Patronowie Dnia: Jezus, Maryja i Józef – Święta Rodzina

Jeśli w uroczystość Bożego Narodzenia nasza uwaga skupia się przede wszystkim na Synu Bożym, to w niedzielę Świętej Rodziny Kościół podkreśla fakt, że przyszedł On na świat w rodzinie, gdzie pod troskliwym okiem Józefa i Maryi „czynił postępy w mądrości, w latach i w łasce u Boga i u ludzi” (Łk 2,52) – pisze ks. Arkadiusz Nocoń w felietonie dla portalu www.vaticannews.va/pl i Radia Watykańskiego. W tym roku 31 grudnia przypada święto Świętej Rodziny.

Samo święto wprowadzone zostało do liturgii stosunkowo późno, bo dopiero pod koniec XIX wieku, za pontyfikatu papieża Leona XIII, który w swoim nauczaniu nieustannie zachęcał do naśladowania Najświętszej Rodziny z Nazaretu. Najbardziej jednak znaczenie tego święta podkreślali ostatni papieże: Paweł VI, Jan Paweł II, Benedykt XVI i Franciszek, z pewnością dlatego, że jeszcze nigdy w historii małżeństwo i rodzina nie były tak zagrożone.

Z Rozważania Benedykta XVI przed modlitwą Anioł Pański (27.12.2009): „Dzisiaj przypada niedziela Świętej Rodziny. Możemy raz jeszcze utożsamić się z betlejemskimi pasterzami, którzy, gdy tylko otrzymali wiadomość od Anioła, pobiegli w pośpiechu do groty i znaleźli ‘Maryję, Józefa i Niemowlę, leżące w żłobie’ (Łk 2,16). Zatrzymajmy się i my, by kontemplować tę scenę i rozważmy jej znaczenie. Pierwsi świadkowie narodzin Chrystusa, pasterze, znaleźli przed sobą nie tylko Dzieciątko Jezus, ale i małą rodzinę: mamę, tatę i nowonarodzonego syna. Bóg zechciał objawić się, rodząc się w ludzkiej rodzinie i dlatego rodzina ludzka stała się ikoną Boga! Bóg jest Trójcą, jest wspólnotą miłości, a rodzina, (…) odzwierciedla tę niezgłębioną tajemnicę Boga miłości. Mężczyzna i kobieta, stworzeni na obraz Boga, stają się w małżeństwie, ‘jednym ciałem’ (Rdz 2, 24), to jest wspólnotą miłości, która rodzi nowe życie. Rodzina ludzka w pewnym sensie jest ikoną Trójcy, zarówno ze względu na miłość międzyosobową, jak i płodność miłości”.

„Zatrzymajmy się i my, by kontemplować tę scenę: ‘Maryję, Józefa i Niemowlę, leżące w żłobie’”. W okresie Bożego Narodzenia ważne miejsce w naszych kościołach zajmuje stajenka. Przyprowadzamy do niej dzieci, odwiedzamy te najbardziej znane w okolicy, ale stajenka to nie tylko atrakcja dla naszych pociech bądź rzewne wspomnienie z czasów dzieciństwa. Stajenka, to przede wszystkim wielka katecheza o miłości Boga i o godności każdej ludzkiej rodziny.

O miłości Boga, ponieważ jak pamiętamy z mitologii, ludzie od zarania dziejów zazdrościli bogom i chcieli im dorównać: być jak oni nieśmiertelni, silni, piękni. Czynili więc wysiłki, aby swoje marzenie zrealizować: szukali eliksirów młodości bądź starali się wykraść bogom ich tajemnice. I oto 2 tysiące lat temu, w Betlejem, stała się rzecz niezwykła, to Bóg „pozazdrościł” ludziom i pragnął być jednym z nich. Pozazdrościł tak dalece, że urodził się jako bezbronne dziecko, jako najbiedniejszy z biednych, aby nikt nie poczuł się przez Niego odrzucony czy pominięty. Kontemplując betlejemską stajenkę kontemplujemy więc pierwszy znak Bożej miłości, poprzez który chciał nam pokazać jak bardzo jesteśmy mu drodzy. Chciał nam pokazać, że nie jest Bogiem dalekim, zimnym i obojętnym, ale Emmanuelem, czyli Bogiem z nami: nie ponad nami, gdzieś daleko w chmurach, nie przeciwko nam, czekającym na nasze potknięcia, ale Bogiem zawsze z nami.

O godności rodziny mówi stajenka przez to, że przychodząc na świat w rodzinie Bóg uświęcił wszystkie ludzkie rodziny. To dlatego Jan Paweł II, wielki obrońca rodziny, przypomniał, że zadaniem Kościoła jest głoszenie prawdy o rodzinie, będącej domowym Kościołem i sanktuarium Boga. Ukazując wielkość i piękno powołania do życia w małżeństwie i w rodzinie, papież wskazywał, że każda rodzina powinna czerpać swój wzór z Rodziny z Nazaretu. On sam codziennie modlił się za rodziny, zwłaszcza te najbardziej zagrożone.