Objawienia Maryi przypominają o wartościach, których trzeba bronić – mówił 3 lipca w Lublinie bp Krzysztof Nitkiewicz.

Ordynariusz sandomierski przewodniczył Mszy św. z okazji 62. rocznicy „cudu łez”, który miał miejsce w archikatedrze lubelskiej.

„W 1949 roku, u początku stalinowskiej nocy, kiedy wielu najszlachetniejszych synów ojczyzny było w więzieniach, zostało zesłanych na Syberię, wielu czekało na procesy, gdy tracono nadzieję, Maryja upomniała się o swoje dzieci” – powiedział bp Nitkiewicz.

Ordynariusz sandomierski podkreślił, że w dzisiejszych czasach szczególnie potrzebne jest pielęgnowanie wspólnej modlitwy rodzinnej i udziału w Eucharystii. Dodał, że współczesne rodziny najbardziej osłabia kryzys wiary i religijności.

„Oczekujemy od władz takich działań, by zapewnić rodzinom jeszcze bardziej godny rozwój i godziwe utrzymanie, aby młode pokolenie nie musiało szukać chleba i szans godziwego rozwoju poza granicami kraju. Polska wymiera i nie tylko ze względu na emigrację młodego pokolenia, ale i brak odpowiedniej troski o rodzinę, zwłaszcza wielodzietną” – zaznaczył bp Nitkiewicz.

Po mszy św., którą koncelebrowali administrator diecezji lubelskiej bp Mieczysław Cisło, biskupi pomocniczy Ryszard Karpiński i Artur Miziński, a także zamojsko-lubaczowski bp Wacław Depo, ulicami Lublina przeszła procesja różańcowa.

3 lipca 1949 roku w archikatedrze lubelskiej zauważono łzy na obliczu Matki Bożej. Mimo ostrożnego stanowiska władz kościelnych doprowadziło to do ożywienia kultu Maryi.

Zjawisko zbadała komisja, w skład której weszli m.in. chemik i konserwator. Biskup lubelski Piotr Kałwa zalecał zachować ostrożność i prowadzić dalsze badania naukowe, jednak sytuacja polityczna nie pozwoliła na to i po pierwszych próbach laboratoryjnych obrazu gruntownie nie przebadano.

Mimo ostrożnej postawy biskupa przed obraz ściągały pielgrzymki z całej Polski, co nie spodobało się władzom, które podejmowały różne działania, by zapobiec rozprzestrzenianiu się kultu, łącznie z aresztowaniami wikariuszy, służby kościelnej i świeckich.

Wbrew tym działaniom kult Maryi stale się rozwijał, dopiero jednak w 1981 r. uczczono uroczyście rocznicę cudownych zdarzeń, odprawiając nabożeństwo przed katedrą i niosąc obraz w procesji ulicą Królewską.

Władze państwowe dały pozwolenie na urządzenie uroczystości poza katedrą także w stanie wojennym. W styczniu 1988 r. Stolica Apostolska zatwierdziła trwałość kultu Matki Bożej. 26 czerwca obraz koronowano.

– Zasadniczym sensem objawień maryjnych jest uświadomienie ludziom ciągłej aktualności Ewangelii – przypomniał abp Henryk Hoser podczas uroczystości w Lublinie 3 lipca.

W 60. rocznicę „cudu łez” w archikatedrze lubelskiej arcybiskup warszawsko-praski odprawił Mszę świętą, a potem poprowadził procesję różańcową ulicami miasta.

Jak co roku w uroczystościach tłumnie uczestniczyli mieszkańcy miasta, a także pielgrzymi – m.in. ze Świdnika, Łęcznej i Konopnicy.

Celebrans przypomniał kontekst objawień w 1949 roku, o których wieść obiegła całą Polskę i wzburzyła władze. Mówił o narastającej opresji komunizmu, likwidacji niepodległościowego podziemia, masowej grabieży prywatnej własności w ramach walki z wrogami ludu i tępienia tzw. kułaków.

Abp Hoser przypomniał także, jak wyglądała sytuacja Kościoła. „Agitatorzy wszczepiali społeczeństwu tzw. naukowy światopogląd, wolny od religii i wiary uważanych za opium dla ludu. Ateizacja była synonimem postępu nowej klasy robotniczej, ludu pracującego miast i wsi”

„Wydawałoby się, że triumf komunizmu w Polsce jest bliski i że społeczeństwo odejdzie od Kościoła. W takiej atmosferze zastraszenia i dwuznaczności w Lublinie stał się cud. 3 lipca 1949 roku w katedrze lubelskiej s. Barbara, szarytka, po sumie niedzielnej przyklękła przed kopią obrazu Matki Bożej Częstochowskiej i dostrzegła krwawe łzy płynące z prawego oka Maryi. Siostra pobiegła do kościelnego, później do księdza, a wieść szybko obiegła Lublin i wkrótce całą Polskę” – przypomniał abp Hoser okoliczności cudownego zdarzenia.

Abp Hoser zauważył, że mimo natychmiastowej reakcji władz, która organizowała ośmieszające wydarzenie masówki, napastliwej kampanii w prasie i radiu, izolowania Lublina od reszty kraju, wierni nie dali się zastraszyć. – Łaska okazała się silniejsza, okazała swą wyższość nad naturą. Boga nie udało się zamknąć w więzieniu i w doktrynerskich zaklęciach, co intuicja wiernych natychmiast wyczuła – powiedział.

Analizując sens Maryjnego objawienia, abp Hoser przywołał słowa Jezusa, kiedy płacze nad Jerozolimą, miastem, które nie rozpoznało czasu nawiedzenia. – Rolą Najświętszej Marii Panny jest Jej udział w historii zbawienia, w życiu Kościoła. Przypomina Ona obecność Syna Bożego w życiu osób, społeczeństw, Jego słowa i czyny, Jego ewangelię. Matka płacze wraz z synem. Matka, która nas zna, zna także naszą przyszłość, dlatego ostrzega – mówił.

Po Eucharystii na ulice miasta wyruszyła procesja różańcowa z kopią cudownego obrazu. Uroczystości poprzedził Tydzień Maryjny w archikatedrze, w czasie którego wierni słuchali o znakach, jakie Bóg daje swojemu ludowi, poprzez cudowne zdarzenia, a świadectwem tego są np. sanktuaria.

Łzy na obrazie Matki Bożej znajdującym się w bocznej kaplicy w archikatedrze lubelskiej zauważono w niedzielę 3 lipca 1949 r. Obchodzono wtedy rocznicę poświęcenia diecezji Niepokalanemu Sercu Najświętszej Maryi Panny.

Wiadomość dotarła do kościelnego, który po obejrzeniu wizerunku, opowiedział o zdarzeniu wikariuszowi. Do katedry zaczął napływać tłum, ze względów bezpieczeństwa biskup pomocniczy polecił zamknąć na noc świątynię.

Następnego dnia bp Piotr Kałwa powołał komisję do zbadania zjawiska, w skład której weszli m.in. kanclerz kurii, lekarz i chemik. Późnym wieczorem, bez obecności wiernych, obraz zdjęto z ołtarza. Analizę pod kątem zawartości ludzkiej krwi lekarz z komisji wykonał w laboratorium Wojewódzkiego Szpitala Klinicznego.

Badanie nie wykazało składników krwi. Pojawiły się sugestie, by badania powtórzyć w doskonalszym laboratorium, lecz w tamtych warunkach politycznych okazało się to niemożliwe. Skład chemiczny łzy pozostał nieznany. Ustalono, że na pewno nie były to krople wody pochodzące z kropidła ani skroplona para wodna.

Bp Piotr Kałwa skierował list do wiernych, utrzymany w ostrożnym tonie. List potwierdzał nadprzyrodzone moce płynące z obrazu Matki Bożej, wskazując na liczne nawrócenia, oblężone konfesjonały, pogłębienie życia moralnego i religijnego. Biskup apelował do kapłanów, by powstrzymali lud od pielgrzymek do katedry.

Wiadomość o płaczącym obrazie szybko rozniosła się po Polsce. Napływ ludzi był olbrzymi. Stwierdzono uzdrowienia, świadectwa spisywano w specjalnej księdze w zakrystii, która zaginęła w czasie rewizji UB w katedrze.

Władza starała się przeciwdziałać kultowi. Kasy kolejowe i autobusowe otrzymały zakaz sprzedaży biletów do Lublina, na rogatkach i dworcach milicja sprawdzała dowody osobiste i spisywała personalia. 10 lipca na ulice wyjechały wozy strażackie i wiernych zdążających do katedry lały wodą. W wyniku prowokacji w katedrze zmarła młoda dziewczyna. Po tym wydarzeniu nasiliła się propaganda komunistyczna.

17 lipca na Placu Litewskim władze zorganizowały wiec przeciw „politykierom w sutannach”. W wyniku kolejnej prowokacji pod komisariat MO udała się grupa ludzi, by uwolnić aresztowanych wcześniej porządkowych – urządzono łapankę i aresztowano ich. W związku z aresztowaniami kuria 18 lipca wystosowała pismo do duchowieństwa z prośbą, by powstrzymało wiernych od pielgrzymek. Aresztowano także wikariuszy z katedry, kościelnych, zastępcę organisty, lekarza z komisji i siostrę szarytkę. Aresztowanych traktowano brutalnie, do rozprawy sądowej jednak nie doszło – dzięki osobistej interwencji prymasa Wyszyńskiego aresztowanych uwolniono w lipcu 1950 r.

Dopiero w 1975 r. w katedrze zorganizowano uroczystość rocznicową. W 1981 r. obraz przeniesiono procesjonalnie w otoczeniu ok. 30 tys. wiernych ul. Królewską.

Obraz koronował 26 czerwca 1988 r. kard. Józef Glemp. W uroczystości wzięło udział ok. 350 tys. wiernych.