Perspektywa niektórych mediów jest fałszywa

Na fałszywą perspektywę, w jakiej życie i działania Kurii Rzymskiej oraz Gubernatoratu Państwa Watykańskiego ukazują niektóre media, zwraca uwagę w wywiadzie dla „L’Osservatore Romano” dziekan Kolegium Kardynalskiego, kard. Angelo Sodano.

Purpurat służący Stolicy Apostolskiej od ponad pięćdziesięciu lat zwraca uwagę na to, że w gronie współpracowników papieża różnice poglądów są czymś całkowicie naturalnym, choć nie oznaczają braku jedności i zgodnej współpracy dla dobra Kościoła powszechnego.

Wywiad tłumaczyła redakcja polska watykańskiego dziennika i jest dostępny na stronie: www.osservatoreromano.va

OR: Jak Eminencja ocenia postawę mediów wobec ostatnich wydarzeń, które miały miejsce w Watykanie?

– Misją prasy jest z pewnością informowanie opinii publicznej o Stolicy Apostolskiej. Na przykład z przyjemnością skonstatowałem, że wiele miejsca poświęcono wizycie Benedykta XVI w Mediolanie z okazji Światowego Spotkania Rodzin, a także pomocy ze strony Papieża i Kościoła dla poszkodowanych przez trzęsienie ziemi w Emilii i dla chrześcijan w Nigerii, którzy padają ofiarą dramatycznych wydarzeń. Naturalnie ocena ulega zmianie, kiedy od informacji przechodzi się do deformacji wiadomości. W rzeczywistości w obliczu negatywnych zjawisk niekiedy pojawia się pokusa umieszczenia ich w wykrzywionej optyce, która może przysłonić wszelkie piękno.

OR: Watykan jest małym, ale bardzo urozmaiconym światem, zarówno w różnych urzędach Kurii, jak i w Gubernatoracie. Co o tym można powiedzieć?

– Jak wiadomo, Kuria jest zbiorem dykasterii i organizmów, które wspierają Biskupa Rzymu w służbie Kościołowi powszechnemu. Gubernatorat natomiast zajmuje się zarządzaniem Państwa Miasta Watykańskiego. Ze względu na naturę Kurii, pracują w niej przede wszystkim duchowni, podczas gdy pracownikami Gubernatoratu są głównie świeccy. Są to mężczyźni i kobiety różnych narodowości, którzy dobrze wiedzą, jak ważna jest ich praca dla Następcy Piotra, Pasterza Kościoła powszechnego. Według ostatnich danych statystycznych, w Kurii pracują 2 843 osoby, a w Gubernatoracie 2 001. Na podstawie osobistych doświadczeń mogę zapewnić, że na ogół z zaangażowaniem buduje się prawdziwą wspólnotę pracy w służbie Papieża. Naturalnie, w tak licznej wspólnocie może się zdarzyć, że ktoś nie wywiąże się ze swoich obowiązków. Bezgrzeszni są tylko aniołowie i święci w Raju!

OR: Niektóre organy prasowe pisały również o podziałach wśród kardynałów należących do Kurii.

– Prawdę mówiąc to stwierdzenie mnie zadziwiło. W rzeczywistości nie powinienem być zaskoczony. W czasach licealnych nasz dawny nauczyciel filozofii z seminarium w Asti mawiał: „Niczemu się nie dziwcie, zdziwcie się dopiero wtedy, kiedy zobaczycie, że Pad nie ma brzegów!”. Jednakże insynuacje na temat różnych manewrów mnie zadziwiły, bo różnice opinii nie są równoznaczne z podziałami. Ileż to razy głosowałem podczas zebrań kardynałów i nigdy nie byłem zaskoczony, że jeden ze współbraci głosuje za, a drugi przeciwko. Byliśmy przyjaciółmi i dalej jesteśmy przyjaciółmi. Na koniec, w świetle wyników głosowania, Ojciec Święty mógł swobodnie dokonać wyboru, mając do dyspozycji ocenę wszystkich aspektów sprawy. Dzieje się tak również podczas konsystorzy, na które są zapraszani wszyscy purpuraci z całego świata. Jak wiadomo, kardynałów jest dziś 209. Tak samo dzieje się podczas zebrań zwierzchników dykasterii Kurii czy też kardynałów rezydujących w Rzymie: jest nas tutaj 75. Jest zatem zrozumiałe, że wśród osobowości różnych ze względu na narodowość, kulturę, społeczną wrażliwość, istnieją różne sądy na temat różnych metod pracy.

I w pierwszym okresie istnienia Kościoła były dyskusje. Na przykład między Pawłem i Barnabą w kwestii głoszenia Ewangelii. „Zaostrzył się spór, tak iż oddalili się od siebie wzajemnie” czytamy w Dziejach Apostolskich (15, 39). I Barnaba udał się na Cypr, a Paweł do Syrii. Z upływem czasu powstały potem w Kościele różne zgromadzenia zakonne. Wśród ich metod apostolskich zdarzają się niekiedy antynomie, ale wszystko układa się w całość w podstawowej jedności tego samego ducha w służbie Kościoła Chrystusowego.

OR: Eminencja był Sekretarzem Stanu przez szesnaście lat, co może powiedzieć o tym urzędzie i jego zwierzchnikach?

– Każdy ma swoją osobowość i każdy trafia na różne problemy w zależności od epoki. Znałem, choć bardzo krótko, kard. Domenica Tardiniego, który umarł w 1961 r. Miałem częste kontakty z kolejnymi sekretarzami stanu, nieodżałowanej pamięci: Amletem Cicognanim, Jeanem Villot i Agostinem Casarolim. Teraz z przyjemnością współpracuję, na ile jeszcze mogę, z moim następcą, kard. Tarcisiem Bertone, z którym łączy mnie dawna zażyłość i wspólny duch służby Biskupowi Rzymu. My, kardynałowie z Kurii, wszyscy staramy się tworzyć „apostolski wieczernik”, zgromadzony wokół następcy Piotra, i nie dziwią nas chwilowe trudności. Jesteśmy w tym umacniani na co dzień przez wielką dobroć Benedykta XVI i przez jego mądre wskazówki, i cieszymy się, że możemy mu służyć. Monsignor Giuseppe Del Ton, który był wielkim łacinnikiem, w wierszu napisanym w języku Wirgiliusza i Horacego opisał kopułę Bazyliki św. Piotra jako symbol stabilności Kościoła. Było to w trudnych latach ostatniej wojny światowej i wydawało mu się, że kopuła mówi: widziałam już różne wichury, widziałam już różne burze (alios vidi ventos, aliasque tempestates). Oto pogoda ducha, jakiej historia, nauczycielka życia, uczy również nas.