Opole – upamiętnienie 85. rocznicy pierwszej wywózki na Wschód

Z okazji 85. rocznicy pierwszych wywózek Polaków na „nieludzką ziemię” Sybiracy, ich potomkowie i przyjaciele spotkali się tradycyjnie na mszy św. w kościele Świętych Apostołów Piotra i Pawła w Opolu. Liturgii przewodniczył emerytowany biskup pomocniczy Paweł Stobrawa.

Wraz z nim mszę św. koncelebrowali proboszcz parafii, ks. Rudolf Świerc oraz ks. prof. Marek Lis z Wydziału Teologicznego Uniwersytetu Opolskiego.

– Wspominając wydarzenia sprzed 85 lat – mówił w kazaniu bp Stobrawa – naszą modlitwą obejmujemy wszystkich, którzy doświadczyli masowej deportacji: dzieci, kobiety, ludzi chorych. Tych, którzy w okrutny sposób wyrwani z snu musieli zostawić domy, dorobek całego życia i zostali wywiezieni w nieznane.

– Słuchając opowiadań Sybiraków, czytając ich wspomnienia – dodał biskup – dowiadujemy się, że mocą pozwalającą na przetrwanie tej gehenny były tęsknota za ojczyzną, a przede wszystkim wiara i modlitwa. Ci ludzie szukali łączności z Bogiem. On był ich siłą i mocą. Drodzy Sybiracy dziękujemy wam za obecność w tym kościele. Dziękujemy, że mając w pamięci krzywdy i cierpienie, przynosicie je tutaj, pod krzyż. Bo tu łatwiej usłyszeć modlitwę Zbawiciela: Ojcze przebacz im, bo nie wiedzą, co czynią. Pod krzyżem też łatwiej wypowiedzieć słowa Modlitwy Pańskiej: I odpuść nam nasze winy, jako i my odpuszczamy naszym winowajcom.

Z Tarnowca w gminie Lubsza przyjechała wraz z mężem pani Krystyna Żymańczyk. Jej przodkowie 10 lutego 1940 roku zostali deportowani w okolice Archangielska. Pani Krystyna odczytała wezwania modlitwy wiernych. Modlono się za matki, które z poświęceniem, często oddając życie, ratowały dzieci, za żołnierzy formacji kresowych, za polskich oficerów pochowanych w Katyniu, Miednoje i Charkowie oraz za żołnierzy AK spoczywających w Ponarach. Za wszystkich Sybiraków, którzy stracili zdrowie i życie na „nieludzkiej ziemi” i za tych, którzy zdołali ją opuścić i osiedli na Śląsku Opolskim.

– Moja mama miała nazwisko Kuliczkowska, a pochodziła z rodziny Korytków – opowiada pani Krystyna. – Rodzice pochodzili z Podola. To była bardzo mała miejscowość Pożeże w gminie Burakówka w powiecie zaleszczyckim. Czterech braci Korytków pojechało do Ameryki za chlebem. Po powrocie zdążyli zbudować – mówiąc współczesnym językiem rancza. Nakupili pola. I jak mamusia wspominała dziadkowi zostało tylko otynkowanie domu. Można było być i żyć. I wtedy nadszedł pamiętny 10 lutego 1940. Sowieci zapukali do drzwi i wywieźli rodzinę do obwodu Archangielskiego. Z mojej rodziny wyjechał dziadek z żoną i dwie córki. A ponadto jego siostra z mężem i czteroletnim synem. Ów synek zmarł już po tygodniu podróży i jego ciało zostało wyrzucone z wagonu w śnieg. Tydzień przed wyjazdem z nieludzkiej ziemi zmarł też mąż cioci. Ale znacząca część rodziny wróciła i to było wielkie szczęście.

Poczty sztandarowe wystawili Związek Sybiraków w Opolu oraz IX LO w Opolu noszące imię Generała Władysława Andersa.

10 lutego 1940 roku rozpoczęła się przeprowadzona przez NKWD pierwsza masowa deportacja Polaków na Sybir. W głąb Związku Sowieckiego wywieziono wówczas około 140 tys. obywateli polskich. Od 10 lutego 1940 r. do czerwca 1941 r. władze Związku Sowieckiego zorganizowały cztery deportacje na Wschód obywateli polskich. Łącznie Sowieci wywieźli ponad milion osób.