Po raz 295. wyruszyła Warszawska Pielgrzymka Piesza na Jasną Górę

Mszą św. sprawowaną przez Prymasa Polski kard. Józefa Glempa w kościele pw. Świętego Ducha rozpoczęła się 6 sierpnia 295. Warszawska Pielgrzymka Piesza na Jasną Górę. W strugach deszczu ze stolicy wyruszyło około 5 tys. osób. Na Jasną Górę pątnicy dotrą 14 sierpnia.

O. Dariusz Cichor, paulin, przewodnik pielgrzymki, podkreślił na początku Mszy św., że od 25. lat Prymas Polski posługuje Warszawskiej Pielgrzymce Pieszej. „Dziękujemy za twoje, ojcze, otwarte serce, za dyspozycyjność w posługiwaniu pielgrzymom, dziękujemy ci, ojcze, za twoją miłość do Warszawskiej Pielgrzymki Pieszej na Jasną Górę” – mówił.

W homilii kard. Józef Glemp nawiązując do obchodzonej dziś uroczystości Przemieniania Pańskiego podkreślił, że modlitwa, na wzór tej, jakiej na górze Tabor oddał się Chrystus, powinna być „zetknięciem się ze świętością”. Zdaniem Prymasa Polski także i my potrzebujemy takiego dotknięcia rzeczywistości nadprzyrodzonej, wyciszenia się”. Do takich szczególnych momentów wyciszenia należy pielgrzymka.

Hierarcha zwrócił uwagę, że nie jest ona ani marszem, wycieczką czy procesją. „Pielgrzymka jest obrazem naszego życia, to wyjście ze środowiska życia codziennego do jakiegoś punktu, miejsca, które jest szczególnie święte. A cała ta droga jest rekolekcjami”.

Mówiąc o obowiązkach pątnika na szlaku, Prymas Polski zwrócił uwagę, że trudno wyobrazić sobie taką wędrówkę bez bagażu. Takim bagażem, zdaniem kard. Glempa, są też intencje. „To duży bagaż, w którym dużo miejsca powinny zajmować sprawy ojczyzny. Żyjemy w społeczeństwie i od tego jak będzie się kształtować ustrój, jeśli ludzie będą w kierownictwie naszego państwa dobrzy, uczciwi i rzetelni, tym łatwiej się będzie żyć obywatelom” – mówił.

Początki Warszawskiej Pieszej Pielgrzymki sięgają roku 1711. Bractwo Pana Jezusa Pięciorańskiego przy paulińskim kościele pod wezwaniem Świętego Ducha w Warszawie, poprowadziło pielgrzymkę na Jasną Górę w imieniu miasta prosząc o ocalenie przed szalejącą epidemią.

Jedno z najtragiczniejszych wydarzeń w historii stołecznej pielgrzymki miało miejsc w roku 1792. Na trasie z Woli Mokrzeskiej do Krasic, Prusacy wymordowali wszystkich pielgrzymujących z Warszawy. W 1935 roku postawiono w tym miejscu pomnik ku czci pomordowanych.

Pielgrzymka wyruszała nawet w trudnych czasach komunizmu. W 1963 roku ówczesne władze nie wydały zgody na pielgrzymkę, motywując swoją decyzję epidemią ospy na niektórych obszarach Polski. Mimo to do Częstochowy wyruszyła „nielegalna pielgrzymka”, którą na Jasnej Górze przywitał Prymas Polski kard. Stefan Wyszyński.