SOBOTA 3. TYGODNIA ZWYKŁEGO Gdy Bóg śpi

Za każdym razem, kiedy przygotowuję listę skarg i zażaleń na Boga, gdy stawiam zarzut, że Bóg o mnie nie dba w wystarczający sposób, otrzymuję tę samą odpowiedź.

Słowa Ewangelii według świętego Marka

Przez cały dzień Jezus nauczał w przypowieściach. Gdy zapadł wieczór owego dnia, rzekł do uczniów: „Przeprawmy się na drugą stronę”. Zostawili więc tłum, a Jego zabrali, tak jak był w łodzi. Także inne łodzie płynęły z Nim.

Naraz zerwał się gwałtowny wicher. Fale biły w łódź, tak że łódź się już napełniała. On zaś spał w tyle łodzi na wezgłowiu. Zbudzili Go i powiedzieli do Niego: „Nauczycielu, nic Cię to nie obchodzi, że giniemy?” On wstał, rozkazał wichrowi i rzekł do jeziora: „Milcz, ucisz się”. Wicher się uspokoił i nastała głęboka cisza.

Wtedy rzekł do nich: „Czemu tak bojaźliwi jesteście? Jakże wam brak wiary?” Oni zlękli się bardzo i mówili jeden do drugiego : „Kim właściwie On jest, że nawet wicher i jezioro są Mu posłuszne?” (Mk 4,35-41)

Gdy Bóg śpi

Kiedy wszystko w moim życiu idzie po mojej myśli, czuję na sobie opiekę Bożą. Mam poczucie i przekonanie, że Bóg się mną interesuje i dba o mnie. Czuję się bezpiecznie i komfortowo.

Ale pojawiają się w życiu chwile, w których coś się zacina. Nagle piętrzą się przede mną wielkie trudności, wszystko idzie nie tak, jak się spodziewam i jak tego pragnę. Świat oraz zamieszkujący go ludzie stają się moimi nieprzyjaciółmi, może nawet wrogami. Czuję osamotnienie i bezradność.

Wtedy właśnie dochodzę do wniosku, że Bóg śpi albo przynajmniej patrzy w inną stronę. Mówię sobie, że Bóg o mnie zapomniał. Że przestał się interesować moim losem. Zaczynam żyć w przekonaniu, że Bóg nie dotrzymał niepisanej umowy, w myśl której ja w Niego wierzę, a On pilnuje, aby na ziemi realizowana była moja wola. Z pogodą włącznie.

Znakomicie znam i rozumiem okrzyk uczniów, którzy w czasie burzy na jeziorze rozhisteryzowani budzą Jezusa: „Nic Cię to nie obchodzi, że giniemy?”. Też tak wołam. Też mam pretensje, że muszę pokonywać jakieś trudności, zmagać się z przeciwnościami, tracić błogie poczucie bezpieczeństwa i samozadowolenia. Krzyczę „Panie Boże, nic Cię nie obchodzi, że ja się tu męczę?”.

Za każdym razem, kiedy przygotowuję listę skarg i zażaleń na Boga, gdy stawiam zarzut, że Bóg o mnie nie dba w wystarczający sposób, otrzymuję tę samą odpowiedź: „Czemu tak bojaźliwi jesteście? Jakże wam brak wiary?”.

Wiara sprawdza się właśnie wtedy, gdy wydaje się, iż Bóg jest daleko i niedostępny, zainteresowany wszystkimi, tylko nie mną. Wiedziała o tym bardzo dobrze św. Tereska od Dzieciątka Jezus. Kto chce skorzystać z jej doświadczeń, niech sięgnie po „Żółty zeszyt”.