Rodzinny mainstream

Ubiegłotygodniowy warszawski zjazd Europejskiej Federacji Stowarzyszeń Rodzin Katolickich był miejscem wymiany doświadczeń i planowania strategii na rzecz rodziny na szczeblu europejskim.

Jest to niezbędne, gdyż nigdy rodzina nie była w tak poważnym kryzysie oraz jej pozycja w społeczeństwie nie była tak silnie podważana. O ile przez wieki rodzina uznawana była za najważniejszą komórkę społeczeństwa i cieszyła się szczególną ochroną, to dziś stoimy wobec kulturowej rewolucji, której celem jest o ile nie zniszczenie, to osłabienie rodziny – poprzez zrównanie jej z innymi typami związków, w tym homoseksualnymi.

Jesteśmy świadkami paradoksu. Rozwija się politykę rodzinną. Równocześnie nurty inspirowane m.in. teorią gender walczą o zmiany w prawodawstwie, które doprowadzą do zaprzepaszczenia uprzywilejowanej pozycji rodziny. Godzić to może w podstawy naszej cywilizacji. Jej dynamiczny rozwój wynikał z personalistycznej wizji człowieka oraz szacunku – i szczególnej pozycji społecznej – jaką cieszyła się rodzina.

Obecni w Warszawie przedstawiciele 15 krajów wskazali więc na konieczność tworzenia „mainstreamu rodzinnego” w instytucjach i państwach UE. Dużą rolę odegrać może w tym Polska, gdyż – jak wykazał Marek Jurek – w ramach prac Parlamentu Europejskiego w ostatnim czasie najwięcej głosów w obronie życia i rodziny padło ze strony naszych deputowanych.

Rodzinny mainstream rozwijany być powinien zarówno na poziomie instytucji europejskich, jak i w państwach narodowych. Dużą rolę do odegrania mają stowarzyszenia i ruchy katolickie. A do tego muszą uwierzyć, że żaden lewicowy determinizm nie obowiązuje, a historię możemy wziąć w nasze ręce. Warunkiem tego jest skuteczne formułowanie postulatów, a przede wszystkim świadectwo, że rodzina jest najlepszą drogą do szczęścia. Jeśli chrześcijanie będą zdolni pokazać to światu, żadna rewolucja kulturowa się nie powiedzie.

Marcin Przeciszewski