Ostatnie konklawe nie trwały długo

Od prawie 200 lat wybór papieża nie trwa dłużej niż pięć dni. Mimo rosnącej liczby kardynałów elektorów, zmiany wprowadzone w ostatnich dziesięcioleciach przez kolejnych papieży, ułatwiły wybór następcy św. Piotra.

Mniej niż tydzień

Ostatnie czterodniowe konklawe było w 1958 roku, a pięciodniowe – w 1922 i 1903 roku. Wszystkie pozostałe w XX i w XXI wieku były krótsze. Najszybciej, bo już w trzecim głosowaniu, papieżem wybrano w 1939 roku kard. Eugenio Pacellego, późniejszego Piusa XII. Formalnie był to drugi dzień konklawe, jednak pierwszy dzień głosowań, bo wówczas nie przeprowadzano pierwszego głosowania po wejściu do Kaplicy Sykstyńskiej.

Ostatnie dwa konklawe – w roku 2005 i 2013 trwały również dwa dni, choć w praktyce były to 24 godziny. Papieży Benedykta XVI i Franciszka wybierano bowiem odpowiednio w czwartym i piątym głosowaniu. O dobę dłużej zajął wybór św. Jana Pawła II. 14 października 1978 roku nie odbyło się żadne głosowanie. Wieczorem 16 października, po ośmiu głosowaniach, metropolita krakowski, kardynał Karol Wojtyła został papieżem. Jego poprzednik na Stolicy Piotrowej, bł. Jan Paweł I został wybrany w czwartym skrutynium, zaś św. Paweł VI – w szóstym, trzeciego dnia konklawe.

Gdy wybór się przedłużał

Konklawe w 1922 roku, które wyłoniło Piusa XI, trwało 5 dni i zakończyło się dopiero po 14 głosowaniach. Było to pierwsze konklawe po I wojnie światowej i odbywało się w trudnej sytuacji geopolitycznej. Ostatecznie były nuncjusz apostolski w Polsce kard. Achille Ratti, późniejszy Pius XI, został wybrany jako kandydat kompromisowy.

Konklawe w 1958 roku, które wybrało Jana XXIII, trwało 4 dni, a decyzja zapadła po 11 głosowaniach. Wśród kardynałów panował podział między zwolennikami kontynuacji kursu Piusa XII a tymi, którzy chcieli odnowy – wybór kard. Roncallego był dla wielu zaskoczeniem.

Pięć dni trwało konklawe w 1903 roku. Do jego przedłużenia przyczynił się krakowski kardynał Jan Puzyna. Złożył on ekskluzywę w imieniu cesarza Austro-Węgier Franciszka Józefa. W praktyce protest ten oznaczał weto wobec próby wyboru kardynała Mariana Rampolli del Tindaro. Ostateczny zwycięzca głosowania, kard. Giuseppe Melchiorre Sarto, już jako papież Pius X w konstytucji „Commissum Nobis” zniósł prawo ekskluzywy.