Płocczanie uczcili 33. rocznicę wprowadzenia stanu wojennego

Eucharystią w intencji Ojczyzny oraz ofiar stanu wojennego w kościele św. Stanisława Kostki oraz złożeniem kwiatów przed pomnikiem bł. ks. Jerzego Popiełuszki 13 grudnia płocczanie uczcili 33. rocznicę wprowadzenia stany wojennego. Obecne były liczne poczty sztandarowe NSZZ „Solidarność”, szkół i zakładów pracy.

Płockie uroczystości tradycyjnie odbyły się na terenie parafii św. Stanisława Kostki w Płocku, gdzie miało miejsce wiele wydarzeń patriotycznych. W kościele należącym do księży salezjanów, przed i w trakcie stanuwojennego odprawiane były słynne Msze św. za Ojczyznę. Na zewnętrznej ścianie świątyni znajdują się liczne tablice, dedykowane ofiarom wojen i totalitaryzmów.

Eucharystii w intencji Ojczyzny oraz ofiar stanu wojennego przewodniczył ks. Tadeusz Łebkowski, duszpasterz ludzi pracy, proboszcz parafii św. Maksymiliana Kolbego w Płocku. Miał ze sobą krzyż, który w obozie dla internowanych w Mielęcinie wykonał jeden z płocczan. Stwierdzaił, że w krzyżu jest nadzieja i to pod nim Polacy modlili się zawsze o wolność. O tę wolność walczyli przez dziesięciolecia, na Wybrzeżu w 1970 r. czy w czerwcu 1976 r., a gdy się odrodziła, wprowadzono stan wojenny. Ducha wiary w wolność i niepodległość przyniósł Polakom św. Jan Paweł II, gdy przybył do Ojczyzny w 1979 r.

„Jak dziś czują się ludzie, którzy krzywdzili innych? Czy mają pokój w sercu i czy mogą myśleć o zbawieniu? Czy mają czas, by prosić o wybaczenie? – zastanawiał się kaznodzieja. – Nie powinniśmy w sercu trzymać nienawiści, ale oni muszą przyznać się do winy i prosić o wybaczenie”, zaznaczał ks. Łebkowski.

Oprawę liturgiczną Eucharystii zapewnili członkowie NSZZ „S”, muzycznie uświetnił ją występ płockiego zespołu „VoxSingers”, pod kierunkiem Roberta Majewskiego. Bezpośrednio po Mszy św. jej uczestnicy złożyli kwiaty i zapalili znicze przy pomniku męczeństwa bł. ks. Jerzego Popiełuszki, sąsiadującym ze świątynią parafialną.

W Eucharystii uczestniczyli przedstawiciele NSZZ „S” z Płocka i regionu, z przewodniczącym Jerzym Obrębskim, samorządowcy, radni miejscy. Licznie obecne były poczty sztandarowe: Regionu Płockiego NSZZ „Solidarność”, jego oddziałów, rad oddziałów oraz organizacji zakładowych oraz międzyzakładowych, a także ZHP, szkół gimnazjalnych i ponadgimnazjalnych.

W Płocku w 1981 r. w przededniu wprowadzenia stanu wojennego sytuacja była napięta. 12 grudnia rano w sali kinowej Mazowieckich Zakładów Rafineryjnych i Petrochemicznych rozpoczęła obrady II tura Walnego Zebrania Delegatów Regionu Płockiego NSZZ „Solidarność”. W porządku dziennym były wybory nowych władz oraz dyskusja programowa. Obrady się przeciągały do północy, zdołano zaledwie wybrać nowe władze z dotychczasowym przewodniczącym – Wojciechem Wiścickim na czele. Około północy delegaci rozjechali się do domów z zamiarem kontynuowania obrad następnego dnia. Ich uwagę zwrócił większy niż zwykle ruch pojazdów milicyjnych, jednak nie przypuszczali, że może to być zapowiedź stanu wojennego.

Wkrótce zaczęły się pierwsze aresztowania. Scenariusz zwykle był taki sam: milicjanci i SB-cy wkraczali do akcji po północy, zabierając internowanego najczęściej z domu. Odmowa otwarcia drzwi kończyła się ich wyłamaniem. Aresztowano prawie całe kierownictwo płockiej „Solidarności” z Wojciechem Wiścickim na czele. Aresztowanych przewieziono do Komendy Wojewódzkiej MO, skąd samochodami transportowano do obozu dla internowanych w Mielęcinie koło Włocławka. Tymczasem w Płocku działacze pozostali na wolności organizowali w największych zakładach pracy strajki. W ich efekcie odwołano dyrektorów tych przedsiębiorstw.