Powstanie ekumeniczny komitet ds. dialogu

Patriarcha asyryjski Mar Dinkha IV poparł inicjatywę katolickiego patriarchy chaldejskiego Louisa Raphaela I Sako, by stworzyć wspólną komisję, której zadaniem byłoby podjęcie najpilniejszych kwestii dotyczących obu tych Kościołów.

W odpowiedzi na otrzymaną propozycję Mar Dinkha IV wyraził radość z woli wznowienia dialogu w dążeniu do jedności. Poparł ideę, „by w ten sposób zbliżać się jedni do drugich jako bracia w Chrystusie, jako synowie i córki tego samego narodu”.

W 1994 r. dialog ekumeniczny między Asyryjskim Kościołem Wschodu a całym Kościołem katolickim doprowadził do podpisania przez Jana Pawła II z patriarchą Mar Dinkhą IV wspólnej deklaracji chrystologicznej. Uznano wtedy wspólną wiarę obydwu Kościołów w Chrystusa i w tajemnicę wcielenia. Do tej pory jednak nigdy nie rozpoczął się oficjalny dialog między obu patriarchatami – chaldejskim i asyryjskim, które łączy ta sama tradycja liturgiczna, teologiczna i duchowa.

Chrześcijanie asyryjscy i chaldejscy to potomkowie Kościoła nestoriańskiego, powstałego w wyniku pierwszego dużego rozłamu w chrześcijaństwie, wynikłego w wyniku potępienia na Soborze Efeskim w 431 r. herezji nestorianizmu. Jej twórcą był patriarcha (w latach 428-31) Konstantynopola Nestoriusz (384-451). Głosił on pogląd o niepełnej ludzkiej naturze Chrystusa, za co usunięto go ze stanowiska patriarchy, a jego nauczanie potępiono na wspomnianym Soborze. Niemniej jednak nie wszyscy chrześcijanie pogodzili się z tą decyzją i tak powstał Kościół, który w okresie V-VIII wieku należał do najbardziej dynamicznych i misyjnych wspólnot chrześcijańskich, a jego misjonarze prowadzili działalność daleko na Wschodzie, m.in. w dzisiejszych Chinach i Tybecie.

Później inwazja islamu na tych ziemiach (Bliski i Środkowy Wschód) zahamowały i niemal całkowicie ograniczyły jego wpływy i Kościół przetrwał głównie na terenie dzisiejszego Iraku i częściowo w sąsiednich krajach, prawie zupełnie odcięty od reszty chrześcijaństwa. W XIX w. misjonarze zachodni „odkryli” nestorian dla szerszego świata i zmienili ich nazwę na Asyryjski Kościół Wschou, aby uniknąć skojarzeń z herezją potępioną przez całe chrześcijaństwo.

W połowie XVI w. część nestorian uznała władzę papieża i tak powstał Kościół chaldejski, nawiązujący nazwą do starożytnej Chaldei, a na jego czele stoi patriarcha (od 1553 r.), rezydujący – po licznych zmianach w ciągu wieku – w Bagdadzie z tytułem patriarchy Babilonii. Jest to jedyny wschodni Kościół katolicki, który ma więcej wyznawców niż Kościół, od którego się oddzielił (odpowiednio ponad 400 tys. wiernych i ok. 350 tys. chrześcijan asyryjskich).