Paweł Woldan

Marzę o Kościele, który głosi Ewangelię również poprzez kulturę, organizując spotkania, wykłady, pokazy filmowe, spektakle teatralne. Marzę o Kościele, dla którego kultura jest ważną formą ewangelizacji.

Cieszy mnie każda nowo wybudowana świątynia, ale martwi brak wyczucia estetyki. Wygląda na to, że twórcy nowych świątyń traktują Lud Boży jak ciemnogród, serwując im często antywzorce kulturowe.

Marzę o Kościele, w którym biskupi mają stały kontakt z wiernymi, nie tylko przy okazji uroczystości religijnych. Chciałbym, aby biskupi byli bliżej ludzi.

Marzę o Kościele, w którym kapłan jest lubiany i ceniony przez swoich parafian nie tylko ze względu na swoją „zaradność”, ale przede wszystkim na umiejętność współżycia z ludźmi. Chodzi o to, by ludzie widzieli w nim kogoś, kto jest wierny głoszonym ideałom. Nie każdy musi być bp. Wojtyłą albo ks. Janem Zieją, ale myślę, że to są wzorce, które powinny im być naprawdę bliskie. Nie wymagam, żeby ksiądz chodził pieszo lub jeździł na rowerze, ale wymagam aby jego plebania była otwarta dla każdego, a on sam żył skromnie. Powinien zapraszać parafian do współpracy, angażować ich w życie parafii tak, aby czuli się za nią współodpowiedzialni.

Paweł Woldan, scenarzysta, reżyser