Relikwie polskich błogosławionych w kaplicy szpitalnej we Wrocławiu

W kaplicy pw. św. Łukasza w Uniwersyteckim Szpitalu Klinicznym we Wrocławiu odbyła się uroczystość wprowadzenia relikwii dwóch błogosławionych kobiet szczególnie związanych ze służbą chorym – s. Ewy Bogumiły Noiszewskiej i s. Marty Wieckiej. Relikwie pozostaną w kaplicy, która jest kościołem jubileuszowym w Roku Świętym, a następnie będą peregrynować po szpitalach, placówkach medycznych i domach opieki na terenie archidiecezji wrocławskiej.

Mszy świętej w niedzielne popołudnie 14 grudnia przewodniczył ks. dr Marcin Kołodziej, asystent kościelny Dolnośląskiego Oddziału Stowarzyszenia Lekarzy Katolickich oraz proboszcz parafii w Wierzbicach. W uroczystości wzięli udział kapelani, personel medyczny, pacjenci oraz wierni.

Ks. Krzysztof Jankowski, kapelan szpitalny z parafii pw. św. Franciszka z Asyżu we Wrocławiu, podkreślił, że obecność relikwii w przestrzeni szpitalnej ma szczególny wymiar duchowy. – To zaproszenie do refleksji nad wiarą i powołaniem, ale też znak nadziei dla chorych i tych, którzy im służą – zaznaczył.

Przypomniał życiorysy obu błogosławionych. S. Ewa Noiszewska, zakonnica ze Zgromadzenia Sióstr od Aniołów i lekarka, podczas II wojny światowej niosła pomoc rannym, więźniom i Żydom, nie zważając na grożące jej niebezpieczeństwo. Zginęła rozstrzelana przez Niemców 19 grudnia 1942 roku za udzielanie pomocy Żydom. Beatyfikował ją św. Jan Paweł II w 1999 roku w gronie 108 męczenników II wojny światowej.

Drugą patronką wydarzenia była s. Marta Wiecka, Siostra Miłosierdzia św. Wincentego a Paulo, pielęgniarka oddana chorym bez względu na ich pochodzenie czy wyznanie. W 1904 roku, zastępując ojca rodziny, podjęła się dezynfekcji domu po chorej na tyfus. Sama zaraziła się i zmarła 30 maja tego samego roku. Jej pogrzeb zgromadził wiernych różnych wyznań, a grób w Śniadynie do dziś jest miejscem modlitwy. Beatyfikowana została w 2008 roku we Lwowie.

Homilię podczas  Mszy św. z wprowadzeniem relikwii wygłosił ks. dr Kołodziej, który nawiązał do perspektywy nieba i dojrzewania wiary w codziennym życiu, zwłaszcza naznaczonym cierpieniem. Podkreślił, że Eucharystia nie jest jedynie religijnym obowiązkiem, ale wielkim darem i przywilejem spotkania z Chrystusem. Zachęcał, by patrzeć na niebo z nadzieją, a wiarę traktować jako drogę, która wraz z życiem człowieka powinna się rozwijać i pogłębiać.

Na zakończenie przypomniał, że celem ludzkiego życia jest pełnia relacji z Bogiem. – Niebo to nie tylko miejsce, ale stan bycia blisko Niego, pełnią relacji z Nim. Dlatego nie powinniśmy tracić z oczu ostatecznego celu – podkreślił, wskazując, że nawet w doświadczeniu choroby i słabości człowiek nie jest pozbawiony nadziei.