80. rocznica konsekracji pierwszego biskupa pomocniczego archidiecezji częstochowskiej

80 lat temu, 18 października 1936 r. w katedrze Świętej Rodziny w Częstochowie odbyły się uroczystości konsekracji Antoniego Jacka Zimniaka pierwszego ówczesnego biskupa sufragana (pomocniczego) diecezji częstochowskiej. Konsekratorem był bp Teodor Kubina, ordynariusz diecezji częstochowskiej, a współkonsekratorami byli: biskup polowy Józef Gawlina i biskup pomocniczy z Kielc Franciszek Sonik.

Tamte uroczystości odnotował tygodnik katolicki „Niedziela”. Już 30 sierpnia 1936 r. „Niedziela” podając informację o nominacji ks. Antoniego Jacka Zimniaka na biskupa sufragana diecezji częstochowskiej poinformowała swoich czytelników, że biskup nominat dał się poznać jako „gorliwy kapłan, dobry mówca i pisarz”.

„Niedziela” przygotowując swoich czytelników do uroczystości konsekracji w numerze 42 z 18 października 1936 r. opisała szczegółowo obrzędy konsekracji biskupiej. Natomiast same uroczystości konsekracji autorzy „Niedzieli” opisali w numerze 43 z 25 października 1936 r. „Niedziela” podkreśliła, że konsekracja pierwszego biskupa – sufragana diecezji częstochowskiej „stała się wielkim świętem dla całej diecezji”. Autor relacji z uroczystości konsekracji zaznaczył, że na uroczystości przybyło duchowieństwo, rzesze wiernych, biskupi ale także przedstawiciele społeczeństwa i władz miejskich: starosta Rozmarynowski i prezydent Henszel, gen. Gąsiorowski.

Antoni Jacek Zimniak urodził się 3 stycznia 1878 r. we wsi Niekłań Mały w par. Niekłań Wielki niedaleko Końskich. Rodzicami jego byli Jacek i Józefa z Widulińskich. Do szkoły elementarnej uczęszczał w rodzinnej miejscowości, a potem do seminarium nauczycielskiego w Solcu. Z seminarium nauczycielskiego przeniósł się do męskiego progimnazjum w Pińczowie, które ukończył w 1899 r. Przez jeden rok pracował jako nauczyciel w szkole w Kozłowie w pow. Radom. W 1900 r. wstąpił do Seminarium Duchownego w Kielcach. Niższe i wyższe święcenia otrzymał z rąk biskupa kieleckiego Tomasza Teofila Kulińskiego – święcenia kapłańskie w dniu 24 września 1905 r.

Po święceniach kapłańskich pracował jako wikariusz w Stopnicy, a następną w Grodźcu od dnia 10 sierpnia 1907 r. już za rządów diecezją kielecką administratora ks. Franciszka Brudzyńskiego. W dniu 22 sierpnia 1908 r. przez władzę diecezjalną został przeniesiony do parafii Gołonóg, z tym, że miał zamieszkać w Strzemieszycach. Kielecki Konsystorz Generalny polecił mu wówczas prowadzenie nauczania religii w tamtejszych szkołach elementarnych i średnich. Po roku pracy dnia 11 września 1909 r. został przeniesiony na stanowisko kapelana szpitalnego w Dąbrowie Górniczej z równoczesnym obowiązkiem nauczania w miejscowych szkołach. Nominację na nauczyciela religii z Łódzkiej Dyrekcji Szkolnej otrzymał w dniu 7 grudnia 1909 r. Po trzech latach pracy w Dąbrowie Górniczej biskup kielecki Augustyn Łosiński mianował go wikariuszem w parafii Włodowice pismem z dnia l marca 1912 r. Po krótkim okresie pracy w tej placówce duszpasterskiej został przeniesiony na kapelana przy kopalni „Saturn" w Czeladzi, gdzie również miał spełniać funkcję prefekta w tamtejszej szkole. Nieco wcześniej, bo w dniu 10 lipca 1913 r. otrzymał nominację na administratora parafii Potok w pow. stopnickim, ale prawdopodobnie nie otrzymał wówczas aprobaty władz carskich.

W dniu 4 maja 1918 r. ks. Zimniak został mianowany proboszczem parafii Stradów, a w dniu 21 marca 1919 r. został przeniesiony do parafii Sędziszów. W Sędziszowie dekretem z dnia 5 maja 1919 r. został mianowany dziekanem miejscowego dekanatu Krzcięcice. W uznaniu dotychczasowych zasług bp Augustyn Losiński wyjednał mu w Rzymie godność szambelana papieskiego w dniu 9 października 1923 r. Następnie został proboszczem w parafii Będzin, a zarazem dziekana dekanatu będzińskiego. Był spowiednikiem sióstr pasjonistek w Grodźcu od 12 lutego 1925 r. oraz od 4 września 1925 r. opiekunem Związku Młodzieży Tercjarskiej Wzajemnej Pomocy w dekanacie będzińskim.

Na mocy bulli papieża Piusa XI Vixdum Poloniae unitas, powołującej diecezję częstochowską, całe Zagłębie Dąbrowskie znalazło się w jej granicach. Od początku pracy pasterskiej bp. Teodora Kubiny należał do jego najbliższych współpracowników. Pełnił obowiązki sędziego Sądu Biskupiego, konsultora diecezjalnego oraz członka diecezjalnej komisji czuwającej nad czystością wiary i głoszonej nauki. Jako wikariusz generalny od 1 sierpnia 1929 r. kierował diecezją podczas wyjazdów bp. Kubiny. W tym czasie wydatnie przyczynił się do organizowania w diecezji Akcji Katolickiej, a po powstaniu został jej asystentem kościelnym. W Akcji Katolickiej widział skuteczne narzędzie do odrodzenia polskiego społeczeństwa.

Papież Pius XI na prośbę bpa Kubiny obdarzył go w dniu 19 listopada 1931 r. godnością prałata domowego Jego Świątobliwości. Po kilku latach pracy bullą z dnia 6 lipca 1936 r. został mianowany pierwszym biskupem pomocniczym w diecezji częstochowskiej, tytularnym biskupem Dionysiany. Konsekracja odbyła się dnia 18 października 1936 r. w katedrze częstochowskiej. Konsekratorem był bp Teodor Kubina, a współkonsekratorami bp polowy Józef Gawlina i bp pomocniczy z Kielc Franciszek Sonik. Uroczystości konsekracyjne odbyły się przy licznym udziale duchowieństwa diecezjalnego i zakonnego, przedstawicieli miasta, wojskowej kompanii honorowej i licznie zgromadzonych wiernych z całej diecezji, a zwłaszcza z Zagłębia Dąbrowskiego. Jako biskup Antoni Jacek Zimniak brał również czynny udział w pracach Akcji Katolickiej w diecezji, a jego przemówienie na zakończenie Tygodnia Społecznego w Sosnowcu świadczyło o jego znajomości zagadnienia. W tym przemówieniu wygłoszonym dnia 21 kwietnia 1937 r. m.in. zwracał uwagę na wielkie niebezpieczeństwo, jakie groziło światu ze strony bezbożnego hitleryzmu.

Opublikował ponad 40 artykułów na łamach Tygodnika Katolickiego „Niedziela”, Gońca Częstochowskiego i Czynu Katolickiego. Po bp. Zimniaku zachowały się również rękopisy jego 187 kazań. Zachował się także w maszynopisie zbiór kazań o Sercu Pana Jezusa, który świadczy o jego głębokiej pobożności. Wszystkie zostały wygłoszone w latach 1930-41, w większości w Częstochowie.

W trudnych warunkach okupacyjnych został mianowany proboszczem parafii św. Barbary w Częstochowie w dniu 14 września 1942 r. Zmarł 26 stycznia 1943 r. Pochowany został na cmentarzu św. Rocha w Częstochowie.