Sandomierz: modlitwa o beatyfikację ks. Wincentego Granata

W 38. rocznicę śmierci Sługi Bożego ks. Wincentego Granata, wybitnego teologa i b. rektora KUL, modlili się wczoraj w Sandomierzu jego byli studenci, wspólnota seminaryjna, siostry zakonne oraz liczni wierni świeccy o jego rychłą beatyfikację. W kościele seminaryjnym pw. św. Michała Archanioła Mszy św. przewodniczył bp prof. Józef Wróbel z Lublina.

Biskup sandomierski Krzysztof Nitkiewicz powiedział na początku Mszy, że ks. Granat był świątobliwym kapłanem, rektorem oraz naukowcem o niezwykłej wiedzy. Przyjmował zawsze postawę pokornego sługi, aby światło Chrystusa mogło zajaśnieć, jak największym blaskiem – podkreślił ordynariusz.

Z kolei bp Józef Wróbel mówił w homilii, że ks. Granat wielokrotnie potwierdził, że najbardziej ukochał Prawdę, którą jest sam Bóg, i która prowadzi do miłości ofiarnej, dania siebie innym. Dlatego dziś, jeśli chcemy czynić dobro potrzeba nie wybitnej inteligencji czy zdolności, ale wysiłku woli i gestu miłości – wskazywał lubelski biskup pomocniczy.

Po zakończonej Mszy św. modlono się o beatyfikację Sługi Bożego także przy tablicy poświęconej jego osobie oraz miejscu gdzie znajdują się doczesne szczątki ks. Wincentego Granata.

Poprzedniego dnia 10 grudnia  w Ćmielowie, w parafii urodzenia kandydata na ołtarze, także modlono się o jego beatyfikację podczas Mszy św. Odsłonięto też tablicę jemu poświęconą.

Ks. prof. Zdzisław Janiec, postulator procesu beatyfikacyjnego podkreślił, że tablica ufundowana przez miejscowych duszpasterzy i parafian jest niezwykłe ważnym elementem pamięci o tym wielkim kapłanie i teologu.

Wincenty Granat urodził się 1 kwietnia 1900 r. w Ćmielowie koło Ostrowca Świętokrzyskiego. Szkołę średnią (1914-1918) i studia seminaryjne (1918-1923) ukończył w Sandomierzu. W 1923 r. podjął studia specjalistyczne na Papieskim Uniwersytecie Gregoriańskim w Rzymie, które ukończył uzyskując stopień doktora filozofii (1925) i teologii (1928).

W czasie studiów, 24 sierpnia 1924 r., w katedrze sandomierskiej przyjął święcenia kapłańskie. Po powrocie do kraju pełnił w Radomiu funkcję prefekta szkół powszechnych i średnich (1928-1933).

Wykładał przedmioty filozoficzne oraz teologię dogmatyczną (1933-1958) w Wyższym Seminarium Duchownym w Sandomierzu. 1952 r. związał się z Katolickim Uniwersytetem Lubelskim, gdzie był kierownikiem katedry teologii dogmatycznej, fundamentalnej i porównawczej.

Piastował stanowisko prodziekana Wydziału Teologii KUL (1956-1958) oraz rektora tej uczelni (1965-1970). 1970 r. zrezygnował z funkcji rektora KUL-u i przeniósł się do Opola Lubelskiego, gdzie kontynuował działalność pisarską i duszpasterską.

Uznawany jest za jednego z najwybitniejszych polskich dogmatyków przez całe życie prowadził intensywną pracę naukową, której owocem jest ponad 330 publikacji. Jest autorem szeregu prac o charakterze filozoficzno-teologicznym, w tym dziewięciotomowej Dogmatyki katolickiej oraz dwutomowego dzieła: Ku człowiekowi i Bogu w Chrystusie. Brał m.in. udział w pracach redakcyjnych Encyklopedii Katolickiej, „Roczników Teologiczno-Kanonicznych” oraz „Zeszytów Naukowych KUL”.

W 1977 r. powrócił do Sandomierza, gdzie zmarł w opinii świętości 11 grudnia 1979 r. i został pochowany na cmentarzu katedralnym. 12 czerwca 1995 r. rozpoczął się jego proces beatyfikacyjny.