Poznań: „Od chrztu ku radości życia” − konferencja o bł. Natalii Tułasiewicz

Zamiłowanie do humanistyki, życie modlitwą i działalność apostolska bł. Natalii Tułasiewicz, nauczycielki i świeckiej apostołki, zamordowanej w obozie koncentracyjnym w Ravensbrück, były tematem konferencji naukowej „Od chrztu ku radości życia”, która odbyła się w Poznaniu w 110. rocznicę jej urodzin i przyjęcia przez nią sakramentu chrztu św.

Sympozjum, które poprzedziła Msza św. pod przewodnictwem abp. Stanisława Gądeckiego w kaplicy pw. Zwiastowania Pańskiego na Wydziale Teologicznym Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza, zostało zorganizowane przez Wydział Teologiczny, Wydział Filologii Polskiej i Klasycznej UAM oraz Centrum Nataliańskie przy parafii pw. św. Michała Archanioła w Poznaniu w związku z trwającym jubileuszem 1050-lecia Chrztu Polski.

„Natalia stała się błogosławioną nie tyle przez gesty zewnętrzne, choć było one znaczące, ale najważniejsze jest to, że były one owocem jej modlitwy” − zaznaczył w homilii abp Stanisław Gądecki. Metropolita poznański, nawiązując do czytanej dziś Ewangelii zwrócił uwagę na siłę modlitwy i rolę, jaką odgrywa ona w życiu każdego człowieka. „Człowiek modli się nie tylko po to, by Bóg o nim nie zapomniał, ale by sam o Bogu pamiętał” − stwierdził przewodniczący KEP. Przypominając cztery stopnie modlitwy podkreślił, że ostatni stopień jest stopniem bycia błogosławionym.

Zwracając się w słowie wstępnym do uczestników konferencji w auli Wydziału Teologicznego UAM abp Gądecki zauważył, że bł. Natalia, absolwentka polonistyki na Uniwersytecie Poznańskim i nauczycielka w Prywatnej Powszechnej Szkole Koedukacyjnej pw. św. Kazimierza w Poznaniu, wydobywała z wiedzy to co najlepsze dla swoich wychowanków, ale przede wszystkim była wychowawczynią na miarę Chrystusa. „Jej ofiara i oddanie, by pójść do obozu i tam świadczyć o Chrystusie, ratując morale Polek, są dowodem na to, że była człowiekiem wielkiego serca, wiedzy i prawego sumienia” − zaznaczył metropolita poznański.

Zwrócił uwagę, że zastanawiając się nad kształtem szkoły i uniwersytetu, trudno nie dostrzec dziś od dłuższego czasu kryzysu widocznego we wszystkich dziedzinach, ale dotykającego w znaczący sposób zwłaszcza humanistyki. „Zamiast wskazywać na źródło, które człowiekowi niesie jego rozwój, obserwuje się skarlenie ducha ludzkiego i mniemanie, że piękno i dobro znajdzie się poza Chrystusem” − stwierdził przewodniczący KEP. Podkreślił, że dziś potrzebni są profesorowie z powołania.

Ks. prof. dr. hab. Jacek Hadryś z Zakładu Teologii Moralnej, Duchowości i Katolickiej Nauki Społecznej Wydziału Teologicznego UAM zwrócił uwagę, że w świetle listów bł. Natalii, pisanych przez nią z Hanoweru do rodziny i przyjaciół, można stwierdzić, że realizowała ona zobowiązanie z chrztu św. o udziale w kapłańskiej, królewskiej i prorockiej misji Chrystusa. „Bł. Natalia w trudnym czasie wojny odkryła, jak cenna jest życiowa samotność i powołanie świeckiego apostoła, by jaśnieć świętością wobec innych” − zaznaczył prelegent. Zwrócił uwagę na pragnienie służby wobec bliźnich mocno widoczne w życiu i postępowaniu Natalii Tułasiewicz oraz na jej nieustanną modlitwę, również podczas ciężkiej pracy w obozie. „Natalia chciała być echem Pana Boga − jak sama pisała” − mówił ks. prof. Hadryś.

Zaznaczył, że w swoich listach błogosławiona nauczycielka często powtarzała za św. Pawłem „żyję już nie ja, ale żyje we mnie Chrystus”.

Na rozmiłowanie bł. Natalii w przyrodzie i o jej zachwycie pięknem świata stworzonego przez Boga, widocznym w jej pismach, zwrócił uwagę prof. Stanisław Kozłowski z Uniwersytetu Przyrodniczego w Poznaniu. Zaznaczył, że umiejętność obserwowania przyrody i wrażliwość na jej bogactwo widoczne są w jej poetyckich utworach. „Bezpośredni kontakt z przyrodą uzdalniał Natalię do coraz większego uwielbienia Boga, do coraz ściślejszego zespolenia się z jej Mistrzem” − podkreślił prelegent.

Referat pt. „Żywy i obecny Bóg źródłem radości i pokoju bł. Natalii” wygłosił dr Andrzej Rzesoś, który zaznaczył, że bł. Natalia świadectwo heroicznej miłości Boga uczyniła zasadą swojej egzystencji. „Pogodna afirmacja życia związana z jej chrześcijańskim doświadczeniem duchowym zachodzące między samoudzielającym się Bogiem a człowiekiem polegała na poznaniu Go w miłości” − stwierdził prelegent. Dr Rzesoś podkreślił, że zwłaszcza Eucharystia i spowiedź były miejscami, gdzie spotykała Boga, źródłem i szczytem jej doświadczenia duchowego. Zwrócił uwagę na rolę, jaką odgrywała modlitwa w jej życiu. Podkreślił, że błogosławiona nauczycielka definiowała modlitwę jako „dziecięcą rozmowę z Bogiem, powiadamianie Pana jak Go miłuje, oddawanie Chrystusowi wszystkiego”.

Dr Rzesoś stwierdził, że bł. Natalia wybrała doskonałą miłość i uczyniła ją zasadą i celem swojego życia. W pełni identyfikowała się z Bogiem, co powinno stanowić drogowskaz dla każdego chrześcijanina.

W konferencji uczestniczyli również krewni bł. Natalii Tułasiewicz z Poznania i Zielonej Góry.
Bratanica bł. Natalii, Anna Tułasiewicz stwierdziła, że „ciotka Natalia przez długi czas nie była doceniana, bo wcześniej nie był to sprzyjający dla niej czas”. „Wiedzieliśmy, że była to postać charyzmatyczna, że warto propagować jej dzieło, ale kiedy rodzina przepisywała jej listy, w Polsce władzę miała komuna, nie był to więc sprzyjający czas na mówienie o jej postawie i pismach” − podkreśliła Anna Tułasiewicz. Zaznaczyła, że nie znała jej bezpośrednio, bo kiedy ona się urodziła, Natalia odbywała kurs poza Poznaniem, przygotowujący ją do wyjazdu do Hanoweru, ale wspomniała, że ciotka złożyła jej wpis do pamiętnika.

Bł. Natalia Tułasiewicz urodziła się 9 kwietnia w 1906 roku w Rzeszowie, pod zaborem austriackim. Została wychowana w pobożnej i patriotycznej rodzinie. Uczyła się w Kętach, a później u sióstr klarysek w Krakowie. W 1921 roku wraz z rodziną przeniosła się do Poznania, gdzie ukończyła studia polonistyczne na Uniwersytecie Poznańskim i w Konserwatorium Muzycznym (1921-26). Brała aktywny udział w Kole Polonistów i Sodalicji Mariańskiej, planowała napisać rozprawę doktorską o K. H. Rostworowskim, wybitnym dramatopisarzu katolickim tamtych czasów. Podjęła pracę w Prywatnej Powszechnej Szkole Koedukacyjnej pw. św. Kazimierza w Poznaniu (1933-1937), a później także w Gimnazjum Sióstr Urszulanek Unii Rzymskiej (1936-1939). W listopadzie 1939 r., wysiedlona przez hitlerowców, trafiła do Krakowa. W tym mieście i jego okolicach prowadziła tajne nauczanie, dbając, jak sama mówiła, „aby wojna nie wyjałowiła z dusz uczennic dobra i piękna”. Najpiękniejszym jednak znakiem jej działalności nauczycielskiej była praca w Hanowerze. Wiosną 1943 r. zdecydowała się na wyjazd jako wolontariuszka wydziału duszpasterskiego organizacji „Zachód” na przymusowe roboty do znajdującej się tam fabryki. Tam bł. Natalia pragnęła jako robotnica wśród  robotnic mówić o Ewangelii i pięknym, czystym życiu w środowisku narażonym na wszelką łatwiznę moralną.
Błogosławiona Natalia wyruszyła do Niemiec w podwójnej roli − emisariusza rządu londyńskiego i świeckiego apostoła. Została aresztowana w kwietniu 1944 r. po wizycie nieostrożnego kuriera z Polski. Więziona i torturowana, poniosła śmierć w komorze gazowej w obozie koncentracyjnym w Ravensbrück, w Wielki Piątek 31 marca 1945 r., tuż przed jego wyzwoleniem.