Religie przeciw przemocy

W 1986 r. św. Jan Paweł II zadziwił świat, zapraszając do Asyżu przedstawicieli różnych religii na modlitwę w intencji pokoju na świecie. Trzydzieści lat później zgromadzenia takie nikogo już nie dziwią. Co roku w jednym z miast Wspólnota św. Idziego organizuje międzyreligijne spotkania w „duchu Asyżu”. W tegorocznym, które znów odbyło się w mieście św. Franciszka, wziął udział papież Franciszek.

Udało się znaleźć taką formę tych spotkań, by nie mogło być mowy o jakimkolwiek synkretyzmie czy zamazywaniu różnic religijnych. Wyznawcy każdej religii zbierają się na modlitwie osobno, zgodnie z własnym obrządkiem, a chrześcijanie różnych wyznań gromadzą się wspólnie na nabożeństwie ekumenicznym. Łączą ich natomiast symboliczne gesty: przekazanie sobie nawzajem znaku pokoju, zapalenie świec na jednym kandelabrze, wspólny posiłek.

Przywódcy religijni uczą się ze sobą rozmawiać, a nawet nawiązują więzy przyjaźni. We wspólnym apelu mówią jednym głosem, że to nie religia jako taka jest czynnikiem wojen, lecz jej wykorzystywanie w celach politycznych. Wojna w imię religii tak naprawdę jest wynaturzeniem samej religii, gdyż Bóg pragnie dla ludzi pokoju. Dlatego ci, którzy przyzywają Jego imienia, aby usprawiedliwić terroryzm, przemoc i wojnę, nie podążają Jego drogą.

Zamiast więc zwalczać religię, trzeba usunąć prawdziwe przyczyny wojen: żądzę władzy i pieniędzy, chciwość handlarzy bronią, chęć zemsty za krzywdy doznane w przeszłości, nędzę i nierówności społeczne, wyzysk i brak poszanowania dla ludzkiego życia. Uczestnicy spotkania w Asyżu są przekonani, że prawdziwy pokój nastanie dopiero wówczas, gdy „zglobalizowany świat stanie się rodziną narodów”.