Rektor seminarium w Płocku: otrzymany dar wolności wymaga troski i czujności

Otrzymany dar wolności wymaga nieustannej troski i czujności. Jako Kościół mamy obowiązek być wdzięczni Panu czasów, za to, że obdarza wolnością każdego z nas i nasz naród – napisał ks. prał. Marek Jarosz, rektor Wyższego Seminarium Duchownego w Płocku, w liście skierowanym do wiernych. Jest on czytany w kościołach diecezji płockiej w drugi dzień świąt Bożego Narodzenia.

W swoim liście ks. prał. Marek Jarosz, rektor Wyższego Seminarium Duchownego w Płocku napisał, że „Bóg wkroczył w historię, by pozostać z nami do końca świata”. Jego władza leczy ludzkie rany, podnosi naturę na wyżyny ducha oraz buduje pokój z Bogiem i ludźmi. Takiego działania każdy doświadcza w czasie Bożego Narodzenia.

Stwierdził, że Polacy mają szczególne zobowiązanie, by Bogu wyśpiewać uroczyste „Te Deum”. W nowym roku będą dziękować za wielkiego i świętego Polaka – św. Stanisława Kostkę, a także za dar niepodległości, otrzymany w 1918 roku.

„Rozpoczynamy wielkie narodowe świętowanie odrodzenia się naszej Ojczyzny, które dla wątpiących było wynikiem zbiegu okoliczności i określonej sytuacji politycznej – dla wierzących darem niebios i owocem modlitwy kilku pokoleń” – przypomniał rektor.

Zaznaczył też, że Boże Narodzenie jest przypomnieniem, że „odkupienie człowieka dokonało się w słabości narodzonego Dziecięcia”. Pozorna niemoc niemowlęcia sprawiła, że każdy, kto kroczy w ciemnościach może ujrzeć światłość wielką (por. Iz 9,1). Jest to możliwe tylko wtedy „gdy wiara w Syna Bożego stanie się naszym codziennym pokarmem, a pragnienie adoracji Pana potrzebą serca”.

Podkreślił też, że wiara narodu i gotowość do największego poświęcenia rodziła narodowych bohaterów i świętych oraz dawała niezłomnych kapłanów – „świadków cudu betlejemskiej nocy”. Nawet w mrokach niewoli Ojczyzny nie zabrakło odważnych głosicieli Dobrej Nowiny, a ogromną rolę w podtrzymywaniu polskości zawsze odgrywał Kościół.

„To dzięki niemu świątynie mogły być oazą, gdzie smakowano wolności w myśleniu, a język ojczysty brzmiał dumnie i odważnie. Niestety, wielu księży, również z naszej diecezji, musiało za to zapłacić wysoką cenę. Dzielili losy zesłańców, byli wyrzucani ze swoich diecezji i parafii, składali swoje życie na ołtarzu. A kiedy sto lat temu odzyskano wolność, potrafili ją w pełni zagospodarować” – stwierdził ks. Marek Jarosz.

To wówczas w diecezji płockiej powstały nowe budynki seminaryjne, Muzeum Diecezjalne, biblioteka. Nie zapomniano też o sprawach społecznych, tworzono komitety pomocy głodnym oraz pomagano dzieciom robotników. Płockie seminarium ponownie stało się wtedy ważnym ośrodkiem, tętniącym modlitwą, nauką i pracą.

„Otrzymany dar wolności wymaga nieustannej troski i czujności – podkreślił ks. Jarosz. – Przedwieczny Doradca, Bóg Mocny, Książę Pokoju jest obecny w historii naszej Ojczyzny. Wchodzi w naszą teraźniejszość ze Swoją mądrością, mocą i pokojem. Zaprasza do głoszenia Jego orędzia. Jako Kościół mamy obowiązek być wdzięczni Panu czasów za to, że daje nam moc wyrwania się z niewoli grzechu i obdarza wolnością każdego z nas i nasz naród” – napisał rektor.

Dodał, że wychowawcy seminaryjni mają świadomość, iż „kapłan troszczący się o świętość swoją i powierzonych sobie wiernych, powinien być animatorem pamięci narodowej i gorącym orędownikiem wychowania patriotycznego”. Miłość do Ojczyzny, wyrastająca z ducha wiary, splata się ze „społecznym zaangażowaniem i działaniem na rzecz dobra wspólnego”.

Rektor poprosił też o modlitwę w intencji powołań za wstawiennictwem św. Stanisława Kostki – patrona Polski, diecezji płockiej i seminarium oraz patrona dzieci i młodzieży, którego Rok Jubileuszowy 450-lecia narodzin dla nieba wkrótce rozpocznie się w diecezji.

Życzył też, aby codzienne poszukiwanie Nowonarodzonego i świadectwo miłości do Niego zachęciło młodych do pójścia drogą kapłańską, a Rok św. Stanisława Kostki był czasem rodzenia się nowych powołań oraz dziękczynienia za dar wolności.

List rektora płockiego seminarium jest dziś czytany w kościołach diecezji płockiej. Jego lekturze towarzyszy zbiórka środków na cele edukacyjne.