Pogrzeb ks. F. Mąkini SAC – budowniczego kościoła, rektora bielskich pallotynów

W Bielsku-Białej odbyły się 30 grudnia uroczystości pogrzebowe ks. Franciszka Mąkini SAC – byłego rektora bielskich pallotynów, współinicjatora sanktuarium fatimskiego na Krzeptówkach w Zakopanem, wykładowcy KUL, budowniczego kościoła pod Szyndzielnią i kaplicy na Dębowcu. Rzesze ludzi, na czele z biskupami, pallotyńskimi prowincjałami i ponad stu kapłanami, pożegnały niezwykle lubianego na Podbeskidziu duchownego, zmarłego nagle 27 grudnia br. w wieku 79 lat.

Mszy św. pogrzebowej w pallotyńskim kościele pw. św. Andrzeja Boboli i św. Wincentego Pallottiego w Bielsku-Białej przewodniczył były ordynariusz bielsko-żywiecki bp senior Tadeusz Rakoczy. Przy ołtarzu modlił się także biskup pomocniczy Piotr Greger.

Bp Rakoczy przyznał, że ze śp. ks. Franciszkiem łączyła go wieloletnia przyjaźń. Ukończyli to samo liceum żywieckie. W homilii wspominał spotkania ze starszym o kilka lat przyjacielem z Pewli Wielkiej i dziękował mu nad trumną za 53 lata posługi kapłańskiej.

„Dziękujemy także za 16 lat ofiarnej i owocnej służby tu w tej parafii, która powstała dwa lata wcześniej przed twoim przyjściem. Z tą wdzięcznością polecamy Bożemu miłosierdziu Bogu los twojej duszy” – podkreślił biskup. Przypomniał, że dla zmarłego kapłana rozpoczął się „okres wiecznego trwania przed Bogiem”.
„Ks. Franciszek zdążył jeszcze po raz ostatni na tej ziemi uklęknąć przed Dzieciątkiem Jezus, podziękować Mu za to, że stał się człowiekiem, że ten Człowiek zbawi ludzkość umierając na krzyżu” – dodał, wspominając, że śp. ks. Franciszek był znawcą sztuki liturgicznej i ikonografii sakralnej. Przybliżając jego bogaty życiorys, biskup zaznaczył, że niezwykle dużo dobra zrodziło się przede wszystkim dzięki służbie ks. Franciszka przy ołtarzu, na ambonie i w konfesjonale.

Ks. prowincjał Adrian Galbas odczytał kondolencje przesłane przez ordynariusza warszawsko-praskiego, abp. Henryka Hosera SAC, oraz wyrazy współczucia od zakopiańskich samorządowców, którzy zapamiętali zmarłego jako „nieocenionego nauczyciela duchowego i przewodnika na ścieżkach życia”.

Przełożony poznańskiej Prowincji Zwiastowania Pańskiego odczytał testament zmarłego pallotyna. „Mam świadomość, że nie byłem chwałą Pana na ziemi, mam świadomość, że byłem sługą nieużytecznym, ale mam nadzieję, że będą chwałą Bożego miłosierdzia w niebie. Parafian spod Szyndzielni usilnie proszę, aby pamiętali w modlitwie o budowniczym kościoła dedykowanego św. Andrzejowi Boboli” – napisał kapłan, którego zgodnie życzeniem pochowano w ornacie z podobizną Matki Bożej Fatimskiej.

Słowa pożegnania wypowiedział też przełożony warszawskiej prowincji księży pallotynów ks. Józef Lasak SAC, który rozpoczynał formację w Stowarzyszeniu Apostolstwa Katolickiego w czasach, gdy ks. Mąkinia był rektorem pallotynów na Krzeptówkach. „Dziękuję ci za piękny przykład życia kapłańskiego, pallotyńskiego, osoby konsekrowanej” – zaznaczył przełożony Prowincji Chrystusa Króla.

Kapłana żegnali także następca ks. Mąkini w funkcji bielsko-żywieckiego referenta do spraw instytutów życia konsekrowanego dla zakonów męskich ks. Tadeusz Słonina SDS, kolega rocznikowy ks. Anastazy Bławat SAC, siostra pallotynka Blanka Sławińska, bratanek Dawid Mąkinia i pani dyrektor szkoły w Peweli Wielkiej, Renata Cwajna.

Po Mszy św. odbył się pogrzeb na cmentarzu parafialnym na bielskich Błoniach. Tej części uroczystości przewodniczył prowincjał polskich pallotynów. Trumna z ciałem ks. Mąkini spoczęła w kwaterze księży pallotynów.

Ks. Franciszek Mąkinia SAC urodził się 8 grudnia 1935 roku w Pewli Wielkiej koło Żywca. Pierwszą konsekrację w Stowarzyszeniu Apostolstwa Katolickiego złożył 8 września 1956 roku w Ząbkowicach Śląskich. Święcenia prezbiteratu przyjął 4 czerwca 1961 roku w Ołtarzewie z rąk bp. Zygmunta Choromańskiego.
Po święceniach kapłańskich, i po rocznym pobycie na studium pastoralnym w Ołtarzewie (1961-1962), posługiwał w Lublinie (1962-1967), Poznaniu (1967-1968), Warszawie (1968-1969), Lublinie (1969-1974), Zakopanem (1974-1975), Poznaniu (1975-1984), Zakopanem (1984-1993), Poznaniu (1993-1998) i Bielsku-Białej (1998-2014).

Wraz z ks. Mirosławem Drozdkiem tworzył sanktuarium Fatimskie – wotum za ocalenie św. Jana Pawła z zamachu. Od 1998 pełnił funkcje rektora pallotyńskiego domu w Bielsku-Białej. Był budowniczym kościoła św. Andrzeja Boboli pod Szyndzielnią oraz kaplicy Matki Bożej Fatimskiej i Dzieci Fatimskich na beskidzkim Dębowcu.