Ojciec Święty: Pasterze Kościoła powinni być obrazem komunii i miłości Boga

O warunkach jakie winni spełniać duszpasterze – biskupi, prezbiterzy i diakoni, by żyć autentycznie i owocnie pełnić swoją posługę mówił papież podczas audiencji ogólnej. Pomimo niepewnej deszczowej pogody na środowe spotkanie z Franciszkiem na placu św. Piotra przybyło około 15 tys. wiernych.

Przypominając słowa św. Pawła, skierowane do Tymoteusza i Tytusa Ojciec Święty wskazał, że: duszpasterze powinni posiadać nie tylko cechy duchowe, ale również ludzkie: gościnność, trzeźwość, cierpliwość, łagodność, wiarygodność, dobroć serca. Bez nich nie można służyć i dawać prawdziwie radosnego i wiarygodnego świadectwa – zaznaczył Franciszek.

Konieczne jest także do tego nieustanne ożywianie otrzymanego wcześniej daru. Nikt bowiem nie otrzymuje tej posługi ze względu na swe przymioty osobiste, ale jedynie ze względu na dar Boga. Papież podkreślił, że pasterz, który jest świadomy, że jego posługa wypływa jedynie z miłosierdzia i miłości Boga nigdy nie może przyjąć postawy autorytarnej, tak jakby wszyscy byli u jego stóp a wspólnota była jego własnością, jego osobistym królestwem.

Ojciec Święty podkreślił, że duszpasterz musi mieć też świadomość, że on sam jest pierwszym przedmiotem miłosierdzia i współczucia Boga. Dzięki temu będzie zawsze pokornym i wyrozumiałym wobec innych. „Mimo świadomości, że jest powołanym, aby mężnie strzec depozytu wiary (por. 1 Tm 6:20), będzie słuchał ludzi. Jest on bowiem świadomy, że zawsze ma się czego uczyć, nawet od tych, którzy mogą być jeszcze dalecy od wiary i Kościoła. W odniesieniu do braci powinno to prowadzić do przyjęcia nowej postawy, naznaczonej dzieleniem się, współodpowiedzialnością i komunią” – stwierdził Franciszek.

Na zakończenie papież zachęcił wiernych do wdzięczności Bogu za dar biskupów, prezbiterów i diakonów, gdyż poprzez nich Bóg nadal prowadzi i kształtuje swój Kościół, sprawiając, że wzrasta on na drodze świętości. Poprosił też o modlitwę, aby „pasterze naszych wspólnot byli żywym obrazem komunii i miłości Boga”.

Papieskie rozważanie:

Drodzy bracia i siostry, dzień dobry,

W poprzedniej katechezie wykazaliśmy, że Pan nadal pasie swoją owczarnię poprzez posługę biskupów, wspomaganych przez prezbiterów i diakonów. To w nich Jezus się uobecnia w mocy Swego Ducha i nadal służy Kościołowi, umacniając w nim wiarę, nadzieją i świadectwo miłości. Posługi te stanowią więc wielki dar Boga dla każdej wspólnoty chrześcijańskiej i dla całego Kościoła, ponieważ są one żywym znakiem Jego obecności i Jego miłości.

Dzisiaj chcemy zapytać: co jest wymagane od tych sług Kościoła, aby mogli żyć autentycznie i owocnie swoją posługą?

1. Św. Paweł Apostoł w „Listach pasterskich” posłanych do swoich uczniów Tymoteusza i Tytusa staranie zastanawia się nad postacią biskupów, prezbiterów i diakonów, także nad postacią wiernych – osób starszy, młodych, opisując misce każdego chrześcijanina w Kościele. Nakreślił wobec biskupów, prezbiterów i diakonów do czego są powołani oraz wskazał prerogatywy, jakie powinni mieć ci, którzy zostaną wybrani i którym zostaną powierzone te posługi. Znamienne, że wraz z cechami dotyczącymi wiary i życia duchowego, których nie można zaniedbywać, są tym samym życiem – wymieniono cechy typowo ludzkie: gościnność, trzeźwość, cierpliwość, łagodność, wiarygodność, dobroć serca. Jest to alfabet, podstawowe zasady każdej posługi! Powinny to być podstawowe zasady działania każdego biskupa, prezbitera i diakona. Tak, bo bez tej pięknej i autentycznej predyspozycji do spotykania, poznawania i nawiązywania dialogu, doceniania i nawiązywania relacji z braćmi w sposób szczery i naznaczony szacunkiem nie można służyć i dawać prawdziwie radosnego i wiarygodnego świadectwa.

2. Św. Paweł zaleca także swoim uczniom, a w konsekwencji także tym wszystkim, którym powierzono posługę duszpasterską- czy to biskupom, prezbiterom czy też diakonom – pewną zasadniczą postawę. Apostoł zachęca do nieustannego ożywiania otrzymanego wcześniej daru (por. 1 Tm 4,14; 2 Tym 1,6). Oznacza to, że zawsze żywa musi być świadomość, iż nikt nie jest biskupem, prezbiterem czy diakonem, dlatego, że jest mądrzejszy, bardziej utalentowany i lepszy od innych, ale jedynie ze względu na dar, dar miłości udzielony przez Boga w mocy Jego Ducha, dla dobra Swego ludu. Ta świadomość jest naprawdę bardzo ważna i jest łaską, o którą trzeba codziennie prosić! Rzeczywiście pasterz, który jest świadomy, że jego posługa wypływa jedynie z miłosierdzia i miłości Boga nigdy nie może przyjąć postawy autorytarnej, tak jakby wszyscy byli u jego stóp a wspólnota była jego własnością, jego osobistym królestwem.

3. Świadomość, że wszystko jest darem, wszystko jest łaską pomaga pasterzowi także w tym, aby nie popaść w pokusę stawiania siebie w centrum uwagi i polegać tylko na sobie. Są to pokusy próżności, pychy, samowystarczalności, chełpliwości. Biada gdyby jakiś biskup, prezbiter lub diakon myśleli, że wiedzą wszystko, że zawsze mają właściwą odpowiedź na wszystko i nie potrzebują nikogo. Przeciwnie świadomość, że on sam jest pierwszym przedmiotem miłosierdzia i współczucia Boga powinna prowadzić sługę Kościoła do bycia zawsze pokornym i wyrozumiałym wobec innych. Mimo świadomości, że jest powołanym, aby mężnie strzec depozytu wiary (por. 1 Tm 6:20), będzie słuchał ludzi. Jest on bowiem świadomy, że zawsze ma się czego uczyć, nawet od tych, którzy mogą być jeszcze dalecy od wiary i Kościoła. W odniesieniu do braci powinno to prowadzić do przyjęcia nowej postawy, naznaczonej dzieleniem się, współodpowiedzialnością i komunią.

Drodzy przyjaciele, musimy zawsze być wdzięczni Panu, ponieważ w osobie i posłudze biskupów, prezbiterów i diakonów nadal prowadzi On i kształtuje swój Kościół, sprawiając, że wrasta on na drodze świętości. Jednocześnie musimy nadal się modlić, aby pasterze naszych wspólnot byli żywym obrazem komunii i miłości Boga. Dziękuję.

***

Słowa papieża skierowane do Polaków:

Pozdrawiam pielgrzymów polskich. Dzisiaj przypada 25-lecie kanonizacji Brata Alberta – Adama Chmielowskiego. Święty Jan Paweł II nazwał go „Patronem trudnego przełomu w naszej Ojczyźnie i w Europie”. Uczmy się od niego wdrażania w życie miłości miłosiernej wobec najbardziej potrzebujących, niesienia pomocy tym, którzy noszą w sobie Obraz Chrystusa – „Ecce Homo”. Niech dewiza życiowa Brata Alberta „Być dobrym jak chleb” owocuje w naszym codziennym życiu, w naszej trosce o braci. Z serca wam błogosławię.

Katechezę Ojca Świętego streścił po polsku ks. prał. Sławomir Nasiorowski z Sekretariatu Stanu Stolicy Apostolskiej:

W dzisiejszej katechezie Ojciec Święty przypomniał kryteria, jakie Kościół stawia biskupom, prezbiterom i diakonom, powierzając im posługę święceń. Są to konkretne wymogi, których realizacja pozwala im owocnie przeżywać swoje powołanie. Św. Paweł wskazuje, że oprócz predyspozycji dotyczących wiary i życia duchowego, ważne są cechy czysto ludzkie: gościnność, trzeźwość, cierpliwość, łagodność, wiarygodność, dobroć serca. Bez autentycznej umiejętności kontaktu z ludźmi, szacunku, dialogu, szczerych relacji, nie można służyć człowiekowi, nie można być wiarygodnym świadkiem Chrystusa.

Apostoł Narodów wskazuje na konieczność nieustannego ożywiania otrzymanego daru łaski. Przypomina, że nikt nie zostaje biskupem, prezbiterem czy diakonem, dlatego, że jest mądrzejszy, bardziej utalentowany i lepszy od innych. Wszystko jest darem Boga, udzielonym w mocy Jego Ducha, dla dobra ludu. Dlatego nikt nie może przyjmować postawy autorytarnej. Biskup, kapłan, diakon, nie mogą stawiać siebie w centrum uwagi i polegać tylko na sobie. Nie mogą uważać, że zawsze mają właściwą odpowiedź na wszystko i nikogo nie potrzebują. Ich postawę ma przenikać pokora, szczerość, wyrozumiałość dla innych. Tylko wówczas potrafią godnie strzec depozytu wiary. Pamiętając o tym, módlmy się za pasterzy, aby byli dla wiernych żywym obrazem miłości Boga.

***

Na zakończenie audiencji Ojciec Święty zaapelował do polityków o ochronę chrześcijan prześladowanych z powodu swej wiary, zaś do wszystkich ludzi dobrej woli o mobilizację sumień na rzecz prześladowanych chrześcijan.

„Z wielką obawą śledzę dramatyczną sytuację chrześcijan, którzy w różnych częściach świata są prześladowani i zabijani z powodu wyznawanej wiary. Odczuwam potrzebę wyrażenia mojej głębokiej duchowej solidarności ze wspólnotami chrześcijańskimi brutalnie dotknięte absurdalną przemocą, której nie widać końca. Równocześnie zachęcam duszpasterzy i wszystkich wiernych by byli mężni i mocno trwali w nadziei. Po raz kolejny kieruję dramatyczny apel do osób, które mają odpowiedzialność polityczną na poziomie lokalnym i międzynarodowym, a także wszystkich ludzi dobrej woli o podjęcie szerokiej mobilizacji sumień na rzecz prześladowanych chrześcijan. Mają oni prawo, aby w swoich krajach mogli się cieszyć bezpieczeństwem i spokojnym życiem, swobodnie wyznając naszą wiarę. A teraz zachęcam do odmówienia modlitwy „Ojcze nasz” w intencji wszystkich chrześcijan prześladowanych z powodu swej wiary: Ojcze nasz…”