Podatek dla księży – stawki te same

W 2003 r. proboszczowie i wikariusze zapłacą podatki według tych samych stawek co w 2002 r. Informacje nt. podatku ryczałtowego dla księży opublikowano w Monitorze Polskim nr 57.

– Utrzymanie tych samych stawek podatku dla księży wynika zapewne z faktu, że skala podatku dochodowego od osób fizycznych również nie ulegnie zmianie – tłumaczy ekonom Episkopatu ks. Jan Drob.
Wysokość podatków płaconych przez proboszczów i księży zależy m.in. od liczby mieszkańców na terenie parafii, a nie od liczby wierzących. Proboszcz wielkomiejskiej parafii na terenie której mieszka 20 tys. osób zapłaci kwartalnie 1136 zł, a jego wikariusz 372 zł . Proboszczowie najmniejszych parafii wiejskich zapłacą 319 zł, jeśli mają współpracownika – wikariusza, ten zapłaci kwartalnie 102 zł.
W ocenie ks. Droba sprawiedliwszym byłoby rozwiązanie gdyby wysokość podatku była uzależniona od liczby wierzących na danym terenie, a nie od liczby mieszkańców.
Jak zauważył, niektórzy mogą uważać, że księża płacą bardzo niskie podatki, ale jest wielkie zróżnicowanie. W niektórych parafiach może być łatwo księdzu zapłacić taką sumę, w innych zaś np. w rejonach dużego bezrobocia, będzie to bardzo trudne.
Przychód księży stanowią przede wszystkim stypendia mszalne i tzw. iura stolae (ofiary składane przy okazji sprawowania sakramentów i sakramentaliów) a te są zależne od wielu czynników. W wielu regionach kraju, zwłaszcza na ziemiach północnych i zachodnich społeczeństwo zubożało i tam bardzo często księżom brakuje stypendiów mszalnych składanych przy okazji zamawianych Mszy świętych. – To nie tak, że ludzie nie chcą dać, tylko oni po prostu nie mają – podkreśla ekonom Episkopatu.
Księża w Polsce płacą dwa rodzaje podatku. Jeśli są zatrudnieni w oparciu o umowę o pracę – np. w szkole – płacą podatki według takich samych zasad jak wszyscy podatnicy. Ci, którzy nie mają takich umów, gdyż są zaangażowani wyłącznie w duszpasterstwo, płacą podatek zryczałtowany, którego wysokość zależy od liczby mieszkańców, tego czy pracują na wsi czy w mieście oraz od wielkości miasta.
Opodatkowanie duchownych w formie ryczałtu reguluje ustawa z dnia 20 listopada 1998 r. o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne. Ryczałt płacą księża, którzy osiągają przychody w związku z pełnionymi funkcjami o charakterze duszpasterskim czyli np. proboszczowie i wikariusze.
Ksiądz, który trafia na nową parafię ma 14 dni od objęcia funkcji o charakterze duszpasterskim by powiadomić o tym urząd skarbowy. Kwotę jaką płaci co kwartał może pomniejszyć o kwotę składki na powszechne ubezpieczenie zdrowotne.
Co roku, do dnia 31 stycznia, księża są zobowiązani złożyć w urzędzie skarbowym właściwym dla parafii roczną informację, według ustalonego wzoru, o wysokości składki na ubezpieczenie zdrowotne, zapłaconej i odliczonej od ryczałtu w poszczególnych kwartałach.
Duchowni opłacający ryczałt są zwolnieni od obowiązku składania zeznań podatkowych o wysokości osiągniętego dochodu ze źródła przychodu objętego ryczałtem.
Od roku podatkowego 2000 stawki ryczałtu corocznie ulegają podwyższeniu. Ich wysokość zależy od wskaźnika wzrostu cen konsumpcyjnych towarów i usług w okresie pierwszych trzech kwartałów roku poprzedzającego rok podatkowy w stosunku do tego samego okresu roku ubiegłego. Wskaźnik ten ogłaszany jest przez prezesa Głównego Urzędu Statystycznego w Dzienniku Urzędowym RP Monitor Polski. Na tej podstawie minister finansów do 30 listopada roku poprzedzającego rok podatkowy ogłasza stawki ryczałtu w drodze obwieszczenia w Dzienniku Urzędowym.