Opactwo w Tyńcu dołączy się do Federacji Miejsc Kluniackich

Od 8 września opactwo benedyktynów w Tyńcu będzie najdalej na wschód wysuniętym członkiem Federacji Miejsc Kluniackich. Zrzesza ona klasztory, które przed wiekami należały do kongregacji opactwa we francuskim Cluny. Założone w X wieku odegrało ważną rolę w dziejach życia monastycznego oraz kształtowaniu kultury Europy.

Obecnie do Federacji należą klasztory z Francji, Hiszpanii, Włoch, Szwajcarii, Wielkiej Brytanii i Niemiec. Wiele wspólnot benedyktyńskich wywodzi bowiem swe początki z burgundzkiego opactwa lub też czerpało z Cluny zwyczaje i praktyki liturgiczne. Właśnie z Cluny Kazimierz Odnowiciel, któremu przypisuje się ufundowanie w 1044 r. opactwa w Tyńcu, miał sprowadzić pierwszych mnichów do Polski.

Podczas uroczystości, którą zaplanowano na 8 września w Tyńcu zostanie odsłonięta tablica z symbolem róży – znakiem przynależności do Federacji Miejsc Kluniackich, ale już teraz można w Tyńcu oglądać wystawę pt. „Cluny – sen o tradycji”, która stara się przybliżyć związki, jakie na przestrzeni dziejów łączyły klasztor tyniecki z najsłynniejszym opactwem benedyktyńskim w średniowiecznej Europie. Wystawę można oglądać do 31 marca 2014 r. codziennie w godzinach 10-18 w Muzeum Opactwa tynieckiego, które mieści się w podziemiach i na parterze budynku dawnej biblioteki klasztornej.

Jednak tylko do końca maja, można podziwiać na tej ekspozycji oryginał najstarszego dokumentu potwierdzającego posiadłości opactwa tynieckiego wystawiony przez legata papieskiego ok. 1124 r., a odnowiony w 1275 r. przez Bolesława Wstydliwego. Od czerwca zostanie od zastąpiony przez faksymile.

Założone na przełomie 909i 910 roku opactwo w Cluny w Burgundii odegrało ważną rolę w historii. Klasztorna bazylika (maior ecclesia), nazywana Cluny III, przez pięć stuleci była największym kościołem łacińskiej Europy; jednocześnie stała się wzorcem wyznaczającym styl budowy wielu innych świątyń. Opaci Cluny byli doradcami papieży i cesarzy, książąt i biskupów.