Prof. Aleksander Bańka: synodalność jednym z największych dzieł, które Franciszek zostawia w Kościele

– To papież, który żył i myślał Ewangelią – mówi prof. Aleksander Bańka wspominając zmarłego dziś Ojca Świętego Franciszka. Prof. Bańka zwraca uwagę na akcentowanie przez papieża roli świeckich w Kościele, jego ogromny wkład w pojęcie rozeznawania oraz Synod i synodalność jako jedno z największych dzieł, które zostawia po sobie i które zapewne na trwałe odmieni oblicze Kościoła. – Mi osobiście został w pamięci jako człowiek ogromnie uważny, dostępny, bliski, o kochającym, czułym sercu ojca – dzieli się prof. Bańka w rozmowie z KAI.

Publikujemy treść komentarza prof. Aleksandra Bańki:

To papież, który żył i myślał Ewangelią. To, by Ewangelię wprowadzać w życie, by się nią kierować, by ona była pierwszą zasadą i pierwszą regułą życia, było bardzo mocno obecne w jego życiu, w jego myśleniu i w jego sposobie postępowania.

Mi osobiście został w pamięci jako człowiek ogromnie uważny, dostępny, bliski, o bardzo kochającym, czułym sercu ojca. W czasie każdej rozmowy z nim człowiek miał wrażenie, że jest potraktowany wyjątkowo. Franciszek słuchał uważnie, był dostępny, życzliwy.

Był też bardzo odważny we wprowadzaniu zmian w Kościele, które narastały już od Soboru Watykańskiego II i trzeba było dać im pewnego rodzaju nową perspektywę. Myślę tu szczególnie o miejscu i roli świeckich w Kościele. Franciszek bardzo mocno kładł nacisk na to, by tę rolę i miejsce podkreślić, by Kościół mógł przeżywać siebie jako wspólnotę wszystkich wierzących.

Ja bardzo osobiście dziękuję też Franciszkowi za ogromny wkład w pojęcie rozeznawania, za akcentowanie konieczności słuchania sumienia, słuchania głosu wewnętrznych poruszeń i rozeznawania tych dróg, którymi w Kościele prowadzi nas Bóg zarówno w wymiarze indywidualnym jak i wspólnotowym.

Myślę, że Synod i akcent na synodalność to jedno z największych dzieł, które Franciszek zostawia po sobie i że ono na trwałe zmieni oblicze Kościoła. Trudno sobie wyobrazić, by kolejne synody mogły się odbywać w innej formule niż ta, którą wprowadził Franciszek. Przede wszystkim jednak ta wizja Kościoła, który jest Kościołem słuchającym, uważnym, gdzie buduje się wzajemne relacje, gdzie nie ma lepszych i gorszych, natomiast wszyscy są sobie potrzebni, po to, by budować jedność  Ciała Chrystusa – to będzie na pewno dziedzictwo, z którego będziemy wszyscy korzystać.