obór 16 lipca – na główny odpust Matki Bożej Szkaplerznej, 15 sierpnia – we Wniebowzięcie Najświętszej Maryi Panny oraz 15 września – w święto Matki Bożej Bolesnej. Tego miejsca nie mogą ominąć wierni, poszukujący miejsca do głębokiej modlitwy i nadziei na wyproszenie łask.