Seksedukacja

Obecny spór o kształt edukacji seksualnej jest poważnym sporem cywilizacyjno-kulturowym. Nie jest to spór pomiędzy zwolennikami a przeciwnikami edukacji seksualnej, ale głęboki spór antropologiczny dotyczący koncepcji człowieka i podstawowych wartości.

Przypomnijmy, że został on wywołany – popieraną przez niektóre samorządy – próbą wejścia do szkół zajęć edukacji seksualnej prowadzonych przez zewnętrznych edukatorów, związanych na ogół ze środowiskami LGBT. Forsowana przez nie koncepcja bazować ma na standardach WHO. Problem w tym, że „standardy” te do sfery seksualnej podchodzą w sposób skrajnie libertyński i wyłącznie funkcjonalny. Traktują seks jako źródło osiągania satysfakcji oraz ułatwiający relacje z innymi. Pierwszym więc krokiem ma być odkrywanie tej przyjemności w formie masturbacji – do czego zachęcane są 5-6-letnie dzieci. Już w pierwszych klasach szkoły podstawowej mają one poznać techniki współżycia płciowego. Jako równoprawna ma być przedstawiana orientacja homoseksualna. W okresie 9-12 lat sugerowane ma być „odkrycie własnej tożsamości płciowej” i publiczne jej ogłoszenie. Taka forma edukacji zakłada totalne wyzwolenie popędu płciowego, bez podporządkowania go innym wartościom. Dodatkowo prowadzić będzie do zachwiania, już w dzieciństwie, poczucia tożsamości płciowej.

Pozostaje to w całkowitej sprzeczności z myśleniem, w którym sferę seksualną człowieka traktuje się jako ważną, ale która powinna pozostawać w służbie wartościom wyższym. Z koncepcją, w świetle której ludzkie ciało przedstawiane jest jako najpiękniejszy instrument budowania relacji kochających się osób – a życie seksualne winno służyć umacnianiu miłości, a nie być przeżywane w oderwaniu od niej. Tak pojmowane wychowanie seksualne jest jak najbardziej naturalnym elementem przygotowania do życia w rodzinie.

A skoro taki przedmiot w polskich szkołach już istnieje, należy go rozwijać i doskonalić, a nie zastępować czymś zupełnie innym, co pozostaje w całkowitej sprzeczności z wyznawanymi przez nas wartościami oraz grozi nieobliczalnymi społeczno-kulturowymi konsekwencjami.

Marcin Przeciszewski

Prezes Katolickiej Agencji Informacyjnej.