Przemyśl: 125 lat klasztoru karmelitanek bosych

Karmelitanki bose z Przemyśla świętują 125 lat istnienia kościoła i klasztoru, natomiast za rok przypadnie 100-lecie konsekracji świątyni. Mszy św. inaugurującej jubileusz przewodniczył w niedzielę, 9 listopada, abp Adam Szal.

W homilii metropolita przemyski zaznaczył, że każda świątynia jest miejscem sprawowania ofiary eucharystycznej i innych sakramentów, miejscem głoszenia Słowa Bożego i gromadzenia się żywej wspólnoty Kościoła. Hierarcha podkreślił, że chcąc dbać o piękno świątyni, najpierw należy zadbać o świątynię swojego serca.

– Każda świątynia jest wezwaniem do tego, aby stawać się żywą świątynią, jak mówi święty Paweł: świątynią Bożą. By stawać się budowlą wznoszoną na trwałym fundamencie, którym jest Chrystus. By stawać się Jego ciałem mistycznym, w którym On w sposób szczególny jest obecny. To wezwanie bardzo ważne i uniwersalne i wykracza poza ramy czasowe – mówił abp Szal.

Obchody roku jubileuszowego u przemyskich karmelitanek potrwa do 24 października 2026 r., kiedy przypadnie setna rocznica konsekracji kościoła. W najbliższych dniach – Od godz. 18.00 20 listopada do godz. 10.00 następnego dnia w kościół karmelitanek odwiedzą relikwie św. Teresy Od Dzieciątka Jezus i jej rodziców.

Karmelitanki bose przybyły do Przemyśla z Krakowa 1 marca 1884 r. W podróży towarzyszył im karmelita św. Rafał Kalinowski. Zakonnice zamieszkały w wyjątkowo skromnych warunkach w malutkim domku. Budowę kościoła i klasztoru według projektu architekta Michała Zajączkowskiego rozpoczęto w 1889 r., a zakończono 10 lat później.

Patronką kościoła została Matka Boża Szkaplerzna, a klasztoru – św. Józef. Poświęcenia obiektu dokonał 11 listopada 1900 r. o godz. 8.00 ordynariusz przemyski św. bp Józef Sebastian Pelczar. Konsekracja miała miejsce 25 lat później – 24 października 1926 r.

Świątynia prezentuje styl neogotycki. Zbudowana została z czerwonej cegły. Zwrócona jest fasadą ku miastu, będąc najwyżej położonym kościołem na starówce. Charakterystycznym elementem jest wysoka wieża zakończona spiczastym hełmem.

Wnętrze niewielkiego kościoła jest jednonawowe, zamknięte sklepieniem krzyżowym, zostało wyposażone w dębowe ołtarze ze złoceniami, wykonane w przemyskiej pracowni Franciszka Majerskiego.

Polichromię wykonał w 1903 r. lwowski artysta Tadeusz Popiel. Na ścianie ołtarzowej przedstawił Wniebowzięcie Najświętszej Maryi Panny, a na ścianie zachodniej Serce Pana Jezusa i św. Jana od Krzyża. W ołtarzu głównym znajdują się figury proroka Eliasza, św. Jana Chrzciciela, św. Teresy od Jezusa i św. Jana od Krzyża. Zespół kościelno-klasztorny otoczony jest wysokim murem z czerwonej cegły.

Obecną formę życia klauzurowego zawdzięczają mniszki św. Teresie od Jezusa z Avila (1515-1582), która jako pierwsza kobieta w historii została zaliczona w poczet doktorów Kościoła – uczynił to papież Paweł VI w 1970 r.

Zgromadzenie Sióstr Karmelitanek Bosych szerzy kult Matki Bożej Szkaplerznej związany ze szkaplerzem karmelitańskim oraz kult św. Józefa, zaszczepiony przez św. Teresę z Avila. Ponadto mniszki starają się realizować ideał życia ewangelicznego ukazany zakonom kontemplacyjnym przez Kościół święty w dokumentach soborowych i nauczaniu papieży.

Choć zakon karmelitanek bosych jest zgromadzeniem klauzurowym, kościół jest otwarty dla wiernych. Msze św. sprawowane są w dni powszednie o godz. 7.00, a w niedzielę i uroczystości o godz. 8.00.