Radom: najstarszy kościół w mieście doczeka się remontu elewacji

Najstarsza świątynia w Radomiu, czyli kościół św. Wacława doczeka się remontu elewacji. Zakończono natomiast prace remontowe wewnątrz kościoła. Proboszcz parafii ks. Andrzej Tuszyński poinformował, że odnowione zostały m.in. żyrandole, stolarka i wykonano drobne prace wykończeniowe.

Parafia na remont elewacji zewnętrznej pozyskała środki m.in. z urzędu marszałkowskiego. Prace pochłoną w sumie 370 tys. złotych. Ks. Tuszyński zwraca uwagę, że Plac Stare Miasto, w obrębie którego usytuowany jest kościół św. Wacława, to bardzo ciekawe i ważne dla historii Radomia miejsce. Dlatego też radni chcą wpisać go do obszaru Parku Kulturowego Stary Radom, obejmującego: Piotrówkę, Plac Stare Miasto, Stary Ogród oraz Miasto Kazimierzowskie. – Rewitalizacja tego terenu nie będzie możliwa bez „rewitalizacji ludzi”. Parafia przeprowadziła wiele konsultacji społecznych, z których wynika, że na tym obszarze mieszka dużo osób z problemami z prawem, alkoholizmem. Chciałbym, aby było to uwzględnione przy planach rewitalizacji – podkreślił ks. Tuszyński.

Jedną z najcenniejszych pamiątek dziś znajdujących się w kościele św. Wacława jest fragment płyty nagrobnej z XIII wieku, ustawionej w prezbiterium, a odsłoniętej 30 lat temu. Po jej renowacji odsłonięto wierzch, na którym znajduje się wyobrażenie miecza nieznanego rycerza, być może krzyżowca. Wskazują na to inne pochówki, jakie odkryto w podziemiach pod posadzką kościoła, gdzie na jednej z trumien widniał krzyż maltański. Kolejnym eksponatem znajdującym się poza świątynią jest dzwon gotycki, który znajduje się obecnie w kościele w Pasztowej Woli oraz krzyż z 1380 roku, będący w zbiorach Muzeum Czartoryskich w Puławach. Zachowały się też drzwi Piotra Prasma z Klwowa z drugiej połowy XV wieku, obecnie przechowywane w zbiorach Muzeum im. Jacka Malczewskiego w Radomiu.

Kościół pod wezwaniem św. Wacława jest jednym z najstarszych obiektów w Radomiu. Wzniesiono go jako drewniany kościół w II połowie XII w. Pod koniec XIII wybudowano na tym miejscu kościół z cegły palonej, rozbudowany najpierw w XV, a później w XVI w. W 1802 r. kościół zajęli Austriacy na magazyn wojskowy. W okresie Księstwa Warszawskiego był częściowo przebudowany i użytkowany nadal na cele magazynowe. Dalszej przebudowie uległ w połowie XIX w., kiedy został zamieniony przez władze rosyjskie na etapowe więzienie skąd wywożono zesłańców na Syberię. W latach 1922/1923 kościół był szpitalem epidemicznym, przeznaczonym dla chorych na tyfus podczas szalejącej wówczas w Radomiu epidemii tej choroby. W okresie międzywojennym użytkowany był jako dom starców, następnie mieścił się w nim Oddział Psychiatryczny Szpitala Miejskiego. 24 marca 1978 r. obiekt sakralny powrócił do Kościoła.