Soborowy Dekret „Unitatis redintegratio”

Uchwalony przez ojców soborowych 21 listopada 1964 r. stał się dokumentem przełomowym dla zaangażowania Kościoła katolickiego po wiekach izolacji z innymi Kościołami chrześcijańskimi.

Spełnia on rolę Magna Charta – Wielkiej Karty soborowego i całego katolickiego zaangażowania na rzecz jedności chrześcijan.

W dokumencie zwraca uwagę zmiana języka wobec innych chrześcijan: nie ma potępienia i niechęci, ale jest szacunek, wyrażający się w określeniu „bracia odłączeni” i zwróceniu uwagi na elementy prawdy i dobra, a także „rzeczywiste życie łaski” w ich Kościołach.

„Same te Kościoły i odłączone Wspólnoty, choć w naszym przekonaniu podlegają brakom, wcale nie są pozbawione znaczenia i wagi w tajemnicy zbawienia. Duch Chrystusa nie wzbrania się przecież posługiwać nimi jako środkami zbawienia, których moc pochodzi z samej pełni łaski i prawdy, powierzonej Kościołowi katolickiemu” – czytamy w dekrecie. O ile dawniej w Kościele katolickim zachęcano innych chrześcijan do konwersji, o tyle w dekrecie skłania się ich do dialogu.

Ojcowie soborowi podkreślają, że „brak jedności jawnie sprzeciwia się woli Chrystusa, jest zgorszeniem dla świata, a przy tym szkodzi najświętszej sprawie przepowiadania Ewangelii wszelkiemu stworzeniu” i uznają, że ekumenizm jest działaniem Ducha Świętego.

Dokument wykłada katolickie zasady ekumenizmu, podkreślając konieczność podjęcia przez katolików wysiłków „celem usunięcia słów, opinii i czynów, które by w świetle sprawiedliwości i prawdy nie odpowiadały rzeczywistemu stanowi braci odłączonych, a stąd utrudniały wzajemne stosunki z nimi”.

Ojcowie soborowi zdecydowanie opowiadają się za aktywnym udziałem katolików w pracy na rzecz jedności i – co bardzo ważne – zalecają im: „Wierni Kościoła katolickiego powinni bez wątpienia w pracy ekumenicznej troszczyć się o odłączonych braci, modląc się za nich, użyczając im wiadomości o sprawach Kościoła i pierwsi powinni wychodzić im naprzeciw”. Dokument uznaje współodpowiedzialności wszystkich chrześcijan za utratę jedności, w tym także katolików.

Dekret jest Magna Charta – Wielką Kartą soborowego i całego katolickiego zaangażowania na rzecz jedności chrześcijan. Jak każdy inny dokument soborowy miał on charakter ogólny i wymagał tzw. dyrektoriów, zawierających wskazówki co do praktycznego wcielania go w życie. Dyrektoria ekumeniczne wydawano kilkakrotnie.