Sandomierz: sesja naukowa poświęcona kandydatowi na ołtarze ks. Granatowi

Z okazji dobiegającego końca etapu diecezjalnego procesu beatyfikacyjnego sługi Bożego ks. Granata, odbyła się 10 grudnia w sandomierskim seminarium duchownym sesja naukowo–pastoralna, poświęcona jego życiu i dorobkowi naukowemu oraz prowadzonemu procesowi beatyfikacyjnemu. Mszy dziękczynnej odprawionej z tej okazji przewodniczył abp Wacław Depo, metropolita częstochowski.

Ks. Zdzisław Janiec, postulator procesu beatyfikacyjnego, poinformował, że etap diecezjalny prowadzonej rozprawy dowodowej, mającej wykazać heroiczność cnót sługi Bożego ks. Wincentego Granata, jest praktycznie na ukończeniu.

– Obecnie jesteśmy w fazie tłumaczenia akt, które mają być przekazane do Stolicy Apostolskiej. Mam nadzieję, że do czerwca przyszłego roku uda nam się sfinalizować ten etap pracy. Dynamizuje nas nadchodzący jubileusz 200. rocznicy powstania diecezji sandomierskiej i 100. rocznicy założenia Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego, ośrodków, z którymi mocno był związany ks. Granat. Ukończenie tego procesu na tym etapie byłoby pięknym darem na czas obchodzonych rocznic – podkreślał ks. Zdzisław Janiec.

Biskup sandomierski Krzysztof Nitkiewicz, zwracając się do debatujących naukowców, zwrócił uwagę na to, że postać ks. Wincentego Granata, wyłaniająca się z usłyszanych świadectw, urzeka płynącą z wiary ojcowską troską o studentów, pracowników naukowych, o prześladowanych.

– Parafrazując tytuł jednego z najważniejszych jego dzieł, ks. Granat śpieszył zawsze ku człowieku i Bogu w Chrystusie. Angażował się całkowicie i z pasją, wykraczając daleko poza ramy urzędowych obowiązków. W tym sensie pozostaje dla nas fascynującym, a zarazem wymagającym nauczycielem. Czyż nie jest to właśnie jednym z celów procesu kanonizacyjnego i ogłaszania kogoś świętym lub błogosławionym? Już tylko z tego powodu warto było rozpocząć starania o wyniesienie na ołtarze sługi Bożego ks. Granata – powiedział bp Nitkiewicz.

O samym przebiegu procesu i jego ważnych i kluczowych momentach mówił ojciec. prof. dr hab. Wiesław Bar z KUL, wskazując, że istotą takiego dochodzenia jest wykazanie w sposób bardzo syntetyczny heroiczności chrześcijańskiego życia w jego różnych aspektach i etapach życia sługi Bożego.

Osobiste świadectwo o ks. Granacie przedstawił dr hab. Zbigniew Narecki, podkreślając niezwykłą i głęboką mądrość kandydata na ołtarze oraz jego prostą, codzienną dobroć wobec studentów, wychowanków i pracowników uczelni.

O przygotowanej i prezentowanej w wielu miejscach wystawie poświęconej ks. Granatowi pt. „Veritatem facientes in caritate” mówiła jej współautorka prof. dr hab. Urszula Paprocka-Piotrowska.

Podczas Mszy św. w swej homilii abp Wacław Depo odniósł się do Adwentu jako czasu, w którym człowiek, poszukując dróg do Boga, ma odnaleźć także drogi do drugiego człowieka. Cytując ks. Wincentego Granata pytał o to, „czy człowiek powołany nie jest tym człowiekiem wiecznie szukającym drogi tajemnicy ku Bogu i człowiekowi w Chrystusie?”

– To szukanie Boga i droga spotkań z Chrystusem, to wszystko jest rzeczywistością dynamiczną, procesem trwającym całe życie. Szukanie wpisane jest w serce powołania: „Niech się weseli serce szukających Boga”. Takie szukanie, jak podkreślał ks. Granat, wymaga od człowieka całego wysiłku jego rozumu, prawości woli, szczerego serca, a także świadectwa innych. A na to wszystko nałożona jest miłosierna miłość Boga i Jego łaska oświecająca rozum i wolę do rozpoznawania i uznania prawdy Bożej. Tylko taka droga może nas poprowadzić do pełnego poznania Boga oraz odkrycia Jego miłości w służbie drugiemu człowiekowi – wskazywał abp Wacław Depo.

Sandomierski kandydat na ołtarze ks. Wincenty Granat urodził się 1 kwietnia 1900 roku w Ćmielowie. Przyjął święcenia kapłańskie w 1924 roku w Sandomierzu. Był wieloletnim wykładowcą – teologiem sandomierskiego seminarium, a także profesorem (1952-1970) i rektorem (1965-1970) Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego.

Uznawany jest za jednego z najwybitniejszych polskich dogmatyków przez całe życie prowadził intensywną pracę naukową, której owocem jest ponad 330 publikacji. Jest autorem szeregu prac o charakterze filozoficzno-teologicznym, w tym dziewięciotomowej Dogmatyki katolickiej oraz dwutomowego dzieła: Ku człowiekowi i Bogu w Chrystusie. Brał m.in. udział w pracach redakcyjnych Encyklopedii Katolickiej, „Roczników Teologiczno-Kanonicznych” oraz „Zeszytów Naukowych KUL”.

W 1977 r. powrócił do Sandomierza, gdzie zmarł w opinii świętości 11 grudnia 1979 r. Został pochowany na grzebalnym cmentarzu katedralnym. Dobiega końca rozpoczęty 12 czerwca 1995 r. jego diecezjalny proces beatyfikacyjny.