Odeszła Stanisława „Natasza” Gawlik – legenda „Solidarności”

W wieku 79 lat, 3 grudnia odeszła działaczka świętokrzyskich struktur Solidarności – Stanisława Gawlik, znana w środowisku pod pseudonimem „Natasza”, osoba przez lata związana z Akcją Katolicką. Pogrzeb odbędzie się w najbliższą sobotę (6 grudnia) o godzinie 13 w kościele św. Wojciecha w Kielcach.

– To smutna wiadomość, wielka strata dla Kielc. Odchodzi rewelacyjna osoba, bardzo oddana sprawom Polski, Kościoła, pochłonięta pracami społecznymi, dostrzegająca ludzką biedę – mówi KAI Waldemar Bartosz, przewodniczący świętokrzyskich struktur „Solidarności”. Wspomina, że potrafiła skupić wokół siebie dużo różnych ludzi, w tym o zróżnicowanych poglądach.

Stanisława Gawlik urodziła się 16 listopada 1946 roku w Bilczy. Była absolwentką Akademii Ekonomicznej we Wrocławiu. Pracowała m.in. jako nauczycielka w Zespole Szkół Ekonomicznych w Kielcach, była pracownikiem naukowo-dydaktycznym na Politechnice Świętokrzyskiej. W latach 1990-1995 pełniła funkcję dyrektora kieleckiej delegatury Najwyższej Izby Kontroli.

Angażowała się również w działalność kościelną i społeczno-charytatywną: była długo związana z Akcja Katolicka Diecezji Kieleckiej, a w strukturach parafialnych — w jednym z kieleckich oddziałów — pełniła funkcję prezesa POAK przy parafii pw. św. Wojciecha w Kielcach.

W 2017 r. otrzymała Krzyż Wolności i Solidarności — honorowe odznaczenie nadawane osobom zasłużonym w walce z reżimem komunistycznym. W 2025 r., pomimo problemów zdrowotnych, współtworzyła artystyczny projekt-hołd dla opozycji — koncert-spektakl Matka matek płaczących (była autorką scenariusza).

Była jednak najbardziej znana jako działaczka „Solidarności”. W marcu 1968 r. wzięła udział w proteście przeciwko władzom komunistycznym. W latach 80. wstąpiła do „Solidarności”. W grudniu 1981 uczestniczyła w akcjach protestacyjnych. Zbierała podpisy pod żądaniem podania pełnej listy osób internowanych oraz ich uwolnienia. Została zawieszona w czynnościach nauczyciela. W 1982 była współzałożycielką i redaktorem pisma „KOS”. Kolportowała wydawnictwa podziemne (m.in. „Tygodnik Wojenny”, książki, ulotki, apele, znaczki poczt podziemnych, tzw. cegiełki). Została internowana w Ośrodku Odosobnienia na kieleckich Piaskach. Do końca życia angażowała się w działalność NSZZ „Solidarność”.