Rok Wiary – statystyka i tajemnica

Kongresy ewangelizacyjne, Dziedziniec Dialogu, modlitwa na warszawskim stadionie, katechezy, sesje naukowe, pielgrzymki, marsze – bilans Roku Wiary, który rozpoczął się w 50. rocznicę inauguracji Soboru Watykańskiego II w 2012 r., a kończy w najbliższą uroczystość Chrystusa Króla, wygląda imponująco.

Inicjator obchodów, Benedykt XVI, pragnął, aby wierni w tym czasie pogłębili swą więź z Bogiem, Kościół dotarł do ochrzczonych, którzy odeszli, a także do tych, którzy nigdy nie byli blisko – ateistów i wątpiących. Stałym punktem odniesienia miały być Ewangelia i wiara Kościoła, której jaśniejącym wyrazem są dokumenty Soboru Watykańskiego oraz Katechizm Kościoła Katolickiego.

Wielka liczba inicjatyw w Polsce ukazała oblicze wspólnoty wiernych – dynamicznej, pełnej inwencji, studiującej prawdy wiary, modlącej się, ewangelizującej. Podsumowując miniony czas bp Grzegorz Ryś stwierdził, że obchody ujawniły dziesiątki tysiące ludzi, zatroskanych o wiarę i jej przekaz. Dodajmy – w tym bardzo wielu młodych ludzi. Trawestując znane powiedzenie – wieści o rychłej śmierci Kościoła są przedwczesne.

Ale statystyka kongresów, sympozjów i pielgrzymek nie ujawni, czy został zrealizowany najważniejszy cel. Nie wiemy, do ilu ludzi wątpiących i niewierzących dotarło świadectwo ewangelizatorów, a na tej grupie najbardziej zależało Ojcu Świętemu. Ich liczba, co oczywiste, jest tajemnicą. Ludzie, widzący w Chrystusie jedyny ratunek dla pustynniejącego świata, muszą dalej działać w ciemności – wierni, obojętni na efekty, które być może ujawnią się długo po ich śmierci.

Alina Petrowa-Wasilewicz